3. Maska

-Chodźmy już do domu – usłyszałam koło ucha chłodny, znudzony na potęgę i, gdybym go nie znała, powiedziałabym, że wręcz zrozpaczony głos.

Siłą woli powstrzymując się od głupiego uśmiechu, zachowałam powagę na twarzy i spojrzałam kątem oka na Sasuke. Mój partner wypowiadał tę kwestię już bodajże trzeci raz, mimo że w wielkiej, przesadnie ozdobionej sali znajdowaliśmy się zaledwie od pół godziny. Nie mówiąc już o tym, że i o pół godziny się spóźniliśmy. Teoretycznie więc, powinien być chyba zadowolony, że mamy już za sobą całą godzinę tej nudnej imprezy. Niestety, trafił mi się choleryk, którego nic nie jest w stanie zadowolić.

Widząc przechodzącą obok kelnerkę z tacą z kieliszkami – i grzecznie ignorując jej zaczerwienie spowodowane zapewne wyglądem Sasuke – zwinnym ruchem chwyciłam dwa trunki i przyjrzałam się zawartości. Szampan. Na pewno ardeński. Rocznik… no dobra, żartowałam, nie miałam pojęcia jaki, nie byłam aż takim koneserem. Zawierał alkohol, a to było dla mnie priorytetem i tylko to musiałam wiedzieć. Zanim oddałam kieliszek Sasuke, sprawdziłam jeszcze, czy aby na pewno nikt nie dodał tam jakiejś trucizny. Wprawdzie szansa na to, że ktoś zechce mnie otruć na takim zdarzeniu była dość wątpliwa, ale wiecie. Ostrożności nigdy za wiele. Zwłaszcza, gdy jest się Szeptaczem.

-Uchiha, zachowujesz się jak dziecko – stwierdziłam pogodnie, obracając się w jego stronę i wyciągając do niego dłoń z szampanem. Nie wyczułam w niej żadnej niebezpiecznej woni, wręcz przeciwnie; zapowiadał się całkiem przedni trunek. – Proszę.

Spojrzał na mnie potępiająco.

-Nie mów, że jesteś abstynentem – wywróciłam z udawaną rozpaczą oczami, ignorując jednocześnie pogardliwy wzrok jakiejś Szeptaczki, która przechodziła obok. Cóż, musiałam to przyznać, byłam najbardziej „rozebraną” osobą w tej sali, co zdecydowaną większość konserwatywnego Bractwa raczej gorszyło. Czyli osiągnęłam zamierzony efekt. – Inaczej nie przetrwasz tego wszystkiego, uwierz mi.

-Mam się upić? – zapytał cicho z kpiną w głosie, ale zdecydował się przyjąć alkohol z kwaśną miną. Patrzyłam z zawadiackim uśmiechem, jak przykłada szkło do ust i upija jeden łyk. Przez chwilę na jego bladej twarzy odmalowało się zaskoczenie, jednak szybko je zakrył. Dobrze wiedziałam, co mu chodziło po głowie; zdziwił się, że owy szampan jest taki smaczny. Ta, ardeński alkohol. Jeżeli jest jakaś rzecz, na której Szeptacze się znają, to właśnie na tym.

-To raczej nie byłoby mile widziane – odparłam na jego poprzednie pytanie. – Ale jak dla mnie nie ma sprawy, możesz nawet zaliczyć zgona. Zaniosę cię do domu na własnych barkach – zadeklarowałam z drwiącym uśmiechem.

Na te słowa zamilkł i nie powiedział nic więcej, jedynie wywrócił z rezygnacją oczami.

Przez kolejne piętnaście minut, gdy tak krążyliśmy wśród Szeptaczy i shinobi, nie odezwał się ani słowem, rozglądając się jedynie skupionym wzrokiem po sali. Nietrudno było zgadnąć, że szuka swojego brata. Kiedy nie byliśmy zajęci rozmową z poszczególnymi osobami – czyli kiedy ja nie byłam zajęta subtelnym obrażaniem ludzi i wjeżdżaniem na ich ego – wykorzystywałam tą sytuację i opowiadałam mu co nieco o Bractwie, aby czasem ludzie tutaj nie ukrzyżowali go społecznie.

Zdążyłam wyjaśnić mu, że na czele Bractwa stoją trzy rady – Rada Pierwsza, Rada Druga i Rada Trzecia, że każdej z nich przewodzi Główny Radny (Pierwszy, Drugi lub Trzeci zależnie od przynależności do Rady), że razem tworzą Najwyższą Trójkę, że to Pierwsza Rada pełni najważniejszą funkcję i razem z ardeńskim królem dzierży władzę w naszym kraju oraz że to do tej rady właśnie należę. Byłam w połowie tłumaczenia, że Trzecia Rada pełniła funkcję Sądu w państwie, gdy Uchiha bezczelnie mi przerwał i cicho spytał:

-Unikasz swojej przełożonej?

Z moich ust przestał wylewać się na chwilę potok słów, aby zmierzyć go groźnym spojrzeniem i… zakryć chwilowe zdziwienie. Do cholery, byłam świetną aktorką. Jeśli chciałam, nikt nie mógł odczytać moich prawdziwych intencji. Potrafiłam oszukać nawet samą Oreli, której, notabene, naprawdę starałam się teraz uniknąć. Jak ten drań to zauważył?

-O mój Boże, to mówi… – zadrwiłam, mrużąc jednocześnie oczy. – Czy ty w ogóle…

-Tak, słyszałem – wywrócił z irytacją oczami, po czym powiódł znudzonym wzrokiem po pobliskich twarzach. Jakieś dwie Szeptaczki stojące obok się zarumieniły. Zdziry. A do tego obrzydliwe zdziry, bo mogłam się założyć, że były o jakieś trzysta lat starsze od Sasuke, mimo że wcale na starsze nie wyglądały. – Rada Pierwsza, Druga, Trzecia, Najwyższa Trójka, Pierwsza rządzi, Trzecia sądzi, bla bla bla… to tej całej Oreli unikasz?

Och, naprawdę słuchał. Westchnęłam. Przejrzał mnie, nie było co dłużej tego ukrywać. Ale gdyby był na moim miejscu, też zapewne by jej unikał. Wiedziałam, że na pewno nie była wniebowzięta z powodu mojego spóźnienia. Zwłaszcza, że miałam towarzyszyć jej w oficjalnym otwarciu balu i innych strasznie nudnych rzeczach.

-Tak, właśnie jej – odparłam niechętnie.

-Interesujące… - usłyszałam chłodny, aczkolwiek nieco rozbawiony głos za plecami.

-Och, Oreli! – zapiałam z udawanym zachwytem, obracając się natychmiast z rozpromienionym uśmiechem. Rozłożyłam szeroko ramiona, jakbym chciała ją uściskać. – Zabawne, właśnie cię szukałam! O, witaj, Attika. Znacie już Sasuke? To on – wskazałam zamaszystym gestem na Uchihę, ignorując zarówno jego lekko zirytowane spojrzenie, jak i fakt, że niemal wylałam pozostałą zawartość czarki na mojego kompana.

***

Robienie wokół siebie zamieszania i zwracanie na siebie uwagi… jak to do niej pasowało. Wywróciłem oczami, zabierając jej na wszelki wypadek kieliszek z rąk i odkładając obydwa na tacę z przekąskami przechodzącego akurat kelnera. Zignorowałem jego mordercze, wrogie spojrzenie, po czym skierowałem swój wzrok na nowo przybyłą postać.

Prawdę mówiąc, nie tego się spodziewałem. Myślałem, że ta cała Pierwsza Radna, przywódczyni Bractwa będzie kimś starym. Tymczasem moim oczom ukazała się młoda, wysoka, smukła postać o oczach barwy… miodu? Nawet nie umiałem tego zdefiniować, bo pierwszy raz się z takim kolorem spotykałem. Włosy miała upięte w jakąś misterną fryzurę, subtelnie odsłaniającą mały, czarny tatuaż. Srebrna długa suknia do ziemi połyskiwała w świetle żyrandoli. Podobnie jak sukienka Mardi, nie miała ramion, odsłaniając tym samym opaloną skórę kobiety. Młode ciało i delikatna twarz mówiły, że Szeptaczka niewiele jest starsza od Hatake, jednakże mądre, poważne oczy temu przeczyły. Dopiero teraz miałem czas bliżej przyjrzeć się jej respiro stojącym dumnie tuż obok niej. Była to sporych rozmiarów śnieżnobiała tygrysica ze złotymi pręgami na sierści. Stwierdziłem z niezadowoleniem, że świdruje mnie uważnie tym swoim kocim wzrokiem.

-Oreli Calath – odezwała się Szeptaczka spokojnym, uprzejmym tonem. Ująłem jej wyciągniętą dłoń, przelotnie przypominając sobie o zakazie całowania w nią kobiet. Najwyraźniej tutaj kobiety witały się jak mężczyźni. – Miło wreszcie poznać drugiego z braci Uchiha.

Drugiego? Nie dane było mi jednak cokolwiek powiedzieć, ponieważ Mardi bezczelnie nam się wcięła, mówiąc tym swoim kpiącym głosem:

-O, nie wiedziałam, że znasz Itachiego.

Najwyraźniej Hatake miała gdzieś poważną atmosferę, jaka zdążyła się wytworzyć. Spojrzałem na nią karcąco kątem oka, mając nadzieję, że to zauważyła. Rany, dziewczyno, nie widzisz, że właśnie wymieniamy groźne spojrzenia?

-Mieliśmy okazję się poznać – odpowiedziała wymijająco Szeptaczka. Po chwili spojrzała na mnie z czymś na kształt troski. – Mam nadzieję Sasuke, że Mardi nie zdążyła ci tak bardzo zaleźć za skórę. Zrażanie do siebie ludzi to chyba jej prywatne hobby.

Jak mogłem zaprzeczyć? Nie wątpiłem, że młoda Hatake zdołała sobie przegwizdać u wielu osób z tym swoim ciętym językiem i tupetem. Na jej szczęście, u mnie sobie jeszcze nie nagrabiła, chociaż możliwe, że było to kwestią czasu. Jednakże po tylu latach wysłuchiwania pustych i nudnych komplementów od płci przeciwnej, jej złośliwości były niemal u mnie… mile widziane. Zawsze to jakieś urozmaicenie.

-Zauważyłem. Podobnie jak deptanie po nogach parterów podczas tań…

-SWOJĄ DROGĄ – zagłuszyła mnie Mardi podniesionym głosem, jednocześnie mierząc mnie gniewnym spojrzeniem. Nie mogłem powstrzymać drwiącego uśmieszku. – Co nas ominęło?

-Myślę, że dokładnie wiesz co – odparła kobieta, zaplatając dłonie na piersi i patrząc krytycznym wzrokiem na swoją podopieczną. – Jakiś sensowny powód usprawiedliwiający twoje spóźnienie?

-Ee… Sasuke nie mógł dobrać szminki, która podkreśliłaby kolor jego oczu? No dobra, żartowałam – mruknęła niemal jak naburmuszone dziecko, widząc karcące spojrzenie zarówno moje jak i Calath. – Miałam mały problem ze złodziejami, ale już wszystko pod kontrolą. Ucierpiały jednak te wszystkie akta i dokumenty.

-Najwyraźniej nie tylko one – mruknęła tygrysica z pretensją, patrząc na jej świeży opatrunek i ranę na twarzy starannie zakrytą pudrem czy tam podkładem.

-Hej, może trochę delikatności? – krzyknęła dziewczyna, zamaszystym gestem przykładając sobie dłoń do serca i świdrując respiro zranionym wzrokiem.

-Mniejsza z tym – machnęła dłonią Oreli. – Wiesz, co oznacza dla ciebie zniszczenie tych akt?

-Spisywanie wszystkiego od nowa – westchnęła z przesadną rozpaczą Mardi, a jej ramiona opadły. – Wiesz, mogę dostarczyć ci to za… no nie wiem… jakiś tydzień? – zaproponowała, uśmiechając się olśniewająco do swojej mistrzyni i mrugając przy tym oczami. Podobnie jak mnie, Calath w ogóle nie zmiękczył ten wzrok.

-Zabawne, Hatake – stwierdziła z delikatnym uśmiechem, kręcąc głową. – Widzę je jutro rano na biurku. Nie będę was już dłużej zatrzymywać. Jeżeli to już wszystko, to życzę wam miłego…

-Właściwie to nie – przerwała jej Mardi, po czym dodała  swobodnym, zrelaksowanym głosem: - Tak się ostatnio zastanawiałam… Czy drugi Szeptacz może odebrać innemu Szeptaczowi jego moc?

-Co za durne pytanie – burknęła z irytacją biała tygrysica i machnęła swoim kudłatym łbem. – Oczywiście, że nie. Nawet nie ma takiego Szeptu.

-A-aha…

-Mardi… - Oreli przyłożyła wierzch dłoni do czoła i przymknęła oczy. Ja również domyślałem się, co się stało. No bo proszę was, chyba tylko Mardi potrafiła dokonać czegoś niemożliwego. I to wcale nie był komplement. – Tylko mi nie mów, że w jakiś niemożliwy do wytłumaczenia sposób w okolicznościach, których zapewne nie chcę znać, straciłaś swoją moc, której z logicznego punktu widzenia stracić nie mogłaś…

-No cóż… - brunetka uśmiechnęła się, zapewne po to, aby udobruchać swoją przełożoną. – No właśnie straciłam.

-Hatake!

-No co, to nie moja wina! Dzisiaj, jak chciałam w nocy pieprznąć tej szmacie, to nie mogłam jej użyć.

-Błagam cię, nie klnij w mojej obecności. Kiedy ostatni raz jej używałaś? – zapytała kobieta, najwyraźniej siląc się na spokój.

-Nie wiem… tydzień temu? – wzruszyła ramionami, a mi coś kliknęło w głowie. Tydzień temu… - Wcześniej nie miałam potrzeby.

-To może mieć związek z odblokowaniem chakry? – postanowiłem się wciąć.

Obydwie kobiety zamilkły i spojrzały na mnie z nieukrywanym zdumieniem. Respiro również zwróciły na mnie swoje ślepia, przypatrując mi się uważnie, jakby widziały mnie po raz pierwszy w życiu. Zastanawiałem się, czy nie palnąłem jakiejś oczywistej głupoty, ale słowa Oreli rozwiały moje wątpliwości.

-To ma ogromny związek z odblokowaniem chakry – stwierdziła i pokiwała z uznaniem głową. – Nie tylko z wyglądu jesteś podobny do brata. A teraz, moja droga, może mi zdradzisz, z jakich to arcyważnych powodów odblokowałaś swoją chakrę? Bo zakładam, że takie są, skoro zdecydowałaś się wyrzucić w błoto pracę Najwyższej Trójki.

Brzmiała miło i przyjaźnie, ale nawet ja wyczułem, że pod jej głosem kryje się dużo więcej. Wręcz czuć było bijący od niej gniew na uczennicę. Która, swoją drogą, nic sobie z tego nie robiła. Dziewczyna wzruszyła tylko ramionami i prychnęła dumnie:

-Potrzebowałam. A co, nie można mieć chakry i mocy jednocześnie?

-Nie! Myślisz, że blokowaliśmy ci chakrę dla naszych własnych widzimisię? To są dwie różne energie, różniące się od siebie zarówno postacią, składem jak i charakterem działania. Wykluczają się wzajemnie. Kiedy odblokowujesz jedną, druga blokuje się automatycznie. Nie wiem, jak to zrobiłaś, ale w momencie, w którym odblokowałaś chakrę, której notabene w ogóle nie umiesz wykorzystywać…

-Umiem zrobić klona – mruknęła z niezadowoleniem Mardi. Oreli puściła jej słowa mimo uszu.

-…Zablokowałaś jednocześnie moc Szeptacza.

-Chwila – znów się wciąłem. – Skoro nie masz mocy od tygodnia, to niby jak pozostawiłaś wtedy Ino w jej ciele?

-Nie używałam wtedy mocy – odparła. – Akurat to jedna z cech należna każdemu Szeptaczowi. Więc co, już nigdy nie będę mogła jej używać? – tym razem dziewczyna spoważniała i zwróciła swoje błękitne, uważne oczy w stronę mentorki. Świetnie to ukrywała, ale widziałem to: bała się, że już nie odzyska mocy. Oreli westchnęła.

-Nie, ciągle ją masz. Ale na powrót będziemy musieli zablokować ci chakrę. Na szczęście blokadę za drugim razem będę mogła wykonać sama. Musimy z tym jednak poczekać, póki co, musisz się przemęczyć do jutra.

-Cały dzisiejszy wieczór i noc bez ani krzty mocy, za to z chakrą, którą gówno umiem zrobić? Uroczo – stwierdziła radośnie brunetka (póki pamiętam, Soli, dzięki za tę uwagę :3 Zawsze myślałam, że to szatyni mają czarne włosy :O Całe życie w kłamstwie… xD – dop. aut. ), klaskając w dłonie. – To będzie najlepszy czas w moim życiu. Starajmy się w ogóle nie zwracać uwagi na to, że ponad połowa gości wzięła sobie za punkt honoru zabicie mnie, a teraz mają po temu wspaniałą okazję…

Może to i brzmiało, jakby się bała o swoje życie, ale wiedziałem, że jest to jej kolejny temat do żartów i nie robi na niej zbytniego wrażenia. Wręcz przeciwnie, cała sytuacja ją cholernie bawi. Tak mogła się zachować tylko ona. Zakpić sobie z niebezpieczeństwa jakie jej grozi? Dlaczego by nie.

-Z twojej winy – oznajmiła wyniośle starsza kobieta. Zapewne chciała jeszcze jakoś skarcić swoją uczennicę, gdy jej wzrok utkwił gdzieś w oddali. Zaciekawiona Mardi również powędrowała za jej spojrzeniem, a jej usta rozciągnęły się w wesołym uśmiechu.

-Czyżby to dowódca Viori zmierzał w naszą stronę? – zapytała retorycznie Guinevere, a w jej głosie dało się dosłyszeć śmiech. Spojrzałem na nią ze zdziwieniem. Tak rzadko się tego wieczoru odzywała, że niemal zdążyłem zapomnieć o jej obecności.

-W rzeczy samej – Mardi klasnęła z zachwytem w dłonie, za co otrzymała karcące spojrzenie Oreli. – Cudownie. Oreli, będziesz tak miła i przedstawisz go Sasuke? Chyba właśnie dostrzegłam mojego nocnego gościa – rzeczywiście, ona również zapatrzyła się przed siebie. Gdy zwróciłem oczy w tamtą stronę, dostrzegłem wysoką, rudowłosą kobietę o ostrych rysach, która miała zabandażowaną prawą rękę. – Zaraz wracam, Uchiha. Gadać po ardeńsku raczej nie potrafisz, więc chociaż postaraj się ładnie wyglądać, dobra?

Chwila… ona chciała mnie tu zostawić? Nim zdążyłem głębiej się nad tym zastanowić, a tym bardziej cokolwiek powiedzieć, Mardi ruszyła pełnym gracji krokiem w stronę Szeptaczki, z respiro drepczącą dumnie za nią. W międzyczasie wyminęła się z domniemanym dowódcą, zamieniając z nim kilka słów. Nie mogłem usłyszeć co mówią, widziałem jedynie jej drwiący uśmiech i roziskrzone oczy oraz pobłażliwy wzrok tego drugiego. Po chwili przyłożyła sobie dłoń do serca, jak to miała w zwyczaju, i odeszła w stronę rudowłosej kobiety.

Cudownie.

***

-…Wiście, z chęcią zatańczę z takim wspaniałym wojownikiem jak pan! – krzyknęłam z emfazą. – To moje marzenie.

-Mardi, czy powinienem to odebrać jako kpinę? – zapytał Viori, jednak w jego oczach widziałam rozbawienie. To był jeden z moich ulubionych dowódców. Przy nim zawsze mogłam pozwolić sobie na trochę więcej. Zdążyłam sobie u niego nabić parę plusów.

-Ja i kpina? W życiu. Gdzież bym śmiała! – odpowiedziałam, udając wielce oburzoną i przykładając prawą dłoń do serca, po czym uśmiechnęłam się zadziornie, jednocześnie odwracając się i znów maszerując w stronę mojego celu. Dobiegł mnie jeszcze drwiący śmiech Viori’ego. Wróciłam myślami do mojej napastniczki.

-Wiedziałam, że będzie ruda – mruknęłam cicho do kroczącej obok mnie Guinevere. Nie widziałam tego, ale mogłam się założyć, że właśnie wywróciła oczami, jednak pozostawiła moją wypowiedź bez komentarza.

A więc kto mnie napadł dziś wieczorem? Szanowna Lorelei Severe, Szeptaczka Pierwszej Rady. Nie znałyśmy się zbyt dobrze, jednak zawsze miałam ją za dosyć rozważną osobę. W końcu stała na czele wszystkich Obrońców, czyli jakby takiego odpowiednika ziemskiej policji. Ponadto była jedną z niewielu Szeptaczy, którzy w pełni korzystali ze swoich możliwości.

To było coś, co najbardziej irytowało mnie w naturze Szeptaczy. W rzeczywistości, tylko niewielka ich ilość była dobrze wyszkolona w zakresie swojej mocy. Po prostu… nie używali swoich umiejętności. Mam na myśli, korzystali z nich, ale do takich banalnych czynności jak otwieranie drzwi czy zapalanie świeczek. Nie mogłam tego zrozumieć. To było takie… marnowanie się. Drzemała w nich ogromna moc, taka potężna siła, a oni po prostu byli zbyt leniwi, aby nauczyć się nią dobrze posługiwać. Zamiast tego woleli siedzieć na dupie, nie brudzić rączek i cwanić się, jacy to oni nie są cudowni, wielcy i silni, każąc zwykłym ardeńczykom odwalać całą robotę i im usługiwać. Ale mi kurwa siła! Mrożenie sobie drinków – nie no, jestem pod wrażeniem.

W przeciwieństwie do nich, ja – i niewielki odsetek innych – nie spoczywałam na laurach. I wiecie co? Z ręką na sercu mogłam powiedzieć, że mimo iż miałam dopiero siedemnaście lat – notabene, byłam najmłodszą Szeptaczką w Bractwie – byłam lepsza od niejednego dwustuletniego Szeptacza i spokojnie, bez wysiłku mogłabym go pokonać. To przykre, że nasza rasa tak się stoczyła.

Wróciłam myślami do domniemanej napastniczki, kątem oka zauważając szwędającego się wokół sporego serwala. Stała odwrócona do mnie tyłem, w towarzystwie jakiejś innej dwójki Szeptaczy, których ledwo co kojarzyłam. Jeden z nich na pewno należał do Trzeciej i chyba zastępował jakiegoś sędzię, z kolei ten drugi… tego widziałam zaledwie kilka razy na jakichś zebraniach, na których specjalnie się nie udzielał.

-Ciekawe, co jej zrobiłam – zastanowiłam się na głos.

-Może jej kogoś zabiłaś – zaproponowała kotka.

-Może – wzruszyłam ramionami, ucinając dyskusję i tym samym docierając do kobiety.

Założyłam na twarz maskę złożoną z drwiącego spojrzenia i szerokiego, cynicznego uśmiechu, po czym postukałam Lorelei palcem w ramię.

Nawet nie wiecie, jakim balsamem dla oczu było jej zaskoczenie, a po chwili prawdziwe przerażenie, gdy odwróciła się w moją stronę. Oczywiście natychmiast zakryła te niezbyt pozytywne uczucia uprzejmym uśmiechem, jednak o kilka sekund za późno. Wystarczyło, abym miała nad nią teraz psychiczną przewagę. Czy to nie zabawne? Jeśli dobrze liczyłam, byłam jakieś trzydzieści trzy lata młodsza.

-Mardi… - speszyła się nieco kobieta, rzucając ukradkowe spojrzenie w stronę swoich towarzyszy, którzy wykazywali raczej wątłe zainteresowanie moim pojawieniem się. – Witaj…

-No witaj – odparłam wesoło, po czym również spojrzałam na pozostałą dwójkę Szeptaczy. – Witam również panów! Mam nadzieję, że w niczym nie przeszkodziłam?

-Ależ skąd – zapewnił mnie długowłosy blondyn, pochodzący, jak wcześniej ustaliłam z Trzeciej Rady. Wyglądał na kogoś, kto nareszcie dostrzegł marną szansę na jakąś rozrywkę. Spokojnie, skarbie, nie zawiodę cię.

-Jak miło cię widzieć… - odezwała się niemrawo, kobieta, rzucając dyskretnie okiem na swoją uszkodzoną rękę.

-Nie wątpię – zaśmiałam się sztucznie, jednocześnie chwytając dwa kieliszki z tacy przechodzącego obok kelnera i podając jeden Szeptaczce. Przyjęła go ostrożnie zdrową ręką, jakby się bała, że go zatrułam. Spokojnie, Severe, nie uciekam się do takich brudnych zagrywek. – Ciebie również. Nie spodziewałam się ciebie tutaj. Co robisz na balu dla elity? – dodałam, patrząc na nią z niby niewinnym zaciekawionym uśmiechem i upijając jeden łyk.

Zarumieniła się. Siłą woli powstrzymałam parsknięcie śmiechem, gdy nieco skrępowana spojrzała na dwójkę pozostałych Szeptaczy, bezczelnie szczerzących do niej zęby i niemal jawnie okazujących swoje rozbawienie. Wyglądało na to, że znalazłam sobie całkiem wdzięczną widownię.

-Jestem w Pierwszej Radzie – stwierdziła obłudnie słodkim tonem.

-Żartujesz! – otworzyłam szeroko oczy. Upiłam kolejny łyk, delektując się zarówno smakiem wina jak i jej zażenowaniem. – Naprawdę? Nawet nie wiedziałam. No ale cóż ci się stało w rękę, kochana? – wskazałam na jej obandażowaną dłoń na temblaku.

-Och, to długa historia! – machnęła lekceważąco dłonią, śmiejąc się jednocześnie perliście i udając niezwykle zrelaksowaną. – Długo by opowiadać…

A więc tak się chcesz bawić? Ależ proszę. Uśmiechnęłam się drapieżnie. Gierki słowne były akurat moją mocną stroną. Musiałam wygrać tą partię.

-My chętnie posłuchamy – zadeklarowałam ochoczo, patrząc jednocześnie na mężczyzn moim najbardziej ponętnym spojrzeniem. – Mam rację, panowie?

-Oczywiście – potwierdził z rozbawieniem blondyn i spojrzał pytająco na milczącego dotąd kompana.

-Z przyjemnością – dodał cicho tamten, ale w jego głosie również dosłyszałam wesołość.

-Och, no dobrze – uśmiechnęła się szeroko Lorelei, udając delikatnie zawstydzoną. Jakby rozmawiała z najlepszymi przyjaciółmi. – Ależ jesteście uparci! No więc, niedawno zafascynowała mnie wspinaczka skałkowa. Wiesz, teraz, w Ardenii robi się strasznie popularna. No ale co pochodzące z tego dziwnego wymiaru Ziemi nie robi się teraz popularne… Postanowiłam więc spróbować sama, jednakże wielka niezdara ze mnie. Wspinając się na górę, pośliznęłam się na jednym z tych stoków, i cóż… oto są rezultaty!

Otworzyłam szerzej oczy i poczułam, jak moje usta mimowolnie rozchylają się w kpiącym, szyderczym uśmiechu.

-Pośliznęłaś się? – spytałam z drwiną i powątpiewaniem, z ledwością powstrzymując się od śmiechu. – I tak uszkodziłaś rękę? Bo się pośliznęłaś?

-Cóż, to idiotyczne, ale… tak – wzruszyła bezradnie ramionami i zaśmiała się, rzucając nam przepraszający wzrok. Parsknęłam śmiechem.

-Niezwykłe, Lorelei… - No dobra. Koniec tych miłych gierek i udawania najlepszych przyjaciółek. Starłam z ust uśmiech, mierząc tym razem kobietę uważnym, pogardliwym spojrzeniem, po czym odezwałam się oschłym, zimnym głosem: - Gips wygląda na całkiem świeży. Wspinałaś się może dziś w nocy, o czwartej nad ranem?

Szeptaczka uchyliła na chwilę usta, jakby coś chciała powiedzieć, po czym szybko je zamknęła. Jej twarz, wcześniej ciągle się rumieniąca i czerwieniejąca, teraz zdawała się stracić wszystkie kolory. W naszym małym towarzystwie zapadła cisza. Pozwoliłam jej trwać i delektować się nią przez kilka sekund, zanim zdecydowałam się przerwać ją drwiącym prychnięciem.

-Uważaj, Lorelei – zanuciłam pod nosem, niby niewinnym wzrokiem wpatrując się w moją nocną napastniczkę. Miałam nadzieję, że usłyszała w moim głosie ostrzeżenie. – Góry potrafią być naprawdę niebezpieczne. Teraz ci się poszczęściło, ale następnym razem… kto wie, jak to się skończy.

-Raczej nie będę próbować ponownie – uśmiechnęła się do mnie słabo. – Wolę żyć w zgodzie z naturą.

-To świetnie. Tylko czy ona chce żyć w zgodzie z tobą? – puściłam do niej oko, po czym roześmiałam się wesoło. Ach, ludzie i ich reakcje! Najlepsze widowisko, jakie dane było mi kiedykolwiek oglądać. – Mam nadzieję, że jeszcze się zobaczymy, Lorelei. Tymczasem, muszę szanowne towarzystwo opuścić. Mój partner na pewno się niecierpliwi…

Obróciłam lekko głowę do tyłu, po czym natychmiast zbladłam, widząc towarzystwo Sasuke. Och, uroczo…

-Do zobaczenia – rzuciłam krótko do Szeptaczy z czarującym uśmiechem, po czym szybkim krokiem udałam się w stronę Uchihy, obok którego stał mój drogi przyjaciel i bynajmniej nie mówiłam tu o Oreli ani o Viorim. Jeśli były jeszcze jakiekolwiek szanse na uratowanie biednego umysłu Sasuke, powinnam działać jak najszybciej. Lika, zaraz zginiesz…

***

Przyglądałem się ze zrezygnowaniem, jak Mardi odchodzi dumnie w stronę rudowłosej kobiety i przeklinałem ją w myślach za pozostawienie mnie tu z parą Szeptaczy. Usłyszałem, jak opiekunka dziewczyny uprzejmie przedstawia mnie nowoprzybyłemu, więc znudzonym gestem podałem mu dłoń i uścisnąłem, wciąż jednak wpatrując się w odchodzącą Hatake. Niemal machinalnie odpowiadałem na pytania zadawane moim pokaleczonym ojczystym językiem przez Vioriego, bo myślami byłem całkiem gdzie indziej.

Zabawne. Zaledwie tydzień temu mi się przedstawiła, a miałem wrażenie, jakbyśmy znali się co najmniej od kilkunastu lat. Czasami wydawało mi się, że znam ją nawet lepiej od przykładowo Sakury albo Naruto. Mimo że z początku zdawała się być taka chaotyczna i zaskakująca, powoli coraz częściej odgadywałem, co zrobi w danej chwili i jak się zachowa. Naprawdę, była przewidywalna w tej swojej nieprzewidywalności. Zwłaszcza, że traktowała życie jak deski teatru, a ludzi jak widownię. Czy raczej marionetki.

Momentami, przez tą swoją żywość i nadpobudliwość przypominała mi Naruto. Tyle że u Uzumakiego były to cechy pierwotne, narodzone same z siebie. Były integralną częścią jego jestestwa. Natomiast ona… ona grała. I to bardzo dobrze. Każdy jej ruch, każdy przejaw nadpobudliwości był starannie przemyślany, drobiazgowo dobraną maską mającą za zadanie ukryć inne rzeczy. Te prawdziwe emocje.

Wiedziałem to, bo… no cóż, ja również się w taką maskę bawiłem. Z tą różnicą, że moja składała się raczej z wrogości, chłodu i obojętności. Kto wie, czy jej sposób ukrywania emocji nie był skuteczniejszy?

Teraz, gdy docierało do mnie, że to wszystko jest tylko grą, systemem obronnym wręcz, zaczynałem patrzeć na nią z nieco innej perspektywy. Nie mogę powiedzieć, że od razu stała się moją najlepszą przyjaciółką, ale… rozumiałem ją nieco lepiej. Jej zachowanie przestawało mnie tak bardzo drażnić. A ona najwyraźniej też w mojej obecności czasem się zapominała. Wydawała się być wtedy nieco… milsza, bardziej ludzka. Bardziej otwarta i przyjazna. Niemalże… urocza na ten swój lekko szalony i zaskakujący sposób.

-Ale zaraz ją zjedzie… - odezwał się zafascynowany szept przy moim uchu. Zmobilizowałem wszystkie swoje siły, aby powstrzymać automatyczny odruch przywalenia osobie, która za mną stała. Do cholery jasnej, czy ten ktoś nie wie, że nie wolno podchodzić od tyłu jakiegokolwiek shinobi, bo można przez to zginąć? Zresztą kto miał taką czelność, aby do mnie podejść?

Odwróciłem się gwałtownie do tyłu z gniewem malującym się w oczach. Zazwyczaj takie spojrzenie wystarczało do odstraszenia każdego, z kim nie miałem ochoty rozmawiać (no, wyjmując fanki, na nie nic nie działało). Jednakże postać stojąca za mną była zbyt zajęta wpatrywaniem się z zainteresowaniem w Mardi i jej rozmówczynię, aby zwrócić uwagę na mój morderczy wzrok.

Od razu rozpoznałem, że owy człowiek jest Szeptaczem. Zdradził go wielki, brązowy, wyglądający dosyć groźnie jastrząb wbijający się ostrymi szponami w jego ciemne, umięśnione ramię. Ciemne bo, cóż… Szeptacz był czarnoskóry. I najwyraźniej w ogóle nie przejmował się czymś takim jak „elegancki strój na bal”. Miał na sobie jedynie luźne bojówki koloru khaki oraz czarną bluzkę na ramiączkach. Dodatkowo jego uwagę przyciągało setki, tysiące nawet nie dredów, ale zwykłych warkoczyków, związanych na karku w grubą kitkę i sięgających aż do pasa.

-Kim ty, do cholery, jesteś? – warknąłem niezbyt przyjaźnie. Tamten w ogóle nie zwrócił na to uwagi, wciąż patrzył z zaintrygowaniem i fascynacją na Hatake i jej rozmówczynię.

-O, patrz! – rzucił do mnie ożywionym głosem, zupełnie ignorując moje pytanie i wskazując niezbyt kulturalnie palcem na dwie Szeptaczki. – Widziałeś?

-Niby co? – burknąłem urażony. Nie znałem tego Szeptacza, ale już zdążył mnie zirytować. Byłem Uchihą, do cholery. Mnie się nie ignorowało. Za to nieco satysfakcji dała mi świadomość, że o kilka centymetrów przewyższałem mężczyznę. Spojrzałem na niego z góry, jednak tamten zdawał się być w innym świecie.

-Severe dotknęła ręką szyi – wyjaśnił pospiesznie. – Właśnie w jakiś sposób skłamała. O, a widzisz tę lekko wysuniętą wargę Mardi? Ona już wie, że Severe łże jak pies.

Na litość boską, co to była za chora sytuacja? Niby skąd on mógł wiedzieć, że po tym, iż dotknęła ręką szyi, skłamała? I dlaczego mnie o tym informował?

-Aha, Severe bawi się swoim kieliszkiem – relacjonował dalej, w ogóle niewzruszony moją wyraźną niechęcią. – Jest nieźle zestresowana. A właśnie, wiesz może, czy ten koleś w masce i z białymi włosami to stary Mardi?

Rozejrzałem się ze zdziwieniem po okolicy, ale nigdzie nie dostrzegłem Kakashiego, a to na pewno o nim mówił czarnoskóry. Najwyraźniej musiał widzieć go wcześniej.

-Nie twój interes – warknąłem, po czym nie mogąc się powstrzymać, dodałem z wrednym uśmieszkiem: - Bambo.

Nigdy nie byłem rasistą i naprawdę nie miałem nic do czarnej rasy. Jednak Szeptacz obok mnie zaczynał działać mi na nerwy. Przeniósł na mnie spojrzenie, mrużąc groźnie oczy. Wyraźnie nie spodobała mu się nadana mu ksywka. Cóż, chyba nikomu by się nie spodobała. Odpowiedziałem mu pogardliwym i pełnym wyższości wzrokiem. Przez chwilę miałem wrażenie, że ten się na mnie rzuci lub mi przywali, ale nie. Albo się powstrzymał, albo od początku nie miał takiego zamiaru.

-Wiesz, nie lubię cię – syknął wreszcie. – Jesteś bezczelny, arogancki, masz zawyżoną własną samoocenę, a twoja lewa brew jest bardziej zakrzywiona od prawej. Nienawidzę asymetrii.

-Co? – wykrztusiłem. A ja dziwiłem się, że Mardi jest taka niecodzienna. Jeżeli od dziecka przebywała w mniej więcej takim towarzystwie, to podziwiałem ją za trzymanie się zdrowych zmysłów.

-Nie zauważyłeś? Twój brat musi dostawać szału na jej widok, od razu widać, że ma pedantyczne zapędy. Chociaż… - odchylił się lekko do tyłu, jakby chciał objąć wzrokiem całą moją postać. – Przyznam, że trudno cokolwiek z ciebie wyczytać. Z twojego brata też. Właściwie to obu was nie lubię. W ogóle nie macie uczuć na wierzchu.

-Ojej, bardzo przepraszam – mruknąłem ironicznie. Ku mojemu przerażeniu, murzyn wziął to na poważnie.

-W porządku, nie twoja wina… Oh, patrz! – nagle obrócił mnie w stronę rudowłosej i Mardi, ciągnąc mnie za ramię. Czym prędzej wyrwałem się z jego uścisku, warcząc pod nosem, ale posłusznie odwróciłem głowę we wskazanym kierunku. Sytuacja rzeczywiście trochę się zmieniła. Obydwie starły uśmiechy z twarzy i mierzyły się spojrzeniami: Hatake chłodnym i złowrogim, natomiast Severe… tak, to musiał być strach.

-Co? – burknąłem do Szeptacza. Miałem ochotę powiedzieć mu, aby poszedł się pieprzyć, jednak ciekawość zwyciężyła. – Mardi po prostu trochę się wkurzyła, to wszystko.

Spojrzał na mnie jak na idiotę, po czym prychnął śmiechem. Nie użyj na nim Mengekyo Sharingana, nie użyj… powtarzałem sobie w myślach. Moim oczom ukazał się ubrany na czarno kelner, niosący na jednej dłoni tacę z trunkami. Nie był to ten sam szampan, który wręczyła mi Mardi – ciężko mi było to przyznać, ale naprawdę mi smakował – jednak byłem tak zdesperowany, że chwyciłem go bez namysłu. Hatake najwyraźniej miała rację, że inaczej nie da się tego przeżyć. Siłą woli powstrzymałem się, aby nie wypić krwistoczerwonego napoju duszkiem.

-Mardi nie jest wkurzona, wręcz przeciwnie – uświadomił mnie Pan Warkoczyk. – świetnie się bawi. Nie widzisz tych zmarszczek i uniesionych policzków, gdy się uśmiecha? To prawdziwy uśmiech, ma sporo frajdy. Wiesz, ona uwielbia wdawać się w dyskusje i bójki – poinformował mnie nagle. W życiu nie widziałem dziwniejszego człowieka.

-Wiem – odparłem chłodno. – Niedawno miała małe starcie z moją… koleżanką.

-Przeżyła? – zapytał z ciekawością czarny. Nie kpił sobie, pytał poważnie.

-Nie doszło do walki.

-A to ciekawe… co ją powstrzymało?

-Powiedziałem jej, żeby przestała – burknąłem niechętnie. Ta ciekawość mężczyzny była cholernie dziwna i cholernie irytująca.

-I posłuchała?! – wybałuszył na mnie oczy, po czym potrząsnął głową, wprawiając w ruch swoje warkoczyki i wzruszył ramionami. – Dziwne, zazwyczaj to ją tylko bardziej zachęca. Oj, źle… - jęknął nagle. W tym samym momencie dziewczyna obróciła się w naszą stronę, a mina jej zrzedła. Może był to efekt refleksów żyrandoli, ale dałbym głowę, że Hatake zbladła. Uniosłem pytająco brwi. Mężczyzna westchnął, ale zdecydował się wytłumaczyć. – Młoda chyba szykuje mi mały ochrzan. Pewnie myśli, że zniszczyłem ci psychikę. Miłych beznadziejnych godzin balu, Uchiha. Nadal cię nie lubię.

-Chwila – warknąłem, zatrzymując go przed odejściem, a on spojrzał na mnie ponaglająco. Widocznie chciał uciec Mardi, która była coraz bliżej. – Ty chociaż wiesz, kim ona jest?

-Oczywiście – odparł ze śmiertelną powagą. – To moja przyjaciółka.

***

Witam serdecznie wszystkich czytelników <3 Przepraszam, że tak długo zwlekałam z dodaniem rozdziału, ale musiał przejść gruntowne poprawianie i po prawdzie, nie jestem do końca z niego zadowolona (ale uwierzcie mi, i tak jest o niebo lepiej niż wcześniej) xD Ponadto miałam niespodziewane odwiedziny dalekiej rodziny i brakło mi na cokolwiek czasu, co też zapewne widać po moich okropnych opóźnieniach w komentarzach ;_;

No więc… oto mamy bal, a przynajmniej początek. Obawiam się, że zawiodę wszystkich czytelników, którzy spodziewali się czegoś spektakularnego :<

Anayanna, miałaś rację – nie zmieszczę się z balem w jednej notce, chociaż próbowałam xD To takie przykre…

Sheeiren, zanim mnie zabijesz :D Wybacz, kochana, wiem, że czekasz bardzo, aż się pojawisz, i obiecuję, że w następnej notce będziesz na 100% xD

Soli, kochana, już nadrobiłam, tym razem komentarz tak późno z mojej winy ;_; A swoją drogą gg faktycznie nie informuje, bo sprawdzałam i żadnej wiadomości nie miałam :<

PS: Przyznaję się bez bicia, rozmowa Mardi i Lorelei jest wzorowana na pewnej scenie z filmu. Jeżeli ktoś zgaduje, z jakiego, to niech wie, że ma zajebisty gust filmowy <3
Co jeszcze... ah, tak. Ankieta. Jak wiecie, wygrała narracja pierwszoosobowa, z czego, muszę przyznać, dosyć się cieszę :3 No, a teraz idę na odwyk od słowa narracja, bo już mi się w żołądku przewraca xd

No, moi kochani, to by było na tyle chyba. Trzymajcie się i do następnej notki ;*