4. Pośród obłudnie miłych, fałszywych uśmiechów

 Rozdział dedykuję gościowi specjalnemu 

Sheeiren Imai xD ;*

Dosłownie w momencie, w którym czarnoskóry zniknął w wystrojonym tłumie, ja dotarłam do Sasuke. Po moim przyjacielu nie było ani śladu.

-Co za zdzir – westchnęłam bezradnie. Po chwili zwróciłam zaniepokojony wzrok na Uchihę. – Czy Lika doszczętnie zniszczył twoją psychikę, czy może jeszcze da się to jakoś odratować?

Zmarszczył brwi i obrzucił mnie chłodnym spojrzeniem.

-Nic mi nie zniszczył – odparł leniwie.

-Serio? – zdziwiłam się. – Nie wykorzystał na tobie tej swojej sztuczki w stylu: „widzę każde drgnięcie powieki, świadczące o tym, że kłamiesz”?

-Nie. Ej, ty. Chodź tu – przywołał do siebie ręką kelnera z tacą pełną kieliszków, tym razem z winem. No proszę, komuś zasmakowały drinki na balu. Bez słowa wzięłam kieliszek od Uchihy, dalej przyglądając mu się z zaciekawieniem i, podobnie jak on, ignorując oburzenie kelnera tak przedmiotowym traktowaniem. – Stwierdził, że trudno ze mnie coś wyczytać i zarzucił mi, że mam krzywą lewą brew.

-Więc pewnie cię teraz nienawidzi – westchnęłam z rezygnacją, po czym przyjrzałam się bliżej twarzy Sasuke. – Rzeczywiście jest trochę nierówna…

-Hatake…

-No dobra, już nic nie mówię – zaśmiałam się, wywracając oczami, ale Sasuke pozostał poważny. – I tak lepiej mieć krzywą brew niż krzywe usta – dodałam w ramach pocieszenia, chociaż wiedziałam, że raczej to po nim spłynęło i otuchy wcale nie potrzebował. Obrzucił mnie kpiącym spojrzeniem, a ja westchnęłam lekko, wiedząc, że daję mu nowy pretekst do nabijania się. – Jak się przyjrzysz, to zauważysz, że gdy się uśmiecham, moje kąciki unoszą się nierówno. Też mnie na początku nienawidził.

Lika był bardzo, hmm… ekscentryczną osobistością. Znaczy, Szeptacze niemal pod każdym względem byli dziwni – w końcu gdy żyje się paręset lat, ma się jakieś dziwactwa i odbiegi od normy. Jednakże mój przyjaciel bił wszystkich na głowę, chociaż wcale nie był aż taki stary. Gdzieś miał jakiekolwiek zasady etykiety, nie posiadał żadnych granic czy zahamowań i nikt nigdy do końca nie wiedział, o co mu chodzi. W dodatku posiadał niezwykłą cechę natychmiastowego rozpoznawania kłamstwa. Niemal niemożliwym było go oszukać, był naprawdę ekspertem w dziedzinie odczytywania mowy ciała. Cóż, to właśnie w jego towarzystwie dowiedziałam się, co mnie zdradza podczas łgania i nauczyłam się tak dobrze kłamać. Sam Lika był w tym mistrzem.

Niestety, przez to, że Lika widział tak wiele, czasami chyba po prostu nie potrafił nie mówić tego ludziom. Przez co jego osoba była niekiedy ciężka dla innych. Mimo to wciąż pozostawał jednym z najprzystojniejszych i najseksowniejszych Szeptaczy w Bractwie, więc większość kobiet bardzo szybko wybaczała mu jakikolwiek nietakt z jego strony. Na przykład pytanie takie jak: „Czy pani mąż zdaje sobie sprawę, że go pani zdradza na prawo, lewo i na wprost?” zadane na środku ardeńskiej ulicy.

-A teraz jest twoim przyjacielem? – zapytał powątpiewająco Sasuke, patrząc z niechęcią w stronę, gdzie zniknął Lika, jednocześnie odciągając mnie od przemyśleń. Aż nazbyt było widać, że nie przypadli sobie do gustu.

-Wiesz, oboje jesteśmy w Armii, a to łączy ludzi – wzruszyłam ramionami. Po sali potoczył się dźwięk gongu, więc Sasuke nie zdążył odpowiedzieć. Zresztą i tak pewnie zbyłby to milczeniem. – Och, mój Boże, w końcu – odetchnęłam z ulgą i uśmiechnęłam się figlarnie do mojego kompana. – Sasuke, z radością stwierdzam, że dotrwaliśmy do tej części balu, podczas której jest czas na drzemkę. Znaczy, teoretycznie jest to czas na to, aby te dwie wygłosiły swoje przemówienia, ale oboje dobrze wiemy, że gówno nas one obchodzą. Chodź, muszę usiąść blisko Oreli.

Jak łatwo się domyśleć, obie przywódczynie zajęły miejsca obok siebie, na samym krańcu wielkiego stołu, mając stamtąd doskonały widok na resztę shinobi i Szeptaczy. Usiedliśmy obok Calath, ja od razu nakładając sobie sporą porcję jedzenia. Cholera wie, co to było, pewnie jakiś specjał kuchni Konohy, zresztą niewiele mnie to obchodziło.Wyglądało smacznie.

Rozejrzałam się uważnie wokół. Wzrok Tsunade siedzącej tuż obok, skaczący co chwilę ponuro po różnych twarzach, mówił wyraźnie: „Zabijcie mnie”. Spochmurniał jeszcze bardziej, gdy rzuciłam jej wesoły, drwiący uśmieszek. Nie miałam pojęcia, dlaczego tam bardzo mnie nie lubiła – podejrzewam, że drażniła ją moja impertynencja, i cóż, „trzymała” stronę Kakashiego – ale ta jej niechęć sprawiała mi sporo rozrywki.

Jeśli już mowa o rozrywce… Nachyliłam się do Oreli i wyszeptałam jej na ucho:

-Wspominałam ci, że spaliłam swój dom?

Kobieta uniosła na mnie swoje spokojne, złote oczy.

-Słucham?

-Tak jakoś wyszło – wzruszyłam beztrosko ramionami. Nagle moje oczy coś dostrzegły. – Och, dzięki Bogu, sztućce! Nienawidzę tych takich patyczków…

-Pałeczek – poprawił mnie najwyraźniej odruchowo Uchiha, nawet nie patrząc w moją stronę. Kątem oka zauważyłam, że stara się wyszukać brata wśród twarzy shinobi i Szeptaczy. Noo, powodzenia, Uchiha. To tylko prawie tysiąc osób.

-No właśnie, nigdy nie wiem, jak je trzymać, aby… No co? – mruknęłam, widząc naganną minę swojej przełożonej.

-Dlaczego ty zawsze zostawiasz po sobie jakieś ruiny, Mardi? – zapytała retorycznie, mrużąc oczy. – Zaczynam wierzyć, że kraj więcej pieniędzy traci na pokrywanie dokonanych przez ciebie szkód niż na cokolwiek innego.

-Och, przestań, wystarczy tych komplementów… - udałam mile zawstydzoną, uśmiechając się niewinnie. Oreli tylko wywróciła oczami i oznajmiła ze znużeniem:

-Zgłoś się potem do mnie, załatwię ci jakieś chwilowe lokum, gdzie się prześpisz do jutra.

-I tak się nie prześpię. Chyba że mi odpuścisz to przepisywanie…

-Nic z tego – ucięła Calath, udając, że nie widzi mojego uroczego spojrzenia zbitego psa. No tak, chyba trochę ją rozdrażniłam, jednak niespecjalnie się tym przejęłam. Przejdzie jej. Widząc, że nic nie wskóram swoją zbolałą, szczenięcą miną, odwróciłam się naburmuszona od niej.

Kiedy każde miejsce zostało zajęte przez shinobi lub Szeptacza, ponownie na całą salę rozległ się dźwięk gongu nakazujący ciszę. Tsunade wstała z miejsca i stanęła za pulpitem, czekając na przerwanie wszystkich rozmów, po czym odchrząknęła i zaczęła mówić:

-Witam serdecznie wszystkich tu zebranych! Jak zapewne wiecie…

***

Hatake miała rację. To było prawdopodobnie najnudniejsze przemówienie, jakie w życiu słyszałem. Hokage ciągle powtarzała, jak to wspaniale, że te dwa wymiary nareszcie się zjednoczyły, że od teraz są przyjaciółmi, jaką to wielką radością ją napawa. To wszystko musiała na sto procent pisać Shizune. Tsunade nigdy nie byłaby w stanie sama wymyślić i powiedzieć tak wielu miłych słów naraz. Mimo ciągłych upomnień swojej mistrzyni, Mardi otwarcie okazywała swoje znudzenie, odchylając się beztrosko na krześle i bawiąc palcami. Z trudem powstrzymałem się od zrobienia tego samego.

-Poczekaj na przemówienie Oreli – szepnęła do mnie w pewnym momencie, nawet nie ukrywając ziewania. – To dopiero będzie stypa. Słyszałam je już milion razy. Bądź tak miły i dopilnuj, aby moja głowa nie wylądowała w talerzu, gdy będę przysypiać, dobra?

-Zdajesz sobie sprawę, że wszystko słyszę, prawda? – dobiegł nas kpiący szept kobiety. Mardi, która właśnie była zajęta piciem wina, zakrztusiła się i prawie wypluła wszystko na siedzącego naprzeciwko Jiraiyę, jednak nie poprawiła się. Chyba chciała udawać, że jej tu nie ma.

Rozległy się gromkie oklaski. Tsunade właśnie zakończyła swoje przemówienie i schodziła z podestu. Jej oczy kierowały się wyłącznie w jedną stronę: kieliszków z winem. Usiadła z ulgą na swoje krzesło i od razu wychyliła jeden z nich.

Potem była kolej na Oreli. Oczywiście, wszystkie jej słowa były praktycznie powtórzeniem słów Tsunade. Wspaniały wymiar, wspaniały kraj, wspaniała Wioska, wszyscy są jedną wielką rodziną.

-Czuję się jak na scenie do kręcenia Teletubisiów – mruknęła z niezadowoleniem do mnie Mardi, przerywając na chwilę jedzenie. Bodajże czwartej porcji. – Teraz powinna włączyć coś na swoim małym ekraniku na brzuszku.

-Co? – odszepnąłem jej, obrzucając jednocześnie zszokowanym i potępiającym spojrzeniem. Co to są, do cholery, teletubisie? Jakieś zwierzęta? Może czyjeś nazwisko.

-Nieważne – wywróciła teatralnie oczami i na powrót zajęła się jedzeniem. Najwyraźniej w tej chwili było ciekawsze niż ja. W odpowiedzi prychnąłem i także nie odezwałem się już więcej.

Miałem zamiar wyłączyć się do końca przemowy i jedynie udawać, że słucham, gdy pewne słowa przykuły moją uwagę. I najwyraźniej nie tylko moją. Mardi uniosła się nieco w krześle i zmarszczyła brwi, po raz pierwszy wykazując dzisiaj jakiekolwiek wątłe zainteresowanie i wsłuchując się w słowa swojej przywódczyni.

-…Mimo okrutnej i bolesnej straty, jakiej doznaliśmy wczorajszego wieczoru. Z przykrością muszę powiadomić wszystkich Szeptaczy, że w Sarel Merida’el nastąpił niespodziewany wybuch. Na szczęście, nasz wybitny król przebywał w tym czasie poza granicami pałacu, więc nic mu się nie stało. Jednakże w wyniku wybuchu straciliśmy piątkę Szeptaczy. Byli to…

-Co to jest Sarel… coś tam? – zapytałem szeptem, podczas gdy Oreli wymieniała nieznane mi nazwiska.

-Szklany Pałac – odparła, wciąż patrząc bacznie na przemawiającą. Zmrużyła z uwagą oczy i zagryzła dolną wargę. – Główna siedziba Bractwa, coś jak Biały Dom w Waszyngtonie. Ale… do cholery, to niemożliwe. To jedno z najlepiej chronionych miejsc w kraju. Nikt z zewnątrz nie mógłby się tam dostać. Ech… nie podoba mi się to, w ogóle – westchnęła i pozornie się rozluźniła, ale jej oczy nadal świdrowały uważnie całą okolicę. Jakby bała się, że zdrajca czai się gdzieś przy stole. Przez chwilę zdawało mi się, że przez jej twarz przebiegł błysk zdziwienia zmieszanego z satysfakcją, jednak zniknął tak szybko, że nawet nie byłem pewien, czy go sobie nie uroiłem.

-…Nie chcieliby, aby to zdarzenie przerwało tak piękną uroczystość, jaką jest połączenie naszych dwóch wspaniałych państw, a zarazem wymiarów – dokończyła z przepięknym, łagodnym i niezwykle sztucznym uśmiechem Oreli. – Nie przedłużając już…

-Za późno – mruknęła cynicznie Mardi, tak, że tylko ja ją dosłyszałem. Moje usta mimowolnie wygięły się w drwiącym uśmieszku.

-…Zapraszam wszystkich do tańca!

***

-To na pewno twoja wina – warknęła szeptem w moją. Zacisnąłem zęby i powstrzymałem syknięcie, gdy po raz wtóry jej buty wylądowały na moich stopach. Musiała ubrać cholerne szpilki, po prostu musiała. Gdy tańczyliśmy u niej miała bose nogi, przez co ten nadepnięcia nie były tak bolesne jak teraz.

-No pewnie – stwierdziłem kpiąco. Zwróciła na mnie swoje duże, niebieskie oczy. Malowało się w nich ostrzeżenie: jeszcze słowo, a pożałujesz. Nie mogłem powstrzymać drwiącego uśmiechu. Czcze pogróżki.

Tańczyliśmy razem z innymi uczestnikami balu zaledwie jakieś pięć minut, a ona zdążyła mi już chyba połamać wszystkie palce u nóg. Nie oszukujmy się, była beznadziejną tancerką. Na szczęście, nie chwaląc się, nadrabiałem za nas oboje. Przynajmniej Guinevere, która podobnie jak reszta respiro nie wstąpiła na parkiet, nie pałętała mi się pod nogami. Wtedy dopiero byłoby krucho. Mimowolnie uśmiechnąłem się, chociaż zgodnie z moją dewizą życiową „nienawidź wszystkich” chyba to właśnie ja powinienem być tym rozdrażnionym i zagniewanym. A nie na odwrót.

Widząc moje złośliwie uniesione kąciki ust, burknęła pod nosem niezbyt przyjaźnie:

-Baletnica się znalazła.

Jej noga w szpilkach, celowo bądź nie, znów wylądowała na moim bucie. Już nie było mi tak wesoło jak przed chwilą. Zacisnąłem szczęki. Cholera, kto by pomyślał, że obcasy na palcach potrafią zadać tyle bólu. Powinienem zasugerować to Tsunade jako jedną z lepszych tortur. Na miejscu torturowanych, złamałbym się chyba od razu.

-Uważaj – syknąłem, nim zdążyłem się powstrzymać.

-Gomen – mruknęła, tym razem naprawdę z żalem i rezygnacją. Nie tego się spodziewałem po jej niepokornym charakterku. Zdążyłem zauważyć, że podobnie jak ja, nie była nawykła do mówienia „przepraszam”.

Przekręciłem głowę w bok i spojrzałem na nią. Nawet w wysokich butach była ode mnie sporo niższa. Teraz, gdy stłumione światło żyrandoli załamywało się na jej rysach twarzy, nadawało jej jakiegoś miękkiego, subtelnego wyglądu. Już nie wyglądała na taką pogardliwą i złośliwą, gdy nie uśmiechała się w ten cyniczny sposób. Mardi sprawiała wręcz wrażenie… uroczej i niewinnej. Słodkiej. Panny z wyższych sfer, a nie doświadczonej wojowniczki. Znowu poczułem ten dziwny i zapewne wyimaginowany dreszcz, ten sam, który poczułem wtedy w jej domu. Do tego ten jej owocowy zapach perfum, wdzierający się do moich nozdrzy niczym nieproszony gość… mimowolnie zaciągnąłem się dyskretnie. Pośród woni jej perfum doleciała do mnie niemal niewyczuwalna nutka farb, ale o dziwo nie przeszkadzała mi. Zupełnie tak, jakby była częścią dziewczyny.

Otrząsnąłem się. Wino najwyraźniej musiało zrobić swoje. W myślach policzyłem, ile lampek zdołałem opróżnić i z niechęcią doszedłem do wniosku, że nie wystarczająco tyle, aby móc nazwać się wstawionym. Albo miałem cholernie słabą głowę, albo to ardeńskie wino było zajebiście mocne. Tak czy siak, zwaliłem winę na alkohol.

-Odbijany!

I oto w momencie, w którym miałem odpowiedzieć jej na te niecodzienne słowa, a przynajmniej niecodzienne w jej wykonaniu, nagle bez ostrzeżenia Szeptaczka została niemal brutalnie wyrwana z moich rąk i zastąpiona jakąś blondynką w ciemnoczerwonej sukni. Powstrzymałem odruchowe rozdrażnione warknięcie pod nosem. W ogóle nie podobało mi się, że ktoś odebrał mi Mardi. Nie lubiłem, gdy cokolwiek mi się odbierało. Nagle moje ręce znalazły się na zupełnie obcej talii i podtrzymywały zupełnie obcą dłoń. Na szyi nowej partnerki dostrzegłem tatuaż jastrzębia. Gdy tylko uniosłem na nią swoje chłodne, beznamiętne oczy, ta natychmiast spłonęła soczystym rumieńcem.

-O rany! – pisnęła radośnie, jakby właśnie wygrała na loterii. – Sasuke Uchiha!

Siłą woli powstrzymałem westchnięcie.

Kochałem bale.

***

Ze zdziwieniem i słabo ukrywaną złością spojrzałam na osobę, która była moim teraźniejszym partnerem. Nawet nie musiałam znać jego tożsamości, aby wiedzieć, że go nie lubię. Przez ten moment, tak trudną do uchwycenia chwilę, złapałam jakiś dziwny kontakt z Uchihą. A ten idiota z beznadziejnie zakręconym wąsikiem i ulizanymi włosami właśnie owy moment przerwał. Chcąc nie chcąc, musiałam z nim tańczyć. Z trudem powstrzymałam głupi uśmiech na myśl, że Sasuke również nie jest teraz zapewne szczęśliwy z nowej partnerki.

Skupiłam się na postaci przed sobą. Po tatuażu rozpoznałam, że był Szeptaczem, ale za nic nie mogłam skojarzyć jego twarzy. Nigdy go wcześniej nie widziałam, co było o tyle dziwne, że znałam chyba wszystkich wpływowych ludzi z Bractwa. A musiał być wpływowym człowiekiem, bo tylko elita miała tu wstęp. Więc dlaczego nie miałam pojęcia, kim jest? Znałam każdego Szeptacza, który mógłby tutaj być.
Nie, chwila... Pamiętałam go. To był ten sam człowiek, który poruszył się niespokojnie na krześle podczas podawania informacji o wybuchu przez Oreli. Wtedy też automatycznie znalazł się na mojej liście podejrzanych. Jednakże wcześniej nigdy go nie spotkałam.

Nad jego głową krążył groźnie wyglądający sęp. Musiałam przyznać, że to dosyć beznadziejna postać respiro. Szybko założyłam na twarz firmową maskę fałszywego, lekko cynicznego uśmiechu. To zdawało się go zachęcić do rozmowy. Och, pierwszy błąd, mój drogi.

-Z panią, droga Mardi Hatake – odezwał się po ardeńsku, zapewne jak miał nadzieję uwodzicielskim głosem, jednak na ten dźwięk tylko uniosłam pogardliwie brew. – Muszę wiele rzeczy sobie wyjaśnić.

-Ee… przespaliśmy się kiedyś? – zapytałam uprzejmie. W odpowiedzi obdarzył mnie kpiącym, nieco złowieszczym śmiechem.

-Nie, chociaż przyznam, że to kusząca wizja – odparł cicho. Nagle przyciągnął mnie gwałtownie bliżej, zamykając jednocześnie dłoń na moim nadgarstku w żelaznym uścisku. Moje oczy zwęziły się automatycznie w złowróżbnym wyrazie. Czyżby nie wiedział, że kroczy teraz po cienkim lodzie? – Pani, pani Hatake, narobiła mi sporo kłopotów. Najpierw… – okręcił mnie zamaszystym ruchem wokół własnej osi. To musiało się stać; chcąc nie chcąc, straciłam równowagę i upadłam prosto na niego. Zdecydowanie na za dużo sobie pozwalał. Albo nie miał pojęcia, kim byłam, albo był wyjątkowo głupi. Z mojego gardła wydobyło się warknięcie, takie, jakim rozjuszony kot próbuje odstraszyć wroga. W ramach rewanżu nadepnęłam mu porządnie na stopę. Zawiwatowałam w duchu, gdy na jego twarzy pojawił się grymas bólu. Mimo to mówił dalej: – Spławiła pani moją koleżankę po fachu, wyśmiewając jej ofertę, a raczej ofertę naszego szefa. Jestem pewien, że ją pani pamięta.

Z pewnością mówił o ofercie Kahori. Och, no proszę, chyba powinnam czuć się zaszczycona. Właśnie poznałam legendarnego zleceniodawcę tej rudej zdz… pani. Tylko, do cholery, dlaczego kunoichi pracowała dla Szeptacza? Coraz mniej mi się to wszystko podobało. Kiedy dwa niezbyt pałające do siebie miłością wymiary łączą swoje siły w celu uśmiercenia kogoś, nie wróży nic dobrego. Wyczuwałam spisek, i to na dosyć dużą skalę. To było nieco ironiczne, że dyskutowaliśmy o takich rzeczach tutaj, pośród obłudnie miłych, fałszywych uśmiechów, szelestu balowych sukienek i wytwornej muzyki.

I, hej, czy każdy, kto chce mnie zniszczyć w Konoha musiał być rudy?

-Co dalej… – kontynuował po krótkiej przerwie. Jego oczy nie zdradzały niczego dobrego. Ponownie mnie okręcił, ale tym razem trzymałam się twardo i nie straciłam gruntu spod nóg. Widząc to, jego brwi zmarszczyły się z niezadowoleniem i szybkim ruchem przechylił mnie w dół. Syknęłam, czując lekki ból w kręgosłupie i napinając jednocześnie mięśnie brzucha. Zdecydowanie, wolałam, gdy robił to Uchiha. Jego dłonie były dużo pewniejsze i cóż, mimo wszystko znacznie delikatniejsze. Ten tutaj sprawiał wrażenie, jakby chciał mnie złamać w pół. – Dnia dzisiejszego spaliła pani pięciu moich najlepszych ludzi. Pięciu. Przyzna pani, że są to dość duże straty, zwłaszcza, że ceniłem ich najbardziej. Zatem zrozumiałe jest, że mogę być lekko poirytowany, zgadza się?

Wspomniał o Kahori, wspomniał o dzisiejszych włamywaczach, których spaliłam, ale nie wspomniał o nocnych odwiedzinach. Przynajmniej tyle się dowiedziałam, że nie miał z nimi nic wspólnego.

-Tylko poirytowany? – zapytałam, patrząc na niego niewinnie i gwałtownie się prostując. Niestety, nie miałam takiego pola manewru jak on, ale dopilnowałam, aby jego plecy zderzyły się z jakimś shinobi tańczącym w pobliżu. Jego zielone oczy zdawały się pociemnieć. – Hmm, w takim razie następnym razem postaram się bardziej. Może wybiję ci całą drużynę?

-Mimo pani chyba wrodzonej arogancji i oczywistych spustoszeń, jakie poczyniła pani w moich szeregach, jestem gotów ustąpić i ponowić wspomnianą ofertę – odezwał się cierpko. – Mój szef mimo wszystko chciałby mieć w pani sojuszniczkę.

Nie mogłam powstrzymać się od pogardliwego śmiechu. Po jego wyrazie twarzy miałam pewność, że o całym tym spisku za wiele się nie dowiem, więc równie dobrze mogłam kończyć tę rozmowę. Problem w tym, że gdy chciałam odejść, mężczyzna zacieśnił uścisk na mojej ręce i mocniej przytrzymał plecy. Mimowolnie obnażyłam lekko zęby w ostrzegawczym geście. Jakaś para spojrzała na nas potępiająco i podejrzliwie, więc szybko posłałam im sztuczny uśmiech.

W sumie mogłabym mu się wyrwać, ale to było bez sensu. Nie chciałam zamieszania. Mimowolnie zaczęłam wyszukiwać wzrokiem Sasuke w tłumie, jednak nigdzie go nie dostrzegłam. Och, Uchiha, nie miałbyś ochoty może mnie odbić? Z powrotem spojrzałam na Szeptacza przede mną.

-Co trudnego jest w zdaniu „Nie zabiję żadnego Szeptacza?” – wzniosłam oczy ku niebu, udając bezsilność. Ku mojej niechęci jego obleśny uśmiech powiększył się.

-Akurat ta oferta jest nieaktualna – odparł wręcz pogodnie, z satysfakcją i ciekawością obserwując moją twarz. – Ale jest jeszcze parę spraw do załatwienia.

-Jak to nieaktualna? – przez chwilę nie mogłam zatuszować zdziwienia. Przestałam tańczyć, ignorując ciekawskie spojrzenia. Ale jak… co… Do cholery, jakim cudem? Przecież Kahori powiedziała, że tylko ja mogłabym tę osobę zabić. Cholera, miałam być przecież gwarancją bezpieczeństwa tego człowieka. Mimo że nawet nie wiedziałam, kim owy człowiek jest.

No, no, pani Hatake, odezwał się ironiczny głos w mojej głowie, należący do respiro. Jako moja dusza miała całkowity dostęp do moich myśli, a więc słyszała również tę rozmowę. Zamiast żadnej ofiary mamy całe pięć. Pogratulować.

Zepchnęłam ją i własne myśli na dalszy plan. Nagle w mojej głowie coś kliknęło. Poszczególne elementy łączyły się w całość. Chyba już wiedziałam, kto wczorajszego dnia pobawił się w Bin Ladena.

-Wybuch w Sarel – mruknęłam z zamyśleniem sama do siebie, a mężczyzna pokiwał twierdząco głową. Nie dopatrzyłam się kłamstwa na jego twarzy. To nabrało sensu, miałam pełny dostęp do tego Pałacu, dodatkowo bez żadnego sprawdzania ani kontroli, jako jedna z nielicznych. Z łatwością mogłabym podłożyć ogień, gdybym tylko chciała. – Więc, kogo z tej piątki tak bardzo nie lubiliście? – zapytałam, siląc się na obojętność. Że też przeoczyłam coś takiego…

Zaśmiał się. Męska dziwka.

-Aby znać odpowiedź na to pytanie, musiałaby pani dla nas…

Nie zdążył dokończyć. Nagle, bez żadnego ostrzeżenia, Szeptacz został brutalnie pchnięty w ramię. Czułam, jak jego uścisk na moim przegubie słabnie, aby po chwili zniknąć całkowicie. Patrzyłam z lekkim zdziwieniem, jak mężczyzna nie może utrzymać równowagi i upada na posadzkę ze śmiesznym wyrazem twarzy. Zrobiło się małe zamieszanie. Tańczące wokół pary cofnęły się gwałtownie od niego, patrząc na poszkodowanego ze zgorszeniem i niezrozumieniem. Kilka głupich kobiet wokół pisnęło, na co nie mogłam się powstrzymać od przewrócenia oczami.

-Och, nie chciałem – usłyszałam znajomy, przesiąknięty ironią głos, nie zawierający ani krzty skruchy. Niecałą sekundę później moja lewa ręka wylądowała na ramieniu zadowolonego z siebie Sasuke, patrzącego pogardliwie na leżącego. Zanim Szeptacz zdążył się podnieść, czy chociażby rzucić czarnowłosemu pełne oburzenia spojrzenie, my już oddaliliśmy się tanecznym krokiem. Właściwie Sasuke nas „oddalał”, bo to on przejął prowadzenie. Kilkanaście kroków później udało nam się wtopić w tłum i uniknąć natrętnych i ciekawskich spojrzeń.

-Dzięki, Uchiha. Nawet nie wiesz jak miło widzieć twoją radosną i rozemocjonowaną twarz – odezwałam się wesoło, aby w jakikolwiek sposób zapełnić powstałą ciszę. Z tego co zdążyłam zauważyć, milczenie niespecjalnie mu przeszkadzało. Mi tak.

-Powiedziałbym „wzajemnie”, ale jestem raczej prawdomównym człowiekiem – odparł kpiąco, ale zaraz spoważniał. – Kto to był?

-I to jest pierwsza zagadka dzisiejszego wieczoru – westchnęłam, lekko pochmurniejąc. Nienawidziłam życia w niewiedzy albo niepewności. – Ale dowiedziałam się paru innych rzeczy.

Pokrótce streściłam mu przebieg rozmowy z nieznanym Szeptaczem, która, ku mojemu niezbyt wielkiemu zadowoleniu, nie wywołała w nim żadnych głębszych emocji.

-Wytłumacz mi coś – odezwał się kpiąco, gdy skończyłam mówić. – Wy, Szeptacze, dla zabawy bawicie się w te wszystkie intrygi i łamigłówki? Nie macie co ze sobą zrobić, że się wam tak nudzi, czy jak?

Już miałam mu się odciąć, gdy ponad jego ramieniem dojrzałam coś bardzo interesującego. A raczej kogoś.

Hmm. Świetnie się składało.

***

Jej wymalowane soczystą czerwienią otwierające się usta, zapewne po to, aby obdarzyć mnie jakąś niezwykle ciętą ripostą, zatrzymały się na chwilę w połowie tej czynności, po czym ułożyły się w tak dobrze mi znany ironiczny uśmiech. Byłem ciekawy, co też tam za mną dostrzegła.

-Sasuke, zastanawiałeś się kiedyś, z kim wybrał się twój brat na ten nudny bal? – zapytała śpiewnie i swobodnie, takim tonem, jakby pytała, czy wiem, jaka jest dzisiaj pogoda.

-Niespecjalnie – wzruszyłem obojętnie ramionami. No przecież jej nie powiem, że od kiedy mi oznajmiła, iż Itachi wybiera się również na to przyjęcie, zachodzę w głowę, kto też jest tą jego legendarną partnerką.

-Szkoda – westchnęła z pozornym smutkiem, kątem oka jednak patrząc na mnie zadziornie. – Bo właśnie tańczą zaledwie kilka kroków od nas…

-Gdzie? – zapytałem, natychmiast obracając nas o sto osiemdziesiąt stopni. Niestety, przez ciekawość zrobiłem to tak niedelikatnie, że Mardi zahaczyła się o moje nogi i zapewne boleśnie upadłaby na posadzkę, gdybym w porę jej nie chwycił mocniej. – Nie chciałem – mruknąłem, widząc jej mordercze, ani na chwilę nie słabnące spojrzenie. No wiecie co, powinna być mi raczej wdzięczna. Chyba nie liczyła na przeprosiny. Z moich ust zwykłe „nie chciałem” to i tak było naprawdę bardzo dużo.

Nie rozwodząc się nad tym dłużej, uniosłem wzrok i odszukałem brata. Trochę mi zajęło dostrzeżenie go wśród tego tłumu w strojach tak ozdobnych, że aż robiło mi się mdło, ale wreszcie go namierzyłem. Jego partnerka… cóż, nawet ja musiałem przyznać, że była naprawdę ładna. Miała długie, smoliście czarne włosy, spływające kaskadą na plecy. Ubrana była w czarną, długą aż do ziemi suknię, która podczas tańca falowała lekko, ukazując wysokie buty na obcasach. Wystarczyła mi sekunda, aby stwierdzić, że była o wiele lepsza w tańcu niż Hatake, co z niewiadomych przyczyn wywołało na mojej twarzy uśmiech. Kiedy kobieta w tańcu odwróciła się do nas tyłem, dostrzegłem na jej odsłoniętych, szczupłych plecach wielki, czarny tatuaż smoka, zajmujący prawie że całą część jej skóry. Wtedy też dostrzegłem wyraz twarzy mojego brata.

Nigdy nie widziałem na jego twarzy czegoś podobnego. Nie żeby sprawiał wrażenie niewiadomo jak rozanielonego frajera albo smarkatego gówniarza, który przeżywał swoją pierwszą miłość. Właściwie postronny obserwator nie zauważyłby, aby w Itachim zaszła jakakolwiek zmiana bądź różnica. No ale cóż, byłem jego bratem. Kimś trochę więcej niż tylko postronnym obserwatorem. Wyglądał, a właściwie oboje wyglądali, jakby wokół wcale nie było żadnych ludzi, żadnej muzyki, żadnego balu. Ona mówiła coś do niego, śmiejąc się jednocześnie z żartu znanego tylko im. A on patrzył na nią w taki sposób, że już go nawet nie poznawałem. Niemal przestał być sobą…

I wtedy właśnie, w jednym ułamku sekundy, poczułem coś dziwnego, jakby po lewej stronie klatki piersiowej. Jakiś taki dziwny, znajomo odległy skurcz. Nie chciałem go.

Ale to był tylko ułamek sekundy. Błyskawicznie zepchnąłem je gdzieś na bok i natychmiast o nim zapomniałem.

-Sheeiren Imai – usłyszałem nagle głos Mardi, odpowiadający na moje niezadane pytanie. Imai? Chyba gdzieś już słyszałem to nazwisko. – Jedna z najlepszych Szeptaczek w historii Bractwa. No, no, nie powiem – gwizdnęła niezbyt elegancko, za nic mając oburzone spojrzenia wokół. – Itachi ma zajebisty gust. Swoją drogą, pamiętasz, jak mówiłam ci, że wszystkie Szeptaczki to bezwzględne i kłamliwe szmaty?

Owszem, pamiętałem. Powiedziała tak na samym początku balu, gdy nie była zajęta wyzywaniem ich od perfidnych suk i dziwkarskich łachudr. Skąd brała pomysły na nowe, coraz to bardziej wymyślne obelgi – nie miałem pojęcia.

-No, to tutaj masz właśnie oto prawdopodobnie jedyny wyjątek – dokończyła pogodnie Mardi, nie czekając na moją odpowiedź. Zerknąłem na nią powątpiewająco.

-Myślałem, że jedynym wyjątkiem jesteś ty.

-Och, nie! – zaśmiała się. – Ja jestem z nich wszystkich najgorsza. To co? Chcesz ją poznać?

Po chwili wahania wzruszyłem ramionami. Właściwie nie miałem nic do stracenia, a mogłem dowiedzieć się, co też takiego specjalnego miała w sobie ta Szeptaczka, że zdołała zwrócić na siebie uwagę mojego brata. To było takie dziwne. W ogóle nie mogłem przyzwyczaić się do tej myśli. Z początku myślałem, że jego partnerka to po prostu zwykła partnerka, żeby nie wypaść głupio albo coś w tym stylu. Ale ludzie nie patrzą w taki sposób na zwykłe partnerki.

Kiedy dobiliśmy do nich i razem z Itachim, który dostrzegł nas, jak mniemałem od razu, już wykonywaliśmy ruch, aby „zamienić się” partnerkami, Mardi niespodziewanie wyskoczyła przed nas.

-Może później, Sasuke! – rzuciła do mnie śpiewnie. – Odbijany!

***

Z cwanym uśmiechem na twarzy, patrzyłam jak dwaj bracia nie mają wyjścia i muszą zacząć ze sobą tańczyć, po tym jak „porwałam” jednemu z nich partnerkę. Na widok zdziwionych i zaszokowanych twarzy wokół moje kąciki uniosły się jeszcze wyżej w górę. Czy wspominałam już, że uwielbiałam obserwować ludzkie reakcje?

Jednak kiedy tylko mój wzrok z powrotem spoczął na twarzy pięknej Sheeiren, wykrzywionej teraz grymasem złości, moja mina zrzedła. No dobra, przyznaję. To była jedyna Szeptaczka, której mogłam się bać i która naprawdę była w stanie mi coś zrobić.

-No co? – burknęłam, szczerząc się do niej głupio. Jej błękitne oczy zdawały się przewiercać mnie na wylot. Obydwie zignorowałyśmy zaciekawione i nieco zgorszone spojrzenia. Mogłam się założyć, że już jutro rano w Ardenii przez Bractwo z szybkością błyskawicy pomknie plotka, jak bardzo niewychowana i impertynencka jest Mardi Hatake. Przychodzi w towarzystwie jednego z braci Uchiha! Spóźnia się! Tańczy z kobietą! W dodatku z legendą Ardenii, Sheeiren Imai! Robi co chce! O tak, kochani Szeptacze, robię co chcę. Bo mogę.

-Czy jest jakiś powód – syknęła ze złością Sheeiren, sprowadzając mnie z powrotem na ziemię. – Dla którego przerywasz mi dzisiejszy, naprawdę miły wieczór swoją obecnością… mendo?

-Aua! – jęknęłam, chwytając się za serce i udając wielce zrozpaczoną. – Mój Boże, chyba złamałaś mi serduszko, czuję jakby… Och, nie, czekaj, to tylko czkawka – machnęłam ręką w uspokajającym geście i pozornie rozluźniłam.

-Woooow, ale jesteś zabawna – warknęła z sarkazmem Imai, wciąż patrząc na mnie nieprzychylnym wzrokiem. – Powinnaś zostać komikiem. Albo klaunem. O tak, w tym na pewno czułabyś się świetnie.

Uśmiechnęłam się mimowolnie. Cała Sheeiren. Jeżeli chodziło o cięty język – po prostu mnie miała sobie równych i zazwyczaj najlepiej było zejść jej z drogi. Była oschła, zimna, podła, wredna i gotowa obrazić wszystko oraz wszystkich. Mój ideał. Co nie zmieniało faktu, że w tej chwili mnie nienawidziła.

-Brałam to kiedyś pod uwagę – odparłam wesoło. – Ale nie chciałabym odpowiadać za masowe zgony, gdyby ludzie poumierali ze śmiechu.

-Wiesz, jak bardzo mnie teraz wkurzasz tymi swoimi… zabawnymi tekstami? – zapytała fałszywie miłym głosikiem. – Tak w skali od jeden do dziesięciu?

-Ile?

-Jakieś pięćset.

-To… dużo – stwierdziłam niepewnie. Kurczę. Zawsze zatrzymywała się gdzieś przy stu osiemdziesięciu dwóch. Czyżbym naprawdę ją porządnie wkurzyła? – To, ekhem… może ja od razu przejdę do rzeczy?

-To może pójdziesz gdzieś umrzeć? – zapytała z przekąsem, ale za chwilę wywróciła oczami i westchnęła. – Ech… Czego chcesz?

Za to ją uwielbiałam. Mogła być sobie wredną zołzą, wyzywać mnie od mend i innych, ale koniec końców, zawsze mogłam na nią liczyć i wiedziałam, że zawsze mi pomoże. Gdyby nie to, że pewnie dostałabym od niej w pysk, chętnie bym ją przytuliła na środku tej sali. Ale z racji, że raczej ceniłam sobie teraźniejszy układ mojej twarzy, ograniczyłam się do wdzięcznego spojrzenia. Zastanowiłam się nad doborem słów, aż w końcu się odezwałam ściszonym głosem, mówiąc najprościej jak to możliwe:

-Chyba przed chwilą tańczyłam z gościem, który rozpieprzył Sarel.

Nawet jeśli Sheeiren się zdziwiła, to nie okazała tego po sobie w ogóle, uniosła jedynie jedną brew.

 -Skąd wiesz?

-Tak powiedział – odparłam, i dodałam, uprzedzając jej pytanie: - Nie zauważyłam żadnych oznak, żeby kłamał. Myślę, że mówił prawdę.

-Och, no tak. Szkoła Liki, co? – zapytała, doskonale zdając sobie sprawę z niecodziennych umiejętności mojego przyjaciela. Rzeczywiście, zdążył mnie czegoś tam nauczyć. Wprawdzie nie byłam w tym taka dobra jak on, ale kiepskich łgarzy z punktu potrafiłam wyłapać. – Swoją drogą, czy twój Przyjaciel-Chodzący-Wykrywacz-Kłamstw pamięta o tym, że wisi mi całkiem sporo pieniędzy?

-A unika cię jak kot wody albo kochanek męża? – zapytałam, a gdy skinęła głową, dodałam wesoło: - A więc na pewno pamięta.

-To mu przypomnij, albo sama to zrobię – burknęła ze zirytowaniem. Och, współczułam mu. Gdy ostatnio Sheeiren coś komuś przypomniała, skończyło się pogrzebem. No dobrze, żartowałam, ale było naprawdę z tym nieszczęśnikiem krucho. – Wracając do tematu Sarel. Więc kto go zniszczył?

-W tym tkwi cały problem, nie znam jego tożsamości. Pomyślałam, że wiesz, może ty byś…? – uśmiechnęłam się do niej przymilnie. Wywróciła oczami, ale czekała na ciąg dalszy: - Wysoki, czarne krótkie włosy na żołnierza, beznadziejny wąsik, respiro w postaci sępa…

-Widziałam go – przerwała mi Sheeiren i zmarszczyła brwi. – Od początku mi się nie podobał. Ale też nie mam pojęcia, kto to jest. Próbowałam go jeszcze szukać, ale już go nie ma na tej sali. Zupełnie jakby zapadł się pod ziemię. Pewnie był tu bezprawnie i zwiał.

-C-co? – moje oczy rozszerzyły się w zdumieniu. – Jak to go nie znasz? Przecież ty znasz wszystkich!

-Też tak do tej pory myślałam – jęknęła ze zmartwieniem. – Wiesz, jak bardzo mnie to boli? Wiesz, jak bardzo wjechał mi na ego?

-Mogę sobie wyobrazić – pokiwałam głową współczująco i poklepałam ją pocieszająco po ramieniu. Jednak szybko rękę zabrałam, widząc, że patrzy na nią jak bazyliszek na mysz. – Ekhem, taa… A właśnie. Jeszcze jedna sprawa. Nie zechciałabyś załatwić mi wszystkich akt dotyczących tej piątki, która zginęła w wybuchu?

Uśmiechnęłam się do niej, przygotowując w myślach odpowiedzi na miliard pytań, które miały zaraz paść z jej ust. Ponieważ Sheeiren była bardzo wysoko postawioną osobą, miała dostęp do… no praktycznie do wszystkiego. Do jakichkolwiek aktów, archiwów, dokumentów, ksiąg… Nie raz korzystałam z jej pomocy i podejrzewałam, że gdyby nie ona, prawdopodobnie nigdy nie znalazłabym się na tak ważnej pozycji. Jednakże Imai nie dzieliła się takimi ważnymi informacjami z każdym. Co trzeba było jej przyznać, była bardzo ostrożna. Zazwyczaj musiałam ją naprawdę długo przekonywać, aby umożliwiła mi do czegoś dostęp, dlatego też zdziwiłam się, gdy bez oporów powiedziała:

-Dostaniesz je najdalej za trzy dni.

Uniosłam lekko brwi.

-A co się stało z pytaniami typu po co? Dlaczego? Nie masz innych zajęć? Wyjdziesz stąd czy mam cię sama wykopać?

Zamilkła na chwilę, a jej wzrok błękitnych tęczówek nabrał jakiegoś osobliwego wyrazu. Wiedziałam, że teraz była daleko, daleko poza całym tym śmiesznym, obłudnym balem.

-Czy wiesz, ile Sarel Merida’el ma lat? – zapytała w końcu cicho. Przez ułamek sekundy byłam pewna, że w jej zazwyczaj cynicznym, obojętnym głosie dosłyszałam smutek. Ale równie dobrze mogło mi się tylko wydawać.

-Pojęcia nie mam – wzruszyłam ramionami. Nigdy nie myślałam o takich rzeczach. Zawsze skupiałam się raczej na tym, aby nie wywalić się na jego śliskich, długich schodach ze szkła, kiedy szłam chociażby na audiencję do króla. – Tysiąc? Dwa tysiące? Coś koło tego?

-Trzysta pięćdziesiąt pięć tysięcy dwieście siedemnaście – odparła tym samym poważnym głosem, wyraźnie wymawiając każdy wyraz, jakby sądziła, że nie usłyszę. Usłyszałam. I cóż, to nie była mała liczba. – Niewielu Szeptaczy zdaje sobie z tego sprawę. To najstarsza budowla w naszym kraju, i, jak sądzę, w okolicznych krainach również. Budowały ją pokolenia, na przestrzeni tysięcy lat i pokolenia ginęły, broniąc jej do ostatniego tchu. To jest dorobek całej naszej rasy. I teraz, w ciągu kilku minut, ktoś jednym, mocnym wybuchem niszczy połowę naszego dziedzictwa i patrzy z satysfakcją jak te wszystkie wieże, ściany, mury i bramy upadają. I to jest traktowanie ponad trzystu tysięcy lat historii – wzięła głębszy oddech i przymknęła na chwilę oczy. Gdy je ponownie otworzyła, odezwała się już spokojniejszym, bardziej obojętnym głosem: - Nigdy nie byłam jakąś wielką, zapaloną, ślepo oddaną patriotką. Nasz kraj ma wady i to ogromne. Ale są granice, których przekraczać nie wolno. A ten ktoś, kimkolwiek jest, wczoraj je właśnie przekroczył. Jesteś jedną z niewielu osób w Bractwie, którym zależy na czymś więcej niż tylko na wygodnej poduszce pod tyłkiem. Jeżeli jest ktoś, kto dotrze do prawdy i powiedzmy… wymierzy sprawiedliwość, to chyba tylko ty.

-Czy ty mi właśnie powiedziałaś komplement? – udałam zachwyt, jednocześnie maskując chwilową niepewność, jaka mnie ogarnęła. Nie byłam przyzwyczajona do słuchania tego typu wygłoszeń, dodatkowo z ust Sheeiren. Oraz pokazywania, że wzbudziły we mnie naprawdę spory szacunek i, co tu ukrywać, trochę mnie poruszyły.

Imai spojrzała na mnie wrednie, ale w jej oczach dostrzegłam wesołe iskierki.

-To była raczej bardzo pesymistyczna wizja przyszłości – odparła z ironią. – Skoro już udało ci się przykuć uwagę większości uczestników i wywołać oburzenie takim zachowaniem, możesz już przestać niszczyć mi życie?

Uśmiechnęłam się ze zdecydowanie przesadną radością.

-Ależ oczywiście! W skali od jednego do dziesięciu, jak myślisz – jak bardzo nienawidzą nas teraz Uchiha?

***

Soooooooooooou...  A więc oto i jest rozdział czwarty drugiej serii :3

Wiem. Wiem. Cztery tygodnie. Bardzo mi przykro, że musieliście tyle czekać, więc z punktu przepraszam bardzo mocno ;_; No ale wiecie, odpoczęliście sobie trochę przynajmniej xD

Sheeiren, nareszcie się doczekałaś! Wybacz, że tak długo to trwało, mam nadzieję, że mnie nie nienawidzisz. No i rzecz jasna, mam nadzieję, że cię w żaden sposób nie obraziłam czy coś :D Oschła, wredna i zimna, tak jak chciałaś xD Jezu, nie zasnę dziś, Soli, teraz wiem, co czujesz przy ONE-SHOTach...

W odpowiedzi na pewien anonimowy komentarz (błagam, podpisujcie się, bo wtedy nie wiadomo, komu odpowiadam xD): ooo, cieszę się, że cię zmotywowałam xD Jeżeli chodzi o naukę, to tak, niestety zazwyczaj tak wychodzi, no ale co poradzić. No ale też zaczynam dosyć późno, więc nie jest tak źle :)

Hah, Dorsv, jak zwykle potrafisz wywołać uśmiech na mojej twarzy i to szeroki :D No przeeestań, nie jestem żadnym nauczycielem, nie oceniam literówek ani innych xD

Przydałoby się parę słów o notce... Kurczę, miałam małe opory przed wstawieniem jej. Wydaje mi się taka niedopracowana jakaś. Może dlatego, że nie sprawdzałam jej kilka razy, tylko raz i od razu wstawiam... Tak czy siak - jest :D Jak mówiłam, tych pościgów i tych wybuchów to tu nie ma xD Wiem, że mało Sasuke i Mardi, ale w następnej notce wam to wynagrodzę :3 No i tak zdradzę, że trochę Kakashiego też będzie. Jak wcześniej wspominałam, sprawdziłam ją raczej pobieżnie, więc jeśli znajdzie się jakikolwiek błąd, dajcie mi znać :)

Kończąc już, dziękuję wszystkim strasznie, strasznie, strasznie za cudne komentarze, przez które aż skaczę z radości <3 Kocham was całym moim serduszkiem. 

Całuję ;*