2. Dziękuję

          -Ile się już spóźnia?

          -Piętnaście minut – warknąłem w odpowiedzi przez zaciśnięte zęby.

          Głupia Mardi. Głupia, bezczelna, arogancka, głośna, spóźnialska Mardi. Zabiję ją jak tu wejdzie, po prostu rozniosę na strzępy. Nie dość, że jakimś cudem zaciągnęła mnie na ten bal cholerny, to jeszcze teraz spóźnia się i niszczy mi nieskazitelną opinię punktualnego. Zamorduję.

          Itachi uniósł oczy znad książki i spojrzał na mnie z lekkim rozbawieniem. Rozbawieniem? Może bardziej z pogodnym zainteresowaniem, jakby obserwował niezwykle interesujący okaz małpy w zoo. Albo nie wiem, jakiegoś innego zwierzęcia. Podobnie jak ja, postawił na czarne spodnie i koszulę, ale nie zrezygnował z tradycyjnej kitki na karku.

          -Co? – burknąłem, widząc jego spojrzenie. Ten w odpowiedzi prychnął i wrócił do lektury. Ta, Itachi. Otwarta księga.

          -Nic, młody – westchnął, ignorując moje rozdrażnione parsknięcie na nadany mi przydomek. Nie lubiłem go, irytował mnie podobnie jak Sas albo tygrys. Nazywałem się Sasuke, do cholery! – Uspokój się.

          -Jestem spokojny – skłamałem przez zaciśnięte zęby. – Po prostu nie toleruję niepunktualności.

          Zaplotłem ręce na piersi i ukradkiem zerknąłem na brata, nieco wręcz zazdrośnie. Ten to miał dobrze, sam wybierał się po swoją towarzyszkę, nie musiał na nią czekać. Od kiedy się dowiedziałem, trawiła mnie ciekawość, kim jest owa partnerka. Wykonałem już trzy podejścia dowiedzenia się tego, aby przy ostatniej wprost spytać o jej imię, ale Itachi najwyraźniej świetnie się bawił, pozostawiając mnie w niepewności i niewiedzy – w przeciwieństwie do mnie. Pozwolił sobie wtedy nawet na lekki, tak rzadko u niego spotykany, chytry uśmieszek, który miałem wielką ochotę mu zetrzeć z twarzy. Najlepiej pięścią.

          Moje przemyślenia przerwało głośne łomotanie, a po chwili dźwięk otwieranych bez pytania drzwi. Wypuściłem powietrze nosem. Wreszcie. Już nawet nie zwróciłem uwagi na jej brak kultury przejawiający się bezpośrednim wejściem do środka. Szybkim krokiem skierowałem się w stronę korytarza, aby porządnie ochrzanić dziewczynę, ale jej widok odebrał mi wszelką mowę.

          -Chyba sobie kpisz… – wydusiłem wreszcie. A raczej zawarczałem, mierząc ją gniewnym, wciąż niedowierzającym spojrzeniem.

          Hatake najzwyczajniej w świecie stała sobie przede mną w czarnych spodniach i ciemnozielonej bokserce, zdejmując jednocześnie ubłocone buty. Wyglądała na dosyć pogodną, podobnie zresztą jak jej respiro, jak na kogoś, kto był ubrany w sportową odzież na jakieś piętnaście minut przed rozpoczęciem balu. Rzuciła bezładnie jakieś torby i pakunki, które wylądowały z głośnym szelestem koło schodów. Nie znałem ich zawartości, ale podejrzewałem, że są to jakieś potrzebne przybory, aby przygotować się do wyjścia. Miałem taką nadzieję. Gdzieś samym skrajem umysłu zanotowałem, że lewe ramię ma obwinięte niezbyt porządnie bandażem, a przez jej lewą, cienką brew i oko biegło trochę poszarpane przecięcie, kończące się mniej więcej na połowie policzka. Wprawdzie nie było duże, ale wyglądało na całkiem głębokie. Jakby coś drasnęło ją ostrym pazurem. Może pokłóciła się ze swoją duszą? Gdy światło sączące się z lampy na korytarzu dodatkowo padło na jej twarz, dostrzegłem, że czoło po tej samej stronie co rana jest nieźle posiniaczone. Mimo to, w jakiś dziwny, niezrozumiały sposób, w ogóle nie straciła na swojej urodzie.

          Uniosła głowę z uśmiechem, jednak zaraz go starła, a na jej twarz wstąpiło zdumienie i… podziw. No dobra, wiedziałem, że prezentowałem się nawet nieźle. Czekałem w milczeniu aż spłonie rumieńcem i zapomni jak się mówi, jak to robiła niemal każda dziewczyna w moim towarzystwie, ale Bogu dzięki, nic takiego nie nastąpiło. Zamiast tego pokiwała z uznaniem głową.

          -No no! –  gwizdnęła z rozbawieniem. – Wyglądasz co najmniej pociągająco, Uchiha. Trochę jakbyś szedł na pogrzeb, ale w sumie… Atmosfera tam pewnie będzie podobna. Ciekawa jestem jak wyglądasz w garniturze. Musisz być wtedy tykającą, seksualną bombą.

          -Skończyłaś? – mruknąłem, traktując ją gniewnym spojrzeniem. Kiwnęła w odpowiedzi głową i uśmiechnęła się drwiąco. Jej komplementy w ogóle mnie nie udobruchały, wręcz przeciwnie, jeszcze bardziej rozdrażniły. – Świetnie. To może wytłumacz mi, dlaczego nie jesteś… no nie wiem, w ogóle przygotowana?

          Cofnęła się i zmrużyła groźnie oczy, przypatrując mi się uważnie. Chociaż na chwilę starła ten durny uśmieszek, który zapewne jakikolwiek inny facet uznałby za pociągający. Chyba nie lubiła, gdy ktoś na nią krzyczy, ale chwilowo miałem to gdzieś. Jednocześnie, jakby odruchowo, przyłożyła palce do skroni.

          -Och, mój Boże, nie krzycz, mam dziś migrenę życia. A odpowiadając na twoje pytanie: musiałam spalić dom – odpowiedziała prosto, wzruszając ramionami. No jasne, najnormalniejsza rzecz na świecie. – To z zasady zajmuje sporo czasu, zanim upewnisz się, że wszystko się dopaliło i w ogóle. Potem jeszcze ulotnić się stamtąd, załatwić sobie nowe rzeczy i tym podobne. Wybacz, ale trochę to trwało – ostatnie zdanie wypowiedziała z przekąsem i drwiną.

          Na chwilę zapadła cisza.

          -Musiałaś spalić dom?

          -No. Wiesz, bierze się ogień, podpala i zachodzi reakcja spal…

          -Wiem, co to znaczy spalić – przerwałem jej, mierząc ją zimnym spojrzeniem. Nieco wybiła mnie z rytmu swoim stwierdzeniem, ale nie na tyle, abym przestał być na nią zły. Jeszcze bezczelnie szczerzy się do mnie, jakby nic się stało. – Czemu spaliłaś dom?

          -Bo jestem piromanką! Palę domy dla zabawy, tygrysie – stwierdziła z kpiną, rzucając mi wyzywający wzrok. Zupełnie jakby chciała mnie sprowokować. No i udało jej się.

          -Nie. Drażnij. Mnie.  – odezwałem się lodowatym głosem, jednocześnie posuwając się krok naprzód.

          Miałem dzisiaj naprawdę, naprawdę beznadziejny nastrój. Musiałem iść na bal, musiałem zaakceptować spóźnienie Hatake, musiałem udawać, że nic nie wiem o zakrwawionej chusteczce, musiałem nie wiedzieć kim jest partnerka Itachiego… Naprawdę podły humor nie opuszczał mnie nawet na moment, a ona w dodatku go zaogniała. Chyba wreszcie wyczuła, że przekroczyła jakąś niewidzialną granicę, która dzisiaj była wyjątkowo niestabilna, bo z jej oczu zniknął ten psotny błysk, a zastąpiła go ostrożność, gniew i jakaś niepewność. Mój wzrok rejestrował wszystko. Drobny krok w tył, przełknięcie śliny, zmrużenie powiek. Cóż, wiedziałem, że potrafiłem być ostry.

          -Dobra, już dobra – obruszyła się, niby naburmuszona. Próbowała zakryć wahanie, które ją na moment ogarnęło. Może zareagowałem trochę za ostro? Jednak nie miałem czasu się nad tym zastanawiać, bo nagle odchyliła się nieco w bok, jakbym zasłaniał jej widok, a jej usta znowu rozciągnęły się w cynicznym uśmieszku. – On zawsze tak się zachowuje?

          Obróciłem się i ujrzałem starszego domownika opierającego się swobodnie o ścianę. Miał na ustach uśmiech aż od kącików ust, oczy rzucały wesołe błyski, a on sam śmiał się w niebogłosy. Żartowałem. Jak zwykle przybrał obojętną minę.

          -Zazwyczaj – wzruszył ramionami, za co potraktowałem go zimnym wzrokiem. Oczywiście to zignorował. I on przeciwko mnie? Skupił swoje spojrzenie na dziewczynie i zmarszczył brwi. – Spaliłaś czyjś dom, dobrze słyszałem?

          -Konkretnie mój, tak. Musiałam. Jacyś ludzie, pewnie ci od Kahori jakimś cudem zorientowali się, gdzie mieszkam. Miałam szczęście, zobaczyłam dwóch w oknie, gdy wracałam do domu z gabinetu Tsunade.  A wiecie, u mnie są, a właściwie były tysiące ważnych dokumentów, danych, informacji. Kiedy mówię „ważnych” mam na myśli „każdy zabije za nie każdego”. Gdyby wpadły w niepowołane ręce… - wzdrygnęła się. Teraz była śmiertelnie poważna. – Nawet nie chcę myśleć jak ogromne szkody mogłoby wyrządzić. I jak bardzo miałabym przerąbane. Więc, musiałam spalić zarówno ich, jak i dane. Cholera wie, ile zdążyli się dowiedzieć.

          -Więc to nie oni cię tak urządzili? – Itachi wskazał  brodą na jej uszkodzenia.

          -Nie, to jeszcze inna historia – uśmiechnęła się pogardliwie.

          -Tak po prostu spaliłaś paru ludzi? – zapytałem chłodno, unosząc jedną brew.

Sam nie byłem niewiniątkiem, na swoim koncie miałem wiele żyć innych ludzi, ale dotąd, o ile to było możliwe, unikałem zabijania kogokolwiek. Mardi najwyraźniej nie. A nawet więcej, jej chyba sprawiało to przyjemność.

          -Tak, po prostu zabiła – odezwała się za nią Guinevere, mierząc ją sztucznie słodkim spojrzeniem, pod którym czaił się gniew. Chyba znów miały jakiś konflikt między sobą.

          Mardi rzuciła karcący, zimny wzrok kotce.

          -Musiałam – warknęła.

          -A czy nie paląc mieszkanie nie spaliłaś czasem jednocześnie tych arcyważnych dokumentów? – spytałem.

          -Spaliłam. Ale bez obaw – uśmiechnęła się z zadowoleniem i postukała smukłym palcem w skroń. – Wszystko jest tutaj. Och, mój Boże, Itachi, z ciebie też chodzący seks! – zmieniła temat, tym razem zatrzymując roziskrzony wzrok na moim bracie. – Twoja partnerka ma szczęście. A właśnie, może tak zdradzisz wreszcie, któż to taki?

           W odpowiedzi tylko uniósł tajemniczo jeden kącik ust i puścił jej pytanie mimo uszu. Zamiast tego oznajmił:

          -Wychodzę. Do zobaczenia na przyjęciu.

          I najzwyczajniej w świecie wyszedł z domu. Przez chwilę wpatrywaliśmy się jeszcze w drzwi, jakbyśmy mieli nadzieję, że powiedzą nam coś przydatnego. Że zdradzą, z kim wychodzi Itachi, na przykład.

          -Nie powiedział ci? – spytała mnie wreszcie niezbyt chętnie dziewczyna. Rzuciłem jej ponure spojrzenie.

          -Nawet nazwiska.

          -Szlag! – warknęła pod nosem, uderzając ze zirytowaniem w udo. Widocznie sprawa towarzyszki Itachiego nurtowała ją podobnie jak mnie. Tylko że ona nie miała problemów z okazywaniem tego, w przeciwieństwie do mnie. Nigdy nie lubiłem mieć swoich emocji na wierzchu.

           -Dobra, Sasuke, gdzie macie łazienkę albo lustro? – odezwała się z westchnięciem i chwyciła pakunki w ręce. – Chciałabym się teraz swobodnie przebrać i przygotować. I tak mamy mało czasu.

           -Na dole drugie drzwi za salonem, a u góry pierwsze po lewej – mruknąłem, mierząc ją chłodnym spojrzeniem. Bądź co bądź, wciąż byłem na nią nieco zły. – U góry jest większe lustro.

          -Macie dwie łazienki? – zapytała, unosząc lekko brwi.

          -Cztery. Ale pozostałe dwie należą do mnie i do Itachiego.

          -Wow – znów gwizdnęła z podziwem. – Czuję się jak w hotelu. Chociaż nie rozumiem, po cholerę wam aż cztery łazienki, skoro jest was tylko dwóch? No chyba, że prowadzicie jakiś dom wczasowy, to co innego.

***

          Poczułam, że palnęłam głupotę jeszcze zanim dokończyłam zdanie, a wzrok Sasuke tylko mnie w tym utwierdził. Ale to nie ostatnie zdanie o domkach letniskowych było nietaktem. Wprawdzie jego spojrzenie nie było zagniewane albo wściekłe, jak wszystkie poprzednie od momentu mojego wejścia do środka, ale miało w sobie jakiś dystans, jakiś rodzaj emocji, której ja za nic nie mogłam odgadnąć. W tej chwili niezwykle przypominał Itachiego.

          -Kiedyś nie było nas tylko dwóch – powiedział cicho, patrząc nieobecnym wzrokiem gdzieś w ściany. Nie wyglądał na smutnego czy coś w tym stylu – nawet ja wiedziałam, że nie był płaczliwą ciotą – raczej… zamyślonego. Jakbym przypomniała mu coś, o czym dawno zdążył zapomnieć.

          Otworzyłam usta i zaraz je zamknęłam. Chyba powinnam się przyzwyczaić, że rzucałam nietaktownością na prawo i lewo. Szukałam czegoś, czym mogłabym rozładować tą atmosferę (w pierwszej chwili chciałam rzucić coś w stylu: haha, taki żart…), ale Uchiha mnie w tym wyręczył. Otrząsnął się wreszcie z tej durnej zadumy i spojrzał na mnie w typowy dla siebie nieco wywyższony sposób.

          -Przeprosiny przyjęte – rzucił, a na jego ustach zaigrał drwiący półuśmiech. – A teraz pospiesz się, nie lubię się spóźniać.

          -Spokojnie, tygrysie, punktualność to moje drugie imię – krzyknęłam z przekonaniem, uśmiechając się lekko. Dyskretnie wypuściłam powietrze z ust. Wciąż czułam się nieco głupio przez to, co przed chwilą powiedziałam, ale udało mi się to ukryć za maską drwiny i cynizmu. Swobodnym krokiem skierowałam się w odpowiednią stronę. Po drodze wpadłam jeszcze szybko do kuchni i zgarnęłam jakieś krzesło. Zanim zamknęłam za sobą drzwi ichniej łazienki, dosłyszałam jego prychnięcie.

          Bez zbędnej zwłoki zaczęłam szybko przebierać się w swoją kreację. Płynnymi ruchami zrzuciłam z siebie sportowe ubranie i wciągnęłam obcisłą i do tego niezwykle krótką czarną sukienkę bez ramion. Już słyszałam karcący głos Oreli: kreacje na bal charakteryzują się tym, że są zdecydowanie dłuższe i mniej wyzywające, Mardi. Mówiłam ci to z tysiąc razy… Wybacz, Oreli, ale jestem gotowa olać savoir-vivre, aby choć przez chwilę zobaczyć szok na tych fałszywych mordach reszty Bractwa.

          -Wiesz co? Mogli mieć dzieci i rodzinę – odezwała się nagle śpiewnie moja dusza, przypatrując się, jak w pośpiechu zakładam na nogi czarne kabaretki. Niemal zapomniałam, że wciąż tu jest. Co było o tyle głupie, że była to, no cóż… moja dusza. Szybko przeszłam do ubierania czarnych butów złożonych niemal z samych cienkich paseczków na dosyć wysokim obcasie. Nienawidziłam tego rodzaju obuwia, ale czego się nie robi dla kraju?

          -Wiesz co? – odparłam chłodno. Kazanie Guinevere było ostatnią rzeczą, na którą miałam teraz ochotę. – Mogli też zwinąć sporo dokumentów, dzięki którym mieliby możliwość rozpieprzenia kraju. I mnie, swoją drogą, też.

          -Oczywiście – przytaknęła Guinevere. Z pozoru wydawać by się mogło, że w pełni się ze mną zgadza, ale szyderczy, pogardliwy błysk w jej kocim oku zdradził, że jest wręcz odwrotnie. A ten jad w głosie mówił sam za siebie. Grr, chętnie bym ją teraz kopnęła w dupę, gdyby nie to, że zabolałoby też mnie. – A zabicie ich poprzez spalenie było świetnym sposobem, aby temu zapobiec.

          -Sami się na to pisali – rzuciłam przez zaciśnięte zęby.

          Na chwilę w moim umyśle pojawił się obraz moich dzisiejszych działań. To, jak w ostatniej chwili schowałam się za murem, gdy zobaczyłam postać w oknie. Potem chłodna kalkulacja sytuacji, szybki koktajl Mołotowa i rzut. Ogień w kilka chwil rozprzestrzenił się na całe mieszkanie, puszczając budynek z dymem. Niezwykłe, że takie ułamki sekund można później rozpamiętywać całymi godzinami…

          Kotka zdawała się puścić mimo uszu moją ostatnią wypowiedź.

          -Ciekawe, jak długo płonęli zanim umarli – szepnęła do siebie w zamyśleniu. – Wiesz, to musiało trwać długo zanim ogień zabił ich całkowicie, wpierw musiała się stopić ich skóra, potem mięśnie… I do tego to uczucie, gdy nie możesz zaczerpnąć oddechu, a kłujący dym wdziera…

          -Guinevere, przestań! – warknęłam na nią. Przygotowywałam się teraz na bal. W łazience Sasuke Uchihy. Jednej z czterech. A do tego głowa bolała mnie tak, jakby ktoś wziął szpikulec i napieprzał w mózg. To nie był dobry czas na wyrzuty sumienia i zamartwianie się losem złodziei. Chociaż nawet nie wiedziałam, czy to byli złodzieje. Nawet ich nie znałam i mi osobiście nie zdążyli podskoczyć.

Guinevere oczywiście miała moje upominanie gdzieś.

          -… Się ci do płuc, raniąc gardło do krwi. No i to, jak krzyczysz rozpaczliwie, a nikt ci nie może pomóc.  Właściwie może, ale woli sobie stać, podkładać pod ciebie ogień i patrzeć w spokoju, jak płon…

          -Przestań już – odezwał się nagle chłodny, nieco wręcz znudzony głos zza moich pleców. Kotka natychmiast zamilkła, z wrogością wpatrując się w osobę, która śmiała jej przerwać, a ja błyskawicznie się obróciłam, mając zamiar zrobić to samo. Ujrzałam młodszego gospodarza domu, opierającego się nonszalancko o framugę drzwi i przyglądającego mi się oceniająco. Kątem oka zarejestrowałam, że w dłoniach trzyma szklankę z wodą, ale to nie było teraz ważne. Szybko zaczęłam szukać w głowie jakiejś wymówki. Kotka parsknęła pod nosem, podniosła się i z gracją opuściła pomieszczenie. Nadal była wściekła na mnie na tyle, aby nie chcieć przebywać ze mną w jednym pomieszczeniu. Sasuke nawet na nią nie spojrzał.

          -Ty naprawdę masz poczucie winy – dodał drwiąco, zapełniając na chwilę ciszę. Mimo kpiącego tonu jego oczy pozostały poważne i skupione. Na mnie.

          Oj. Nie tak miało być. Ten palant nie miał tego słyszeć. Miałam pozostać w jego oczach bezwzględną suką, zdeterminowaną, aby powybijać każdego, kto mi podskoczy. Czułam, że mój image prawdopodobnie poszedł się właśnie ostro je… kochać.

          -Sam jesteś poczucie winy – prychnęłam w odpowiedzi, rzucając mu firmowy uśmiech, aby ukryć delikatne zażenowanie. Chwała Bogu, że nie miałam w zwyczaju rumienić się z byle powodu, od razu dałabym mu satysfakcję. Spróbowałam jakoś wybrnąć z tej sytuacji. – I co, napatrzyłeś się? – dodałam kpiąco. Zastanowiłam się przelotnie, jak długo stał już w drzwiach i mnie obserwował. Rzucił mi karcące spojrzenie spod przymrużonych powiek.

          -Dopiero co przyszedłem – warknął. – Chciałem ci powiedzieć, że masz się pospieszyć, bo za pięć minut zaczyna się bal.

          -A ty wciąż wierzysz, że zdążymy na czas – westchnęłam, wywracając teatralnie oczami. – Och, biedny, naiwny Sasuke…

          Zbył moje dogryzki parsknięciem. W końcu zainteresowałam się trzymaną w jego dłoniach szklanką. Kiedy bliżej się przyjrzałam jej zawartości, byłam pewna, że to nie jest zwykła woda. Zbyt mętna. Najwyraźniej Sasuke zauważył moje zaciekawienie napojem, bo podszedł i położył szklankę na blacie tuż obok mnie.

          -Wypij – polecił obojętnie, a widząc mój pytający, nieco powątpiewający wzrok, dodał, jakbym wymagała od niego niewiadomo jakiego wysiłku: - Na etykietce było napisane, że na ból głowy.

***

          Spojrzała na mnie ze zdziwieniem, ale bez dyskusji – chociaż raz – wzięła do ręki to dziwne coś, które przed chwilą jej przygotowałem. Tak, ja. Nawet mnie czasem było stać na jakiś miły gest. Najwyraźniej ból mocno dawał się jej we znaki, skoro obyło się bez żadnych głupich komentarzy. Wychyliła szklankę jednym haustem, na koniec krzywiąc się lekko.

          Sam już nie wiedziałem, co mam myśleć, gdy patrzyłem w tą dosyć ładną – to było obiektywne stwierdzenie, nie żeby coś – bladą twarz, na której z jednej strony błyszczał wesoły, kpiący uśmiech, a z drugiej zamyślone, chłodne oczy. Nie byłem pewien, ale chyba dostrzegałem w nich nutkę poczucia winy. Co ja mówiłem, na pewno dostrzegałem. Może nie byłem najlepszy w odgadywaniu cudzych emocji, ale z oczu nauczyłem się czytać jak z kartki. Gdybyście przez dwa lata dzielili mieszkanie z kimś, kto odzywa się raz na tydzień i u którego wesoła twarz od smutnej twarzy różni się jedynie innym drgnięciem powieki, też byście się nauczyli. Czasem to było przydatne, ale czasem okazywało się, że widzę u ludzi więcej niż naprawdę chciałbym zobaczyć.

          W życiu bym nie pomyślał, że ta mała, cwana zołza może czuć coś poza pogardą i ochotą drwienia sobie z innych ludzi. Ale sam przecież przed chwilą słyszałem jej rozmowę z kotką. A skoro to była podobno jej dusza i obwiniała ją w taki sposób, to chyba tak, jakby Mardi obwiniała samą siebie, ne? Przypomniałem sobie słowa Itachiego, coś o rozdarciu wewnętrznym, podczas to którego Szeptacz kłóci się z własnym respiro czy coś w tym stylu. Tyle że teraz nie było żadnej kłótni, żadnego warczenia ze strony dziewczyny. Mimo że się broniła, Hatake w ogóle nie była przekonana do swoich słów. Czy to było możliwe, aby ta arogancka, radosna, przekonana o swojej cudowności złośnica miała wyrzuty sumienia?

          Moją uwagę przykuł bandaż na ramieniu, a tym samym rozcięcie po lewej stronie twarzy brunetki. Do teraz nie wiedziałem do końca skąd się wzięło na jej bladej, nieskazitelnej skórze.

          -Co ci się stało w ramię? I oko? – zapytałem, marszcząc brwi. Mardi odruchowo dotknęła palcami rany.

          -Miałam w nocy gościa – odparła drwiąco.

          -Prywatka się udała?

          -Och, powitałam przybysza z wszelkimi honorami – stwierdziła melodyjnie i zerknęła w lustro. Z jej twarzy znikła pewność siebie, zastąpiona przez delikatne zmartwienie. – Cholera, chyba nie wygląda za dobrze… Jak myślisz?

          Zawahałem się, nie będąc pewnym jak odpowiedzieć.

          -Widywałem gorsze – westchnąłem. Nie byłem na tyle dupkiem, aby ją bardziej dobijać, poza tym naprawdę to zadrapanie nie rzucało się aż tak bardzo w oczy. Tylko trochę. Przekręciłem głowę, aby lepiej widzieć.

          -To dobrze – odetchnęła z ulgą. – Ale najlepsze przede mną.

          Moje oczy powędrowały za jej spojrzeniem, napotykając obandażowane ramię. Usłyszałem, jak dziewczyna bierze głęboki oddech, po czym szybkim, w ogóle nie delikatnym ruchem ściąga z siebie biały materiał.

          Przyznaję, widok nie był najpiękniejszy. Pięć porządnych ran, naprawdę głębokich, a do tego poszarpanych przy końcach, jakby ktoś rzucił w nią z całej siły shurikenami. Jedno nawet przecięło jeden z jej tatuaży zaczynających się na łokciach a kończących na palcach serdecznych. Wokół widniała zaschnięta, teraz już brązowa krew.

          -Mmm – pokiwała z udawanym uznaniem głową. – Jak uroczo…

          Zmarszczyłem brwi i westchnąłem.

          -Nawet tego nie wyczyściłaś, co?

          -Nie miałam czasu – usprawiedliwiła się szorstko, odwracając się do mnie plecami i wyładowując sprawnymi ruchami kosmetyki na blat. Najwyraźniej nie przepadała, gdy ktoś wytykał jej niedociągnięcia. – Od rana latam bo całej cholernej Konoha, od jednego pieprzonego Szeptacza do drugiego. Jeszcze musiałam się bawić w jakieś formalności u Tsunade, która nie mogła nawet zerknąć do kieliszka, rozumiesz więc, że to było jak dyskutowanie z wściekłą smoczycą. Dobrze, że opuściłam wioskę, zanim przejęła stołek hokage… To okropne widzieć, jak ją rujnuje… – w jej głosie na powrót zagościła kpina. – No i nie zdążyłam się spotkać z Oreli, bo „miała swoje sprawy” – zacytowała skrzeczącym głosem, naśladując swoją mentorkę. Przerwała na chwilę wypakowywanie, aby zrobić w powietrzu cudzysłów.  – I cały bal zostawiła na mojej głowie, która zaraz mi pier… pęknie. Też mam do niej sprawę, ale oczywiście! To może zaczekać. Do tego ci cholerni włamywacze… Nie myślałam dziś o takich… błahostkach.

         -Ciekawe, czy też będziesz tak śpiewać, gdy wda się zakażenie – pokręciłem z dezaprobatą głową. – Chcesz iść tak na bal?

          -Podobno się spieszysz – oznajmiła wesoło, przekrzywiając głowę i wpatrując się we mnie tymi swoimi niebieskimi oczami. – To może poczekać. A kilka natrętnych spojrzeń w te czy we w tę…

          -Pokaż mi to.

          Nie miałem pojęcia, co mnie skłoniło do wypowiedzenia tych słów. Może to był zapach jej kwiatowych perfum połączonych z bardzo wątłą nutą chemicznej, ale miłej dla nozdrzy woni farb. A może jej rany za bardzo prosiły się o zrobienie czegokolwiek z nimi. Nie miałem pojęcia.

          Mardi wyglądała na nieco zdziwioną moim oświadczeniem, ale nie oponowała. Przekręciła głowę i przyglądała się jedynie, jak sprawnymi ruchami wyciągam spirytus z apteczki powieszonej nad blatem, czysty bandaż i waciki. Trzymając już potrzebne rzeczy w dłoniach, przyciągnąłem nogą krzesło stojące obok – czort wie, co tu robiło – i nakazałem ruchem podbródka jej usiąść. Wykonała moje nieme polecenie i spojrzała na mnie z kpiną malującą się w oczach.

          -A więc, doktorze House, co dalej? – zapytała śpiewnie. Nie miałem pojęcia, kim jest doktor House i nie wiedziałem, czy chcę wiedzieć, jednak puściłem ten przydomek mimo uszu. Nie był aż tak drażliwy jak Sas czy tygrys.

          -Ręka na moje biodro – mruknąłem, chwytając gazik i nasączając go spirytusem.

          -Hej, Sasuke – zagadnęła wesoło, na co westchnąłem zbolałym tonem. Oczywiście, naiwnym byłoby sądzić, że obędzie się bez jej głupiego komentarza. – Ile dziewczyn miało wcześniej okazję trzymać swoją rękę na twoim biodrze?

          -Niewiele – wymruczałem. Miałem nadzieję, że wyczuła w moim głosie nutkę ostrzeżenia przed kolejnymi głupimi żarcikami. Przekaz był prosty: nie irytuj mnie, Hatake, mam spirytus w dłoniach.

          -A więc jestem jedną z nielicznych – powiedziała drwiąco, mierząc mnie swoim psotnym, nieco wręcz drapieżnym spojrzeniem. – Mrau…

          Spojrzałem na nią z politowaniem i ponownie westchnąłem.

          -Hatake…

          -Och, już dobra - wywróciła oczami. Poczułem, jak jej dłoń mnie dotyka i lekko zaciska palce na koszuli, aby ręka się nie osunęła. Jej ciepło przebiło się przez cienki czarny materiał.

          -Trochę wyżej – dodałem cicho. Jej dłoń ulokowała się mniej więcej pod moimi żebrami. Teraz miałem perfekcyjny widok na jej ramię, a zatem i na obrażenie. I na… inne rzeczy. Postarałem skupić się tylko na ranie.

          -Jeśli to jest biodro, Sasuke… - zaczęła kpiąco i nieco z politowaniem, ale jej przerwałem:

          -Siedź. W końcu. Cicho.

          O dziwo, posłuchała i się zamknęła. Może ta musująca tabletka miała też w sobie jakieś otępiacze czy inne coś? Mardi nigdy nie wydawała się pokorniejsza. Tuż przed przyłożeniem jej mokrego materiału do dłoni, zawahałem się na chwilę.

           -Będzie trochę szczypać – powiedziałem wreszcie.

           Nawet się nie skrzywiła, gdy przyłożyłem jej mokry wacik do ran. Na chwilę przerwałem i znów spojrzałem na jej twarz, ale widząc, że nie zamierza wrzeszczeć z bólu, kontynuowałem. To było… dziwne. Kilka razy miałem okazję opatrywać Haruno podczas misji, która była właściwie moim jedynym kontaktem z płcią przeciwną. Jeszcze chyba nigdy nie obyło się bez jej syknięć i pojękiwań, nawet gdy obrażenia były płytsze niż te, które teraz posiadała Mardi. Musiałem więc być wtedy dużo ostrożniejszy, niż gdybym opatrywał Naruto czy chociażby siebie. Teraz nie musiałem być delikatny, a… chciałem. Co za idiotyzm.

          Zacząłem powoli oczyszczać jej ranę, skupiając na niej całą swoją uwagę. Ani ja, ani ona nie ośmieliliśmy się zakłócić panującej ciszy. Z tego co zdążyłem zauważyć, dziewczyna nie przepadała za milczeniem i zawsze miała coś do powiedzenia, jednak teraz wyjątkowo nic nie mówiła. Nawet nie jęknęła, gdy wbijałem jej igłę pod skórę, aby zaszyć jej rany, jedynie zacisnęła wargi.

          -Już – odezwałem się cicho po pół minucie lekko zachrypniętym głosem, kończąc jednocześnie zawiązywanie bandaża. Wrzuciłem zużyty gazik do pobliskiego kosza.

***

          Wiecie co? Nienawidziłam milczenia. Zawsze zapełniałam słowami przestrzeń między sobą a rozmówcą. Ale teraz ta cisza wydawała mi się całkiem w porządku. Zero dyskomfortu czy skrępowania. To było nawet… miłe.

          Oczywiście do czasu, gdy Uchiha nie spojrzał na mnie tym swoim kpiącym spojrzeniem.

          -Sidar – odezwałam się bez kpiny czy cynizmu. Czemu to powiedziałam? Nie byłam typem osoby, która za cokolwiek dziękuje. Raczej typem kogoś, kto bierze bez pytania i śmieje się w twarz. – Po ardeńsku „dziękuję” – dodałam szybko.

          Cóż, trochę naciągnęłam prawdę. W Ardenii było chyba z pięć sposobów na mówienie dziękuję. Dziękuję takie delikatne, dziękuję na przykład za przesunięcie się, dziękuję w imieniu kogoś tam, ironiczne dziękuję… Po prostu dziękuję na każdą możliwą okazję. Sidar to było takie mega, mega mocne i wdzięczne dziękuję. Ale o tym nie musiał już wiedzieć.

          -Ekstra. To odmieniło moje życie.

          Prychnęłam lekko śmiechem, podnosząc się z krzesła. Oczywiście, umarłby gdyby powiedział „nie ma sprawy” albo „proszę bardzo.”. Cóż mogę powiedzieć, świetnie to rozumiałam. Znów powróciliśmy do bycia „zwyczajnym” Sasuke i „zwyczajną” Mardi, tak jakby sytuacja sprzed kilku chwil w ogóle nie miała miejsca. Odwróciłam się do niego tyłem swobodnym ruchem i sięgnęłam po jakiś kosmetyk.

          -Długo ci to jeszcze zajmie? – zapytał mnie znudzonym głosem. Zobaczyłam w lustrze, jak opiera się o wannę i przypatruje niechętnie moim poczynaniom.

          -A sekundkę, może dwie…

          No dobra, wcale nie zajęło mi to sekundki lub dwóch, ale jakieś dziesięć minut, i to tylko i wyłącznie dlatego, że czarnowłosy się niecierpliwił i cały czas mnie pospieszał oraz narzekał. Chryste, co za zrzęda! Jak mówił, zupełnie nie widział sensu w nakładaniu sobie pięciu warstw różnych podkładów, co chwila ścierania go w poszczególnych punktach twarzy, używania trzech tuszy do rzęs i ośmiu rodzajów kredek do oczu. Hej, Uchiha, przecież musze jakoś wyglądać, jestem elitą, do cholery! Żeby jakoś go do tego przekonać (przekonać faceta do kosmetyków, powodzenia, Mardi xd – dop. aut.) i zapełnić ciszę, próbowałam mu wytłumaczyć różnicę pomiędzy pudrem, fluidem i podkładem, ale po kilku sekundach dałam sobie spokój. Równie dobrze mogłabym opowiadać klamce od drzwi o swoim dzisiejszym dniu.

          Na sam koniec przerzuciłam wszystkie włosy na prawą stronę, tak, aby odsłaniały mój tatuaż, symbol przynależności do Bractwa. Oczywiście nie obyło się bez głupiego pytania Sasuke, po cholerę pryskam włosy dezodorantem. No tak, geniuszem być… Spojrzałam na niego z politowaniem. Cóż, ta jego nieporadność i niewiedza w dziedzinie kosmetyków była wręcz urocza.

          -To nie jest dezodorant, tygrysie – odpowiedziałam z rozbawieniem. – Tylko lakier do włosów. Do utrwalenia fryzury. Dobra, skończyłam. I jak?

          Obróciłam się w jego stronę z zadziornym wyrazem twarzy, a on przeciągnął po mnie powoli taksującym, uważnym spojrzeniem.

***

          Po ubiorze i makijażu od razu można było stwierdzić, że szatynka do skromnych i nieśmiałych się nie zaliczała. W ogóle nie przypominała dziewczyny, która weszła jakieś dwadzieścia minut temu do mojego domu. Znaczy, wtedy także była ładna, ale teraz…

          Mimo że nie przepadałem za tak bardzo odsłaniającymi ciało kreacjami, do tego tak niemalże wulgarnymi, to nawet ja musiałem przyznać, że dziewczyna prezentowała się olśniewająco. Nawet z tymi tatuażami i bandażem na ręce. Drapieżnie. Atrakcyjnie. Wspaniale.  Rewelacyjnie. Zachwycająco.

          Ale oczywiście w życiu jej tego nie powiem. Zmrużyłem krytycznie oczy.

          -Może być – stwierdziłem w końcu.

          Uniosła lekko brwi, ale nie wyglądała na gniewną czy zdenerwowaną. Raczej jakby rozczuliło ją moje oświadczenie czy coś w tym stylu.

          -Może być? – powtórzyła za mną, aby po chwili zaśmiać się perliście. – Wiesz, prawiono mi już różne komplementy: że wyglądam pięknie, ślicznie, cudownie… jak dziwka…  ale takiego jeszcze nie słyszałam. Chodzący z ciebie oryginał, Sasuke. No dobrze – westchnęła i chwyciła czarną, małą torebkę leżącą na blacie. Kopertówkę, jak się później dowiedziałem. – Skoro „mogę być”, to chodźmy już na ten bal.

          -Gdzie to właściwie jest?

          -Ee… nie mam pojęcia, jak to się nazywa. Po prostu znam drogę – odpowiedziała, marszcząc lekko brwi i rzucając mi przepraszające spojrzenie. Mardi? Przepraszające? To była kolejna nowość. – Przeżyjesz te pięć minut w niewiedzy? – dodała kpiąco, opuszczając jednocześnie łazienkę.

         Kotka, czekająca na nas w progu podniosła się i dumnie ruszyła za Szeptaczką. Jej pracujące mięśnie poruszały się pod czarnym, lśniącym futerkiem.

         -Raczej nie mam wyboru – odparłem sucho na jej poprzednie pytanie.

          Wyszliśmy z domu, ja gasząc po drodze wszystkie światła i przekluczając drzwi. W milczeniu udaliśmy się w stronę, którą wskazała dziewczyna. Było to dla mnie dosyć dziwne, ponieważ to ja zawsze pokazywałem jej, gdzie ma iść lub sam ją tam prowadziłem, a teraz to od niej zależało dotarcie do celu. Będąc szczerym, nie do końca jej ufałem w tej sprawie. Nie żebym ufał w innych. Chociaż w sumie…

          Otrząsnąłem się i skarciłem w duchu. Co to w ogóle za chory tok myślenia? Dlaczego, do licha, zaczynam zastanawiać się czy jej ufam czy też może nie? Znałem ją niecały tydzień. To, że była córką Kakashiego i że rozmawiałem z nią więcej niż innymi dziewczynami nic nie zmieniało. Wciąż pozostawała irytującą (wprawdzie w inny sposób niż fanki), arogancką, złośliwą, a do tego podłą i bezwzględną Szeptaczką.

          Czy rzeczywiście taką bezwzględną i podłą, za jaką ją wziąłem przy bliższym poznaniu? Zaczynałem w to wątpić. Jej rozmowa z Guinevere, jej wyraz twarzy, zanim dowiedziała się, że wszystko słyszałem, ta pogarda, którą wczoraj widziałem w jej oczach, na ułamek sekundy po tym, jak stwierdziłem, że nie ma serca… to wciąż nie dawało mi spokoju.

          Spojrzałem ukradkiem na dziewczynę. Szliśmy w ciszy, co mi niezwykle odpowiadało, ale za cholerę nie pasowało do Mardi. Dostrzegałem w jej nieobecnym spojrzeniu wbitym przed siebie coś innego niż tylko zamyślenie i zadumę. Tam było coś więcej, jakiś taki cień… Nie błyszczały już, jak w ich poprzednich przechadzkach.

          -Zasłużyli sobie – odezwałem się nagle, niemal bez udziału własnej woli. Uniosła na mnie swój nieco zdziwiony wzrok. Ja z kolei spojrzałem przed siebie, nieco niezadowolony z faktu, że przyłapała mnie, jak się w nią wpatruję. Kontynuowałem niedbale i z pozoru znudzonym, obojętnym głosem: – Nie zrobiłaś nic niewłaściwego.

          -Wiem – zadźwięczał jej głos. W ogóle nie było w nim przekonania do wypowiadanych słów. Jej dłoń powędrowała automatycznie do naszyjnika. Mimo że raczej nie pasował do dzisiejszej wulgarnej kreacji, ani myślała go zdjąć.

          -Czyżby?

          -Tak – odparła automatycznie.

          -Jak chcesz.

          Chyba dosłyszała drwinę w moim głosie, bo obrzuciła mnie bystrym, nieco złowrogim spojrzeniem. Coś nas łączyło – nie lubiliśmy być przyłapywaniu na jakimkolwiek okazywaniu emocji.

          -Czy to rodzaj jakiejś dziwnej terapii? – zadrwiła. – Psycholog się znalazł! Nie pamiętam, żebyś był wujkiem Sasuke Opowiedz-Mi-O-Swoim-Problemie-Uchiha. Jeszcze trochę, a zaczniesz brzmieć jak dodatek do Christmas Special.

          W odpowiedzi warknąłem tylko pod nosem na kolejne nadane mi przezwisko. Wujek. Opowiedz mi o swoim problemie. Christmas Special. Dobre sobie.

          -Słuchaj, nie chcę, żebyś mi mówiła… – zacząłem z rozdrażnieniem, ale nie miałem szansy dokończyć myśli, bo Mardi mi bezczelnie przerwała:

          -Ekstra. Lepiej przypomnij sobie wszystkie kroki, nie chcę, żebyś się skompromitował i przy okazji mnie – warknęła na mnie. Och, no proszę, czyżbym właśnie miał do czynienia z klasycznym przypadkiem odwrócenia uwagi? Mimo to dałem się sprowokować. Takiej okazji dogryzienia jej po prostu nie mogłem przepuścić. Obawiałem się, że ona doskonale zdawała sobie z tego sprawę.

          -Powiedziała tancerka roku – zakpiłem, nie mogąc powstrzymać złośliwego uśmiechu, jaki zakradł się na moją twarz.

          -Och, spadaj – Mardi uderzyła mnie z irytacją w ramię, na co ja zaśmiałem się lekko.

Na ten dźwięk stanęła jak wryta i spojrzała na mnie z markowanym szokiem.

          -Och, mój Boże, Uchiha, ty umiesz się śmiać – krzyknęła, a w jej oczach zatańczył wesoły błysk.

          -Tylko z bardzo zaawansowanej ludzkiej głupoty – odpowiedziałem chłodno, natychmiast przywołując się do porządku.

          -Gdyby tak było, umierałbyś ze śmiechu za każdym razem, gdybyś spojrzał w lustro – zgrabnie odbiła piłeczkę, przyglądając mi się kpiąco.

          Nie wyglądała już na taką zamyśloną i nostalgiczną jak jeszcze przed chwilą. Pogratulowałem sobie w duchu. Wyglądało na to, że jakoś zdołałem odciągnąć ją od jej wyrzutów sumienia, chociaż na chwilę. Moment, dlaczego tak mnie interesuje jej samopoczucie? Jako jeden z klanu Uchiha powinienem mieć je głęboko gdzieś. A jednak…

          Wyjątkowo postanowiłem się nie odwdzięczyć chamskim tekstem za jej ostatni docinek. Zamiast tego zapytałem:

          -Jest szansa, że spóźnimy się na te idiotyczne tańce?

          -Och, nie liczyłabym na to – odpowiedziała, a jej wzrok spochmurniał. To, że nie tylko ja jestem do tego negatywnie nastawiony, poprawiało mi nieco humor, czego oczywiście dziewczynie nie powiedziałem. – Zainteresowany planem balu?

          -Jak cholera – zakpiłem. Chyba oczywistym było, że miałem go gdzieś.

          -Tak czy siak, i tak musisz go znać. Jeśli dobrze pamiętam, jakieś pół godziny temu było oficjalne rozpoczęcie balu. Prawdopodobnie ominął nas również mały pokaz. Wiesz, Szeptacze i shinobi pokazują, co potrafią. Po tym nastąpił nazwijmy to „czas wolny”, czyli taka chwila na rozmowy. Połowę mamy za sobą – dodała w geście pocieszenie, widząc moją niezbyt radosną minę. – Potem przemówienie obu przywódczyń i w międzyczasie żarcie: moja ulubiona część – klasnęła z zachwytem dłonie. Prychnąłem i wywróciłem oczami. – Serio, to jedyny powód, dla którego chodzę jeszcze na te cholerne bale. Poza tym kocham waszą kuchnię, a nie, tą beznadziejną, „zdrową i bogatą we wszystkie witaminy” w Ardenii. No i na końcu tańce – westchnęła, a nagie ramiona nieco jej opadły. – Jeden tańczą wszyscy obowiązkowo, chyba, że ktoś jest bez pary, a pozostałe już wedle życzenia. W sumie dosyć cię lubię, więc cię lojalnie ostrzegę: ty i Itachi będziecie prawdopodobnie najgorętszym towarem wśród Szeptaczek. Poważnie, wasz klan jest znany wśród śmietanki towarzyskiej Bractwa. Dwaj geniusze z Konohy, do tego mroczni, tajemniczy i przystojni… Każda na to poleci. Także, prawdopodobnie będziesz miał dziś baaardzo dużo ofert tańca. Zresztą, nie tylko tańca – zakpiła, rzucając mi znaczące spojrzenie. – Powodzenia!

          -Przezabawne, Hatake – warknąłem w odpowiedzi. Byliśmy znani w Bractwie? Było to o tyle komiczne, że do niedawna nawet nie wiedziałem, że owo Bractwo istnieje.

          -I to jak! Och, no proszę – zatrzymała się i wskazała na duży, ozdobiony mnóstwem lampionów i girland budynek. – To tu. Już się nie mogę doczekać. Będzie śmiesznie.

***

Ohayo! ^^ Rozdzialik (ta, rozdzialik… najdłuższy rozdział jaki kiedykolwiek napisałam xd) dodaję trochę wcześniej niż zamierzałam, gdyż jutro mam kolejny wyjazd (tym razem w góry do dziesiątego, jak co roku w to samo miejsce... can't wait... -,-), a tam nie ma internetu (a raczej jest, ale nie dla gości tego pensjonatu... właściciele to szmaty) :< Więc, żebyście nie musieli czekać kolejny tydzień, wstawiam rozdział teraz ^^

No iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii... chyba przesłodziłam :< Damn! Mam takie nieodparte wrażenie, że zrobiło się zbyt lukrowo i cukierkowo, no ale... bardziej poprawić chyba tego nie poprawię ;_; Dobra, dość użalania, Wam pozostawiam opinię xd

Rozdział jeszcze pisany w narracji 1-os. (Dżizzz, rzygam już tą narracją...) więc macie kolejną próbkę do porównania xd Następny rozdział... no to się zobaczy :3 

Prawdę mówiąc, Mardi w ogóle mi się w tej narracji nie podoba, nie mówiąc już o tym, że cholernie trudno się o niej pisze. Taka jakaś ciotowata się zrobiła, jak nie ona, zero tajemniczości, zero tego typowego cynizmu... R.I.P. Mardi xd A może tylko mi się tak wydaje? Cholera wie. 

Z kolei Sasuke... No kurczę, tak fajnie się o nim pisało w tej narracji :3 Dlatego większość jest z jego perspektywy. 

No to chyba tyle :) Trzymajcie się w ciepełku <3