1. Obcy sobie ludzie

Pytasz wciąż, co tam u mnie czy coś

Czy zmieniło się tu - chyba nie.

Znowu dziś chciałem odmienić świat

Ale z tego i tak nie wyszło nic.

Smutna twarz... Czy to już jestem ja?

Czy to ten, kogo ty tylko znasz?

Ja i tak przecież nie zmienię się

Choćbym nie wiem naprawdę jak chciał.

-"Wieża Melancholii" Myslovitz

Widzisz ją. Jej opalona, poorana zmarszczkami twarz. Włosy, wśród których błyskają siwe kosmyki. Czarne węgle oczu.

Słońce cię oślepia. Mrużysz oczy.

Stój!

Jej twarz, rozpaczliwa, smutna… lekko rozchylone usta w bezgłośnym, milczącym krzyku.

Zatrzymaj się! Do tyłu!

Widzisz jej twarz, jej błagalną, zrezygnowaną wręcz twarz.

Czujesz piach w ustach. Ależ tu gorąco…

Proszę, nie idź dalej…

Słyszysz huk.

Otworzyłam szeroko oczy i w jednej chwili podniosłam się do siadu. Z trudem stłumiłam krzyk. Konoha, pomyślałam z ulgą, próbując uspokoić siebie i swój wariujący oddech. Konoha, Konoha, Konoha. Kobieta była tylko w śnie. Spokój.

-Kurwa… - szepnęłam do siebie, wciąż nieco pod wrażeniem koszmaru. Mimo że wybudzał mnie już ze snu chyba setny raz.

Automatycznie przeczesałam ręką swoje długie włosy, czując pod palcami lekką wilgoć. Myłam je wieczorem, ale byłam pewna, że to nie pozostałości wody osadziły się teraz na moich kosmykach. Uroczo. Dotknęłam dłonią twarzy i opadłam z powrotem na łóżko, przymykając oczy w zdychając ciężko. Nie okazało się to zbyt dobrym pomysłem, bo obraz kobiety, o którym uparcie chciałam teraz zapomnieć, na nowo się pojawił. Natręt. Moja ręka machinalnie powędrowała do medalionu i zacisnęła się na nim mocno. Ten gest często mnie uspokajał i wyciszał. Wiedziałam, że nie powinnam spać z łańcuszkiem na szyi, wiecie, uduszenie i inne sprawy. Jednak jakoś tak zawsze lekceważyłam tę przestrogę. Za bardzo byłam do niego przywiązana, aby móc od tak odłożyć go na szafkę nocną jak zwykłą ozdóbkę. Nie była zwykłą ozdóbką.

Wypuściłam powoli powietrze. Wdech, wydech. Tym razem trik z medalikiem nie zadziałał. Oddech nadal nie chciał zwolnić, dokonując szaleńczych tańców w moich płucach. Spojrzałam z obawą na Guinevere, czy aby przypadkiem jej nie obudziłam. Nie, kotka spała dalej, zwinięta w kłębek obok mnie. Jednakże nie nieruchomo, jak większość zwierząt, ciągle zmieniała pozycję, to zakrywając pyszczek łapkami, to przewracając się na inny bok, to znowu zwijając się w kulkę. Wiedziałam, że to efekt mojego własnego zachowania. Niespokojna ja, niespokojna i ona. Ale nic nie mogłam poradzić na to, że przed oczami znów pojawiła się twarz kobiety. Pełna bólu i rozpaczy, przypatrująca się mi wyczekująco…

Nie. Nie myśl teraz o tym. Jutro bal. Tym się powinnaś zajmować.

Mogłam tak sobie powtarzać, ale to w żaden sposób nie chciało przepędzić tej przeklętej wizji ze swojego umysłu. I wiedziałam, że nie przepędzi jej prawdopodobnie nigdy. Że nie zapomnę od tak o tej kobiecie. Jak zwykle przy jej wspomnieniu poczułam to dziwne, niechciane drgnienie serca, jakby jego szybsze uderzenie. Niezbyt przyjemne.

Wstałam bezszelestnie z łóżka i na palcach przeszłam do łazienki. To był cud, że nie potknęłam się o któryś z gratów leżących luzem na podłodze. Ale taki bałagan, wbrew pozorom, miał swoje zastosowanie. Nauczyłam się, że nic nie jest lepszym systemem alarmowym niż hałas upadających i przesuwających się rupieci.

Ręką wymacałam włącznik i przycisnęłam. Ciasne pomieszczenie zalało białe, ostre światło jarzeniówki. Syknęłam i natychmiast zamknęłam oczy, gdy jego strumień boleśnie sprowadził moje tęczówki do rozmiaru szpilki. Pozostawiając tylko jedno, nieufnie otwarte oko, podeszłam do lustra wiszącego nad drewnianym blatem. Odkręciłam kran i sprawnymi, szybkimi ruchami ochlapałam się kilka razy. To mnie nieco ocuciło, pozwoliło jaśniej myśleć. Westchnęłam. Dwa dni, pomyślałam. Dwa dni i wracasz do swojego starego życia. Postaraj się wykazać trochę entuzjazmu.

Spojrzałam w odbicie. Zza szyby przyglądała mi się młoda dziewczyna o bladej cerze, teraz pokrytej drobnymi kropelkami. No, pełna entuzjazmu to ona na pewno nie była. Niebieskie oczy były szeroko rozwarte. Wciąż tkwiła w nich niepewność. Próbowały być odważne, nieco cyniczne i pogardliwe, jak zawsze, ale póki co niezbyt im to wychodziło. Czarne, długie włosy, zazwyczaj poukładane w opadające na plecy fale, teraz skołtuniły się i potargały. Ogarnęła mnie ochota zbicia zwierciadła na drobne kawałeczki. Zawsze mnie ogarniała, gdy widziałam tą szyderczą, bladą, niby znajomą a jednak obcą twarz w lustrze.

Nie rób tego. Obudzisz Mishę.

Z trudem, ale jednak się powstrzymałam, aby nie uderzyć w nie pięścią. Zamiast tego zacisnęłam na chwilę powieki i wzięłam oddech.

Oczywiście wiedziałam, że w łóżku nie było żadnego Mishy, którego mogłabym obudzić. Który mógłby podejść do mnie i skarcić za walające się po podłodze szkło, mrucząc coś pod nosem o nadpobudliwości i nieodpowiedzialności. Który mógłby poczochrać mnie po włosach. Ale myślenie, właściwie mamienie się takimi stwierdzeniami motywowało mnie czasem do dalszych działań. Biegnij dalej, za zakrętem czeka na ciebie Misha. Walnij go z precyzją, Misha obserwuje. Uśmiechnij się do nich, to rozbawi Mishę. Tak, od roku mniej więcej tak wyglądał mój system motywacji. Jak na razie działał bez zarzutu. Chociaż chętnie pozbyłabym się tego ukłucia w sercu, gdy Misha jednak nie czekał za zakrętem, nie obserwował i się nie uśmiechał.

Nie myśl o tym teraz.

Westchnęłam przeciągle. Powinnam się wyspać na jutro, ale jakoś tak całkiem mi się odechciało z powrotem wracać do łóżka. Mogło być koło drugiej. Znów przeczesałam palcami włosy, aby chociaż trochę doprowadzić je do ładu. Bezskutecznie. Przelotnie zastanowiłam się, jak sobie jutro z nimi poradzę. Tych kołtunów chyba niczym nie da się rozplątać.

-Nienawidzę cię – warknęłam nieprzychylnie w stronę odbicia. Obserwowałam, jak czarnowłosa dziewczyna porusza bezgłośnie ustami, wpatrując się we mnie intensywnie ze złością. Pochyliłam się, a razem ze mną mój sobowtór w lustrze. W niebieskich tęczówkach zatańczyły złote plamki, zazwyczaj ciężkie do dostrzeżenia. Poruszyłyśmy wargami w tym samym momencie: - Wkurzasz mnie, wiesz? Jak cholera.

Jak bumerang wróciło do mnie wspomnienie dzisiejszych, a właściwie wczorajszych słów Sasuke: „Mówił ci ktoś kiedyś, że masz kamień zamiast serca?”. Przełknęłam głośno ślinę, a moje oczy zapaliły się gniewnym blaskiem.

Nienawidziłam go wtedy. Och, Boże, jak go nienawidziłam! Rozzłościł mnie tak, jak chyba jeszcze nikomu się nie udało. Ale nie tym, że odezwał się do mnie w taki sposób czy coś. Raczej tym, że… no wiecie. Że miał rację. Spotkałam w życiu wielu ludzi, którzy starali się mnie zranić albo jakoś mi dowalić, jednakże nikomu nie udało się tego dokonać w tak krótkim czasie. Teraz nie byłam już na niego tak bardzo zła. Właściwie to w ogóle nie byłam. Po gniewie pozostała mi jedynie gorycz i lekki żal. No bo nie sądzę, żeby chciał mi dokopać tak na poważnie. Przekomarzanie się było w nas po prostu wpisane, stanowiło można wręcz powiedzieć tradycję, rytuał. Nie mógł wiedzieć, że akurat te słowa dotkną mnie do żywego. Słowa z pozoru niezbyt kąśliwe, zwykłe dogryzki, bez żadnego kontekstu, jednak boleśnie prawdziwe. Spuściłam oczy, nie mając ochoty patrzeć na twarz w lustrze. Miał rację. Ta świadomość nie była miła, ale nie zmieniało to faktu, że właśnie taka była prawda.

Nie mając już żadnej wymówki, aby pozostać w łazience, zgasiłam światło i z powrotem udałam się w stronę łóżka. Kątem oka, dostrzegłam walające się wszędzie przyrządy malarskie, parę ubrań i pełno książek. Oczywiście, w przeważającej większości ziemskich, były najciekawsze. Zasłony falowały spokojnie w rytm ciepłego, nocnego wiatru wpuszczanego przez uchylone okno.

I wtedy zamarłam w pół kroku.

Zamykałam okno na noc na pewno.

-Vialem.

Te słowa nie należały do mnie. Zanim zdążyłam cokolwiek zrobić, dostrzegłam, jak w moją stronę nadlatuje ogromny, bolesny strumień światła. Nie udało mi się na czas wykonać ochrony, snop ugodził mnie prosto w oczy i oślepił. Nie widziałam już nic, tylko czarną pustkę przed sobą. Niech to szlag! Dać tak się omotać! Boże, zabij mnie! Widzisz, a nie grzmisz…

Ale przynajmniej dowiedziałam się czegoś: to był Szept. Miałam do czynienia z Szeptaczem. Z Szeptaczem, który właśnie wydał na siebie wyrok śmierci, dodał moja dramatyczna, skłonna do kpiny strona.

-Guinevere! – krzyknęłam na kotkę, aby ją obudzić. Skoro to był Szeptacz, miał też respiro, a więc moja dusza chyba powinna się zacząć bronić.

Poczułam w myślach, jak zwierzę natychmiast budzi się gotowe do ataku, zmienia w małego lwa i atakuje, sycząc i prychając. Ona miała teraz też swoją walkę, musiałam poradzić sobie sama.

Wyczuliłam uszy na jakikolwiek dźwięk. Uśmiechnęłam się pogardliwie do siebie. Znałam to mieszkanie na pamięć, a także położenie przeciwnika, dopóki się poruszał. Artystyczny bałagan, jaki panował w moim tymczasowym mieszkaniu nie był przypadkowy.  Położenie każdego przedmiotu było przeze mnie zaplanowane, co do milimetra. Przeciwnik, przesuwając się, musiał ich dotykać i wydawać przy tym niezły hałas, więc, mimo oślepienia doskonale zdawałam sobie sprawę, gdzie jest. Przekalkulowałam, gdzie sama się teraz znajduję. Pięć kroków od łazienki, trzy do łóżka. Oreli nigdy nie mogła zrozumieć, dlaczego za każdym razem odliczałam kroki do strategicznych miejsc w nowej kwaterze. No właśnie na wypadek takich sytuacji.

-Nie przedstawisz się? – zapytałam kpiąco, a mój głos przebił się ostro przez panującą ciszę. Odpowiedziało mi milczenie. Spodziewałam się tego. W końcu nie bez powodu przeciwnik mnie oślepił. Prychnęłam. – To nie. Methimee cath vidan – wyszeptałam, jednocześnie unosząc delikatnie dłonie, jakbym nakazywała się komuś podnieść.

Nic się nie stało.

Zamiast trzaskającego ognia i wrzasków przypalanego włamywacza odpowiedziało mi jedynie milczenie. Co jest, do cholery?

Nie miałam czasu się nad tym zastanawiać, bo usłyszałam świst jakiejś ostrej broni. Błyskawicznie przeturlałam się w stronę łazienki. W ścianę, pod którą przed chwilą stałam, wbiło się kilka przedmiotów, którymi rzucał napastnik. Noży, strzał? Kunai i shurikenów raczej nie, to nie była tradycyjna broń Szeptacza. Pobiegłam w stronę łazienki, zatrzaskując za sobą drzwi. Sekundę później usłyszałam, jak w drewno wbija się z pięć ostrych narzędzi. Noże. Jak chuj, noże.

Wiedziałam, że w łazience nie będę długo bezpieczna, ale potrzebowałam chwili wytchnienia, aby pomyśleć. Kilka sekund. To będzie wystarczające.

Może coś przekręciłam… nie, niemożliwe. Miałam to opanowane do perfekcji. Poza tym sam proces Szeptania, czyli prościej mówiąc rzucania zaklęć, nie był skomplikowany. Posunęłabym się nawet do określenia „prostacki”. Wystarczyło wypowiedzieć odpowiednie słowa w języku ardeńskim, przekręcić odpowiednio rękę i tadam, Szept gotowy. Większą trudność stanowiło zasięgnięcie w tym samym czasie mocy Szeptacza, a tym samym nadanie słowom magicznej siły. Wymagało dużego skupienia i koncentracji. Ale to potrafiłam już zrobić w wieku siedmiu lat, co, nie chwaląc się, i tak było sporym osiągnięciem.

A teraz? Jeden. Wielki. Chuj. Sięgnęłam myślami do źródła swojej mocy, ale nie mogłam do niej dotrzeć. Jakby jej tam nie było. Nie, to złe sformułowanie. Jakby coś mnie od niej oddzielało. Jakaś ściana, bariera.

No cóż. Musiałam sobie poradzić bez niej. Przejechałam opuszkami palców po powierzchni drzwi, napotykając po drodze końcówki powbijanych w nie ostrzy. Ostrożnie, aby się nie uszkodzić, przyłożyłam ucho do drewna i nasłuchiwałam, ignorując co chwila powtarzające się warknięcia i syki walczących ze sobą respiro. I wiecie co? Ten idiota bądź idiotka stał tuż przy drzwiach, kilka milimetrów ode mnie, prawdopodobnie również nasłuchując i ciężko dysząc. Boże, jakie to żałosne i upokarzające… Oślepił mnie jakiś amator! No i czym ty się zmęczyłeś? Rzucaniem noży? Ale kurwa wysiłek! Na nieszczęście tego kogoś drzwi otwierały się w tamtą stronę.

Wzięłam głęboki oddech i nagle naparłam na drzwi, otwierając je gwałtownie. Noże wbiły się w moje nagie ramię – a to sukinsyn, mocno je rzucił! – raniąc je do krwi, ale zignorowałam to. Usłyszałam zduszony, kobiecy pisk. Aaa, więc idiotka! Nie pomyśleliśmy, że oberwanie od drzwi i pięciu uchwytów noży też może być bolesne, co? Szybko trzasnęłam drzwiami, torując sobie drogę do napastniczki i wyprowadziłam wysokie kopnięcie. Czułam, jak moja stopa styka się z jej szczęką. Chwyciłam na ślepo uchwyt jednego z noży w drzwiach i rzuciłam przed siebie. Jęknięcie, czyli jej nie zabiłam. Cholera. Kopnęłam ją drugi raz, tym razem lewą nogą. Cofnęłam ręce, po czym otwartymi dłońmi uderzyłam ją po obu stronach głowy, co – zgodnie z zamiarem – nieco ją rozkojarzyło. Nie miałam pojęcia z kim walczę, nie wiedziałam, jak wyszkolona jest. Po dotychczasowej walce wnioskowałam, że niezbyt porządnie. I to był mój błąd.

Przez to, że miałam ją za kiepskiego gracza, opuściłam nieco gardę, co ona natychmiast wykorzystała. Chwyciła mnie za nadgarstek, wykręciła rękę do tyłu i wręcz rzuciła mną o ścianę, a bardziej konkretnie – moją głową.

To było mocne uderzenie. Nie wiedziałam, że skubana ma tak dużo siły. Zahuczało i zadzwoniło porządnie. Czułam, że jutro będę mieć niezłą migrenę. Tamta szybko to wykorzystała i unieruchomiła mnie, wykręcając mi rękę za plecami. Cofnęła się razem ze mną, szykując do kolejnego uderzenia, ale tym razem byłam przygotowana. Gdy tylko ta zaczęła przeć naprzód, ugięłam jedną nogę w kolanie, napotykając tym samym gołą stopą ścianę. Zaczęłam wspinać się po murze jak po podłodze. Będąc w najwyższym punkcie, odbiłam się nogami i zwinnie przeskoczyłam nad kobietą, lądując za jej plecami. Szeptaczkę tak zaskoczył ten ruch, że poluźniła wcześniej uścisk. Wykorzystałam jej rozkojarzenie i chwyciłam ją za dłoń. Wykręciłam ją błyskawicznym ruchem pod nienaturalnym kątem i, wnioskując z odgłosów, złamałam następująco palec wskazujący i serdeczny, nadgarstek oraz kość promieniową. A łokciem, tak dla samej frajdy połamałam jej szczękę. Głośne trzaski i wrzask bólu kobiety to potwierdziły. Nie zamierzałam dłużej się z nią bawić. Bez zbędnych ceregieli obróciłam się, robiąc pół-piruet, podskoczyłam i z całej siły kopnęłam przeciwniczkę pod żebra.

Usłyszałam tylko świst wypuszczanego nagle powietrza i… dźwięk szkła tłuczonego na drobne kawałeczki.

O nie. Nie, nie, nie, nie. Nie! Chciałam ją pobić na śmierć, a nie umożliwić ucieczkę!

Chwilę potem do moich uszu dobiegło głuche uderzenie o ziemię, a zaraz po nim odgłos czterech łap lądujących na podłożu. Zaklęłam pod nosem. Zapomniałam, że w miejscu, w które wykopałam kobietę, znajdowało się duże okno. Usłyszałam, jak napastniczka podnosi się i szybko oddala się od domu. No, to by było na tyle z rozmowy.

-Tępa zdzira! – krzyknęłam jeszcze za nią z bezsilnej złości. Nie byłam pewna, czy kobieta mnie dosłyszała. Cichnący odgłos stóp uderzających o ziemię raz po raz sugerował, że jest już daleko, ale wrzasnęłam dosyć głośno, więc może do niej dotarło. Zresztą nieważne, przetłumaczę jej to chętnie jeszcze raz później. Tylko trochę bardziej dosadnie. – Nie biegniesz za tą suką? – rzuciłam, a właściwie warknęłam do Guinevere, wyczuwając, że ta nie zerwała się do biegu i nie ruszyła w pogoń za swoim wrogiem.

-I tak jej nie dogonię – usłyszałam głos swojej respiro po lewej stronie. Po chwili dodała: - Czemu zaraz suka?

-No nie wiem, może dlatego, że mnie zaatakowała i chwilowo oślepiła? Zaczyna wkurzać mnie to twoje miłe podejście do ludzi, Guinevere.

-Cóż… to jest jakiś argument – w głosie duszy dosłyszałam nutkę śmiechu. – A tak notabene: fajnie się tak stoi będąc ślepą?

-Fajnie się tak stoi będąc ślepą? – przedrzeźniłam ją. Nie, nie fajnie. Wciąż byłam oślepiona, a więc i nieco rozdrażniona. Dodatkowo dosyć głębokie obrażenia na lewym ramieniu powoli zaczynały dawać o sobie znać.  – Nie ja sobie dałam prawie wydłubać oko. Swoją drogą, jak to u mnie wygląda? Bardzo tragicznie?

Dopiero teraz, po skończonej walce, zdążyłam zanotować, że respiro tamtej kur… wrednej pani dała porządnie po oku mojej Guinevere. Gdy uniosłam rękę do lewej strony twarzy, wyczułam tam długie trzy krechy ciągnące się od brwi do połowy policzka. Syknęłam pod nosem, ale nie z bólu. Jutro bal, a ja przyjdę na niego z jakąś krwawą kreską na oku. Już nie mogłam się wprost doczekać wymownego spojrzenia Oreli.

-Sama zobacz – prychnęła kotka. – Stoisz w miejscu zamiast wziąć się do roboty.

-Tak, cóż – podrapałam się z lekkim zażenowaniem po karku. – To jest trochę… niemożliwe. Nie mogę dostać się do mojej nocy.

-Co?! Jak to nie możesz? – zapytała z niedowierzaniem kotka. Niemal czułam na sobie jej zdumione spojrzenie.

-Nie wiem – mruknęłam niechętnie. – Pewnie ta suka mi to jakoś uniemożliwiła. Wykończę ją, gołymi rękami zamorduję, rozszarpię gardło…

-Mardi, zastanów się – odezwała się Guinevere. – Słyszałaś jej Szept, to było zwykłe oślepienie. Nic nie dodała do tego. To musi być coś innego.

Guinevere miała rację. Nie mogła rzucić na mnie Szeptu, którego bym nie usłyszała. To był nasz mały minusik – wszystkie zaklęcia musieliśmy wypowiadać na głos. Wprawdzie szeptem, racja, ale i tak niemal zawsze przeciwnik (o ile znał ardeński) doskonale wiedział, jaki atak szykujemy.

-Co więc? Sama sobie tego nie zrobiłam.

-Nie wiem – westchnęła bezradnie respiro. – Może po prostu jesteś zmęczona? Zapytamy jutro Oreli. Tymczasem, musisz czekać, aż ci ta ślepota przejdzie. Dobrze, że sama znika po paru godzinach. Nic więcej nie zrobimy.

-Nienawidzę takich sytuacji – mruknęłam i również westchnęłam. Wiedziałam, że gdybanie i zgadywanie, co też mogło się wydarzyć nie ma głębszego sensu. Więc, jak zwykle przeszłam do konkretów. – Wiesz, kim ona była?

-Kim?

-No nie wiem, ciebie pytam – zirytowałam się. Ostrożnie i powoli zaczęłam się cofać, aż trafiłam nogami o krawędź łóżka. Ułożyłam się na nim wygodnie. Zamierzałam popatrzeć sobie tępo na biały sufit, ale przeszkodziło mi… chwila, co? Ach tak, brak wzroku!

-Ach. Nie, nie wiem, miała zasłoniętą twarz. Nic nie mówiła, tylko szeptała, więc po głosie też nie ustalę. Ale jej respiro miało postać jakiegoś dużego kota… może jaguar? Chociaż nie, był trochę mniejszy. Raczej jak ryś. Myślisz, że to sprawka Kahori?

-Och nie – odrzekłam jej siląc się na spokojny ton. Myślami byłam teraz trochę dalej, mniej więcej w okolicach Sali Tortur. Wyobrażałam sobie, jak zaciągam tam za włosy atakującą. Nie wiedziałam, jaki mogą mieć kolor, ale stawiałam na rudy. Rudzielce to mściwe stworzenia. – Nie zaangażowałaby w to Szeptacza, tak przynajmniej myślę. Poza tym zauważyłybyśmy, gdyby w ciągu dnia ktoś za nami łaził czy nas śledził. Jej ludzie nie są zbyt rozgarnięci. Ilu Szeptaczy ma respiro w postaci dużego kota?

-Cholernie dużo – odparła mi niezbyt wesoło Guinevere. – Ale z Szeptaczy, którzy będą na przyjęciu maksymalnie dziesięć. A skoro ona była w Konoha, będzie też na balu.

-No i połamałam jej rękę – stwierdziłam z zadowoleniem. Chociaż na chwilę coś poprawiło mi humor. – Będziemy wiedzieć, która to taka cwana. I ją zabiję.

-Nie? – poprawiła mnie kotka. – Dowiesz się, czego od ciebie chciała.

-Dobra. A potem ją zabiję. Nie widzę cię, ale czuję twoje potępiające spojrzenie. Zejdź mi nim z ramienia, już. I weź zrób coś z tymi nożami, nie wiem, zamień się w małpę i je weź czy coś. I przynieś mi nie wiem, szmatkę, bandaż, obojętnie, powbijały mi się dosyć mocno… kurwa, nienawidzę jej. I w ogóle takich sytuacji…

***

Na litość boską, druga nad ranem. Kto normalny o drugiej nad ranem musi wracać do domu? Ano ktoś, kto ma chorego umysłowo kolegę.

Dowlokłem się do swoich drzwi wejściowych, sam do końca nie wiedząc na kogo pomstuję. Może na Tsunade, może na pozostałych towarzyszy misji, a może na samego siebie. Zastanowiłem się. Nie, zdecydowanie na pozostałych towarzyszy misji. A właściwie na jednego – Gai’a.

Dajcie spokój, nie będziemy się nigdzie zatrzymywać na postój! Spokojnie zdążymy przed zmierzchem!

Przyrzekłem sobie uroczyście, że już nigdy więcej nie posłucham swojego zbyt optymistycznego kolegi. Jasne, zdążyliśmy przed zmierzchem. NASTĘPNEGO DNIA. Żeby sobie połamał te swoje młodzieńcze, wesołe nogi, warczałem w myślach.

Gdy wszedłem do mieszkania, rzuciłem jedynie bezładnie plecak na stół i udałem się do łazienki, aby nieco się odświeżyć. Gdy już to zrobiłem, wyszedłem na balkon, wdychając chłodne, nocne powietrze. Westchnąłem. Jeszcze kilka godzin temu tak bardzo chciałem wrócić do domu, rzucić wszystko i położyć się bezwładnie do łóżka. A jak przyszło co do czego, zupełnie odechciało mi się spać.

Jeszcze jutro na ten cholerny bal… Dobrze, że Kurenai zgodziła się ze mną na niego pójść - i że Asuma nie miał nic przeciwko temu -  bo nie wiedziałem, jak bym wytrzymał tyle czasu spędzonego ze swoją córką w jednym pomieszczeniu. Fakt, wśród mnóstwa innych ninja i Szeptaczy, ale mimo wszystko, i tak byłoby niełatwo.

Bo wiecie, przy nikim nie musiałem tak walczyć o samokontrolę i opanowanie jak przy niej. Nawet młodszy Uchiha mnie tak nie wyprowadzał z równowagi. A ona po prostu stanowiła kwintesencję arogancji, rozpieszczenia, buty, drwiny i szczeniactwa, czym doprowadzała mnie do białej gorączki. Jak? Nie mam pojęcia. Ale wiedziałem, że robiła to specjalnie, specjalnie tak się zachowywała. Najlepszym rozwiązaniem byłoby ignorowanie jej i w ogóle olanie tego, ale drażniło mnie to tak, że nie wiedziałem nawet, czy udaje mi się to ukryć. Jakąś pociechą był fakt, że i ja działałem na nią podobnie. Czasem miałem wrażenie, że toczymy między sobą jakąś dziwną walkę o to, kto pierwszy da upust swoim emocjom. Sam nie byłem pewien, kto teraz prowadzi.

Mimowolnie wróciłem myślami do swojej ostatniej rozmowy z Kurenai. Oczywiście o Mardi. Ech, Mardi, Mardi, Mardi, Mardi. Mardi tu, Mardi tam… Mardi bardzo blisko mnie.

-Idź do niej.

-Co?

-Słyszałeś. Idź do niej, mieszka trzy domy od ciebie, mówiła mi.

-Kurenai, o czym ty mi tu teraz trujesz? Nie rozumiem, po co miałbym do niej iść.

-Pogadać, Kakashi! Po prostu pogadać, najzwyczajniej w świecie, jak ojciec z córką. Jak kiedyś. Nie wiesz, kiedy znów będzie w Liściu. Masz niepowtarzalną okazję, aby móc sobie z nią wyjaśnić parę rzeczy. Nie zmarnuj jej. Idź!

-Chory pomysł, Kurenai. Wiesz, że bardzo cię cenię, zarówno jako przyjaciółkę jak i kunoichi, dlatego tym trudniej mi uwierzyć, że wpadłaś na coś takiego.

-Kakashi, ni denerwuj mnie. Przecież widzę, że za nią tęsknisz. I znów masz ten zamyślony wzrok, ciągle gdzieś uciekasz myślami. Widzę, że do niej.

-Każdy widzi, co chce.

-Ciągle masz jej zdjęcie z dzieciństwa w plecaku. To było twoje ulubione. Nadal chyba jest, co?

-Grzebałaś mi w rzeczach?!

-Nie, że grzebałam, po prostu wypadło, więc je podniosłam i schowałam! Ech, Kami… nie możesz chociaż raz schować swojej durnej dumy do kieszeni i iść z nią porozmawiać? Przecież wiem, że nie chcesz, żeby tak było jak jest teraz.

-Nie, nie mogę. Niby co miałbym powiedzieć? Czegokolwiek bym  nie zrobił, wyśmiałaby mnie. Nie, dziękuję, nie mam ochoty dawać jej pretekstu do szczeniackiego zachowania. I tak jest już doszczętnie rozpuszczona przez tą swoją całą Oreli.

-Kakashi, posłuchaj…

-Nie, Kurenai, to ty posłuchaj. To nie jest twój problem. Dzięki za troskę. Wiem, że lubisz Mardi i chcesz dla niej jak najlepiej. Ale przekraczasz granice, które kiedyś ustaliliśmy. Ja je szanuję, też je uszanuj.

-Kakashi…

-Idź, matkuj komuś innemu.

Wiedziałem, że ostatnie zdanie, jakie wypowiedziałem do czarnowłosej było oschłe i zdecydowanie sobie na to nie zasłużyła, ale naprawdę mnie wtedy podirytowała. Ruszyła jedną z tych strun moich nerwów, których dotykać się nie powinno. Mieliśmy umowę – jeżeli któreś z nas chce się wygadać lub ma jakiś problem, sam mówi to drugiemu. Nie wtrącamy się do swoich wzajemnych spraw, nie próbujemy na siłę sobie pomóc. Byliśmy dorośli, wiedzieliśmy, kiedy potrzebowaliśmy pomocy, a kiedy byliśmy w stanie poradzić sobie sami. Jednak na punkcie mojej córki Kurenai była trochę… wrażliwsza. Nie wiedzieć czemu, uwielbiała młodą, zresztą z wzajemnością, i nie mogła znieść tej sytuacji, jaka powstała pomiędzy mną a nią. Ojcem a córką. Robiła wszystko - oczywiście na miarę swoich możliwości - aby jakoś załagodzić konflikt między nami, aby jakoś nas z powrotem zespolić. Na przykład naruszając naszą umowę.

Bo wiecie, kiedyś my… ja i Mardi… no, trudno opisać nasze relacje inaczej jak idealne. Była tak bardzo podobna do mnie. To samo poczucie humoru, to samo spóźnialstwo, ten sam gust. Dogadywaliśmy się niezwykle dobrze, podobno lepiej niż większość ojców i córek. Nie ukrywam, starałem się być naprawdę dobrym rodzicem. Pamiętam jak kiedyś towarzyszyłem jej i Nadine, jej matce, podczas zakupów na jakimś wielkim targu. Musielibyście to zobaczyć, ardeńskie targi są koszmarem. Tłum, kurz, wrzaski, pot, przepychanki, jednym słowem śmierdzące morze ludzi. Nietrudno jest w nim zgubić małą, czteroletnią dziewczynkę. Może powinienem to przewidzieć, z uwagi na jej przyciąganie pecha i kłopotów. Tak czy siak, zgubiła się tam i szukaliśmy jej chyba przez cztery godziny, zanim wreszcie się znalazła, przestraszona, z trzęsącą się bródką, ale dzielnie powstrzymującą płacz, stojąca gdzieś w jakimś kącie obok straganu z warzywami. I wiecie co? To nie w ramiona matki się rzuciła, gdy nas zobaczyła i to nie jej wyszeptała do ucha: tatusiu, tatusiu, ja już więcej się nie oddalę, przyrzekam...

Ale wtedy była jeszcze młoda. Jak mogłem brać jej słowa tak bardzo na poważnie?

Westchnąłem ciężko i wyciągnąłem pomiętą fotografię z kieszeni w zielonej kamizelce. Zmarszczyłem lekko brwi, wpatrując się uparcie w znalezisko. Ze zdjęcia przypatrywała mi się rozweselona, przeszczęśliwa dziewczynka, wyprostowana na baczność i salutująca z uśmiechem fotografowi. Jedno oko miała zadziornie przymknięte, a krótkie, smoliście czarne włosy odziedziczone po matce, sterczały na wszystkie strony.

To była prawdziwa Kiara. Nie ta pogardliwa, cyniczna dziewczyna z tatuażami oplatającymi ręce.

Ponownie westchnąłem. Mimo że Kurenai nadszarpnęła moje nerwy, miała trochę racji – nie do końca podobała mi się sytuacja między mną a moim jedynym dzieckiem. Nie byłem głupi, wiedziałem, że profesja shinobi niesie ze sobą duże ryzyko. Ciągle ocierałem się o śmierć, w każdej chwili mogłem zginąć, bla bla bla. Nie stanowiło to dla mnie żadnego problemu, nie w tym rzecz. Ale… co jeśli umrę i nie zdążę z nią nawet porozmawiać? Powiedzieć jej swoich ostatnich słów czy czegoś, co tam się robi przed śmiercią?

No i Mardi, jej zawód też nie należał do najbezpieczniejszych. Właściwie mogłem nawet rzec, że to ona była narażona na większe ryzyko śmierci niż ja. Była Szeptaczką. I należała do pieprzonego Bractwa. Jeżeli nie zabiją jej misje, na które wysyłała ją jej szefowa, to z pewnością uwikła się w jakąś intrygę, z której nie wyjdzie cało. Nie mamiłem się żadnymi nadziejami. To było okrutne, ale prawdziwe – z jej trybem życia to będzie cud, jeżeli spokojnie dożyje trzydziestki. Zdawałem sobie sprawę, że zdecydowana część Bractwa tylko czeka, aż się potknie, by móc się na nią rzucić i rozszarpać. Bądź co bądź, podczas swojej krótkiej kadencji zdołała zrobić wokół siebie głośno. A Szeptacze nienawidzili, gdy ktoś hałasował i burzył im niezachwiany spokój.

Zacisnąłem szczękę. Któreś z nas prędzej czy później - raczej prędzej - zginie. To był fakt, nie żadne pesymistyczne podejście do życia. A ja… no zrozumcie, ja nie chciałem rozstać się z nią w taki sposób. Jak wrogowie. Albo gorzej, jak obcy sobie ludzie. A wiedziałem, że jeżeli czegoś nie zrobię, niechybnie tak się to właśnie zakończy.

Ale jakoś… coś we mnie nie pozwalało mi się przemóc. Nie potrafiłem pierwszy wyciągnąć ręki. Nie po tylu latach milczenia i ciszy między nami. Podobnie jak ona. Upartość odziedziczyła w końcu po mnie.

Moje przemyślenia przerwał głośny huk i trzask tłuczonego szkła, niszcząc panującą, przyjemną dla mojego ucha ciszę. Zmarszczyłem brwi i skierowałem oczy w stronę dochodzącego hałasu. Dostrzegłem jakiś smukły kształt wylatujący z ogromnym pędem przez okno mieszkania, znajdującego się trzy domy dalej.

Czy to…?

No oczywiście. Oczywiście, że rumor musiał pochodzić z okolic Mardi. Bo to z jej budynku właśnie teraz z impetem wypadła jakaś osoba, rozsiewając wokół siebie drobne szklane kawałki. Tak, moja córka miała taką zdolność przyciągania do siebie wszelkiej uwagi, na każdy możliwy sposób.

Mardi właśnie wywaliła kogoś ze swojego domu przez okno, pomyślałem spokojnie, strzepując ręką jakiś paproch czy okruch z balustrady balkonu. Wiecie co? Przyzwyczaiłem się do tego. Robiła już gorsze rzeczy. Z tego co wiedziałem, trzy lata temu na jednym z jakichś ważnych zebrań przywaliła z pięści jakiemuś cholernie ważnemu, ale zadufanemu w sobie arystokracie, mrucząc przy tym pod nosem: morda, psie. Żałowałem, że nie mogłem tego zobaczyć, chociaż nie byłem pewny czy zacząłbym ją karcić czy bić jej brawo. Znów zwróciłem oczy w stronę zamieszania. Postać podniosła się i biegiem puściła przed siebie. Za nią popędziło jakieś zwierzę, zgadłem, że respiro. Po chwili do moich uszu dobiegł melodyjny krzyk Mardi, przepełniony gniewem:

-Tępa zdzira!

Pięknie. Pewnie, niech wszyscy mieszkańcy Wioski poznają jej zdolności oratorskie. Niech obudzi każdego w promieniu kilometra. Niech wiedzą, że ta dziewczyna to niezwykle dobrze wychowana i kulturalna osoba. Nie, żeby mnie to irytowało czy coś takiego, ale… irytowało mnie to. Strasznie mnie drażniło, gdy moja córka klęła, chociaż zdaje się, że po siedmiu latach niewidzenia się i żywienia do siebie urazy powinienem pozbyć się takich odruchów.

Moje serce drgnęło nagle na pewną dziwną myśl. Przez chwilę stałem nieruchomo w miejscu. A może… może powinienem sprawdzić, czy nic się jej nie stało? Co, jeśli potrzebuje pomocy? Niby właśnie pozbyła się wroga – bo raczej nie były to przyjacielskie odwiedziny – stanowczo i bez problemu wykopując go przez okno, ale jeśli jednak…?

Niech to szlag, była tak blisko. W tym samym wymiarze, tej samej Wiosce, zaledwie parę domów dalej. Kilkadziesiąt metrów. Kilkaset centymetrów. Wystarczyło tylko wyskoczyć przez okno, przejść parę kroków i już mógłbym stać pod jej drzwiami. Już mógłbym z nią rozmawiać, zapytać, kto to był, czego chciał, czy mogę jej jakoś pomóc. A zamiast tego stałem tępo jak kołek, wpatrując się pusto w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą leżała jej napastniczka.

I wiedziałem, że to się nie zmieni. Że wcale nie ruszę się w stronę tego białego, średniej wielkości budynku, znajdującego się tak blisko mnie, nie zapukam do jej drzwi ani nie wśliznę się przez zbite okno. Nie wyrażę swojej dezaprobaty na tak wielką ilość wrogów, jakich zdążyła sobie zyskać ani nie nakrzyczę za słabą ochronę. A ona nigdy nie dowie się, że widziałem, co się wydarzyło i że już byłem na skraju pójścia do niej. Nie, to się nigdy nie stanie. Nie zmienię tego. Nie dam rady. Choćbym nie wiem naprawdę jak chciał. Tej nocy znów pozostaniemy sobie obcymi ludźmi.

Nie rozwodząc się nad tym dłużej, westchnąłem ostatni już raz i ociężałym krokiem poszedłem do własnej sypialni. Tępe wpatrywanie się w przestrzeń w końcu nie sprawi, że nasze relacje wrócą do normy.

Gdybym mógł cofnąć czas o te siedem lat… rozegrałbym to wszystko inaczej.

***

No czeeeeeeść :D

Jak widać wróciłam, cała i zdrowa, a nawet trochę przed czasem xd

O raaaany, nawet nie wiecie, jak się strasznie wzruszyłam, czytając Wasze komentarze! *-* Tak strasznie, że wstawiłam notkę od razu jak je przeczytałam (dlatego może być trochę niedorobiona xd), Boże, jesteście cudowni <3 I powiem Wam, że normalnie zawsze mogłam wytrzymać bez komputera nawet pół roku, a teraz to tak mi go brakowało... To przez Was (czyt. dzięki Wam)! xd

No kurczę, już sama nie wiem, co z tą narracją, wychodzi na to, że to był poroniony pomysł... Ja osobiście chyba wolę pierwszoosobową, no ale żaden ze mnie obiektywny obserwator, więc czekam na Wasze opinie w tej sprawie :3 Jeżeli wyszło naprawdę beznadziejnie to chyba rzeczywiście wrócę do poprzedniej. No ale, nie mnie to oceniać xd Tak czy siak, dziękuję za wszystkie te komentarze, Wasza opinia jest dla mnie bardzo ważna <3

Uhuhuhuuhu, zrobiło mi się sporo zaległości, ale wiecie co? To zajebiście dobrze, będę miała co robić przez najbliższy tydzień *-* Moje kochane, obiecuję, że wszystko nadrobię i skomentuję, jednak może to trochę potrwać. Od dzisiaj... no dobra, od dzisiaj chyba nie dam rady, bo jestem po prostu wykończona (nienawidzę samolotów ;_;), ale od jutra mam caaaaaaaaaałe wakacje :3

Hah, Dorsv, dziękuję za ten cudny komentarz *-* No cóż, nie wiem, czy znów wywołam uśmiech na Twojej twarzy, bo to raczej taki emowaty rozdział, ale kto wie ;>

Jeszcze raz wszystkim Wam dziękuję ;*