16. Lód zamiast serca

Droga do Hatake minęła mu zaskakująco szybko. Może była to zasługa gniewu i złości na starszego Uchihę, przez co robił większe i dużo bardziej zdecydowane kroki, a może po prostu wcale nie mieszkała tak daleko, jak sądził. W każdym razie dotarł tam w niespełna piętnaście minut.

Miał teraz wojnę w głowie. Wściekłość na brata buzowała w nim, robiąc z jego umysłu prawdziwe pobojowisko. Sam nie wiedział, jakie uczucie w nim dominowało: gniew czy zmartwienie? Wcześniej wiedział, że Itachi był chory, ale wciąż nie miał pojęcia na co. Trudno było cokolwiek z niego wydobyć. Ale, mimo wszystko, Sasuke sądził, że to już koniec jakichkolwiek kłopotów. Że ta tajemnicza choroba już dawno została wyleczona albo przestała być groźna. Nie widział żadnych jej symptomów, a Itachi też się na nią nie uskarżał. Ale właściwie trudno stwierdzić, aby starszy Uchiha uskarżał się na cokolwiek, to nie był żaden argument. Wrócił myślami do chwili obecnej. A raczej został zmuszony.

Nawet, gdyby zapomniał, gdzie dziewczyna mieszka, to niezwykły hałas, który co poniektórzy zapewne nazwaliby muzyką, upewnił go w przekonaniu, w którym domu mieszka Mardi. Dźwięki w akompaniamencie rozdzierających wrzasków dobiegające z niego były okropne i niezwykle drażniące dla ucha. Zmarszczył brwi. Nawet stąd je słyszał. Zastanawiał się, jak reagują na to sąsiedzi. Nie rozwodząc się nad tym dłużej, zapukał do drzwi.

Jak przypuszczał, nie usłyszała go, mimo że dla pewności walił w nie trzy razy. Nie zamierzał dłużej czekać, był w zbyt bojowym nastroju. Ignorując zasady dobrego wychowania pchnął bez wahania drzwi.

To, co zobaczył w środku nieco… zbiło go z pantałyku. Właściwie to nie wiedział, czego spodziewał się zobaczyć. Chyba powinien się domyślić, że niczego dobrego. Wszędzie panował nieopisany chaos i bałagan. Po podłodze walały się zarówno ciuchy, jak i książki, papiery, parę kosmetyków, krzesła… gdzieś dostrzegł nawet pozostałości jakiegoś kwiatka. Automatycznie zacisnął szczękę. Nie tolerował bałaganu. Doszedł do wniosku, że Itachi dostałby tu chyba epilepsji. Zanotował w głowie, aby go tu nie przyprowadzać.

Pośrodku tego całego zamętu stała właścicielka domu przy drewnianej sztaludze, obrócona do chłopaka tyłem. Włosy miała związane w niechlujny kok mniej więcej na środku głowy. Wyglądała na cholernie zaabsorbowaną malowaniem. Nawet nie usłyszała, że ktoś wchodzi, nadal stała tyłem i z nabożną niemal czcią i zafascynowaniem nakładała farbę delikatnie na płótno. Miała na sobie jakąś luźną bluzkę, która niechlujnie zsunęła się z jednego ramienia i jasne, podarte w kilku miejscach dżinsy. Przekręcił lekko głowę, przyglądając się obrazowi.

Okej, czegoś takiego na pewno w życiu nie widział. No bo kto rysuje słodką, małą, pełną uroczych loczków dziewczynkę, ubraną w białą sukienkę i patrzącą niewinnie w odbiorcę, aby po chwili domalować lustro za jej plecami, a w nim odbijający się zakrwawiony nóż, który ta trzyma w założonych z tyłu drobnych, dziecięcych rękach? To nie był codzienny temat obrazów. Już pomijał fakt, że Hatake miała prawdziwy talent i postać z obrazu wyglądała cholernie realistycznie. Tylko szalona osoba mogła to namalować. Dlatego też niezbyt zdziwiło go, że autorką jest Mardi. Przyzwyczaił się do jej odrobiny wariactwa.

Przeszedł na palcach przez pół pokoju, ale po chwili zorientował się, że zupełnie niepotrzebnie. Robił to z przyzwyczajenia, jednakże równie dobrze mógłby podbiec do niej ciężkimi krokami, bo głośna „muzyka” to zagłuszała. Nagle poczuł na sobie czyjeś spojrzenie.

A raczej czegoś, bo wpatrywało się w niego z zaciekawieniem małe, czarne kocię, rozłożone wygodnie na niezaścielonym łóżku. W niebieskich oczach tańczyły wesołe, psotne ogniki. Sasuke przez chwilę również przyglądał się jej oceniająco, aby wreszcie przyłożyć palec do ust z szatańskim uśmiechem. Nakaz był prosty – nie wydaj mnie. Kotka prychnęła wesoło i przymknęła ślepia, kładąc leniwie łebek na łapkach. Uchiha podejrzewał, że poszła spać. Uniósł lekko brwi do góry. Jak ona może spać w tych wrzaskach?

Podszedł swobodnie do czarnowłosej. Wciąż go nie słyszała, spokojnie wykańczała dzieło. Jak dla Sasuke było już skończone, ale najwyraźniej ona widziała jeszcze jakieś niedociągnięcia. Artyści. Z bliska dostrzegł, że jest cała upaćkana różnymi kolorami.

-Co by tu jeszcze… - zamruczała do siebie w zamyśleniu.

Wielka mi wojowniczka, pomyślał pogardliwie. Stał tak blisko niej, że czuł nawet jej zapach. Jakiś taki kwiatowy zmieszany z nutką chemicznej woni farb… zresztą, nieważne, ważne było to, że wciąż nie zdawała sobie sprawy z jego obecności. To było wyjątkowo niebezpieczne i nieprzemyślane. Postanowił dać jej znać, że ją odwiedził.

-Lewy kącik za bardzo uniesiony – zauważył niskim, drwiącym głosem, wychylając się jej zza ramienia.

Jak na komendę, natychmiast się obróciła. Z zamiarem wbicia mu cienkiego pędzla w serce. Była cholernie szybka. Mimo że błyskawicznie zareagował blokadą, chwytając ją za oba nadgarstki i odciągając od siebie, ledwo co zdążył, zanim go zabiła. Rany, niemal jak Lee. Sharingan aktywował się bez jego pomocy.

Podejrzewał, że już się zorientowała, kim on jest, ale najwyraźniej odruchy brały nad nią górę, bo już dostrzegał lecącego w jego stronę kopniaka od dołu. Szybko przejął oba jej nadgarstki do jednej dłoni i zamortyzował uderzenie, chwytając ją za kolano. Usłyszał jak pędzel upada gdzieś za nimi z cichym stuknięciem.

-Hej, hej, spokojnie – nie mógł powstrzymać się od ironicznego uśmiechu, patrząc jednocześnie na nią z góry. Był sporo wyższy. – To tylko ja.

-Widzę – parsknęła. Spróbowała się wyrwać. Bezskutecznie. Spiorunowała go wzrokiem, ale w odpowiedzi jego uśmiech tylko nieco się poszerzył. Podobała mu się ta zabawa.

-Nie tak łatwo, co?

Przez chwilę wwiercała się w niego morderczym spojrzeniem, ale za chwilę jej kąciki ust również uniosły się sprytnie.

-A wiesz, raczej średnie wyzwanie – odparła mu wesoło.

Dzięki Bogu, że miał włączonego Sharingana, bo w życiu nie dostrzegłby w odbiciu jej oczu skaczącej na niego respiro z wystawionymi, ostrymi jak brzytwa pazurami. Zdecydowanie nie chciał ich poczuć na swoim ciele. Wciąż trzymając dziewczynę, okręcił się zgrabnie kilka razy, usuwając zarówno ją jak i siebie z zasięgu łap kotki. Opadła miękko na cztery łapy, sycząc z niezadowoleniem na chłopaka. Szatynka na chwilę straciła równowagę, ale jego dłoń wciąż zaciśnięta na jej nadgarstkach skutecznie zapobiegła upadkowi.

Cóż, trochę mu się humor poprawił. Nie wiedział, skąd wziął mu się pomysł na podchodzenie Mardi, a teraz za wciąż trzymanie ją za dłonie, ale nieco się rozpogodził. No proszę, wystarczyło trochę podroczyć się z tą istotką. A raczej małym potworem, który próbował zabić go teraz spojrzeniem. Wciąż miała za mało siły, aby wyrwać się z jego uścisku, nawet jeżeli używał tylko jednej ręki. Tak, wiedział, że był silny. Jej próby skomentował jedynie kpiącym i lekko wyzywającym spojrzeniem.

-Dobrze się bawisz, Uchiha? – warknęła, przestając się szarpać i udając znudzoną, jednak jak na dłoni widać było, że jest wściekła. Musieli mówić nieco głośniej z powodu dźwięków dobywających się z odtwarzacza, które po prostu niszczyło bębenki Sasuke. Ale teraz nie zwracał na to uwagi.

-Przyzwoicie. Nie widać?

-Wiesz, jakbym cię nie znała, pomyślałabym, że mnie podrywasz – tym razem na jej ustach zagościł zadziorny uśmieszek. - I że masz ochotę zrobić to…

Pochyliła się do przodu z oczywistym zamiarem pocałowania go. Cholera, co jest?! Natychmiast cofnął się do tyłu z lekkim szokiem wypisanym na twarzy, poluźniając jednocześnie uchwyt. To jej wystarczyło. Przekręciła dłonie w taki sposób, że wymknęły mu się spod ręki i pchnęła go mocno w klatkę piersiową. Cofnęło go parę kroków do tyłu. Rzucił jej zdumiony, nieco gniewny wzrok. Jeszcze żadna dziewczyna nie odważyła się go popchnąć! Pocałować, rzucić się na niego, przytulić (czego skutecznie unikał), jasne. Ale nie, do cholery, popchnąć do tyłu, zaraz po próbie pocałunku!

Odwróciła się od niego tyłem, śmiejąc się melodyjnie. Wróciła do swojego obrazu.

-Mogłeś zapukać – dobiegł go jej nieco drwiący głos. Rozejrzała się po otoczeniu w poszukiwaniu upuszczonego (a raczej wyrzuconego) pędzla marszcząc brwi, ale nie udało jej się go znaleźć. Wzruszyła ramionami i wyciągnęła nowy, spod sterty jakichś śmieci.

-Pukałem – odwarknął i podszedł do komody, na której stało radio. Na pewno nie pochodziło z Konohy, odtwarzacze z jego Wioski, a wręcz z jego wymiaru były o wiele prostsze w obsłudze. Zamiast bawić się w szukanie odpowiedniego przycisku po prostu wyrwał kabel z kontaktu, przez co otrzymał jej niezadowolone spojrzenie spod zmrużonych powiek. – Ale jakimś dziwnym trafem nie usłyszałaś. Jak możesz słuchać tego wycia? – skrzywił się i spojrzał z niezrozumieniem na respiro. – A ty w tym spać?

-Przyzwyczajenie – odparła z rezygnacją kotka. Sasuke był pewien, że gdyby przybrała postać człowieka, wzruszyłaby dodatkowo ramionami.

-Jakiego wycia? – oburzyła się Mardi. – Właśnie leciało „The Seven Nation Army” White Stripes. A potem miało być „Highway to hell” AC/DC.

-Taa... nieważne – mruknął, zrzucając jakieś papiery razem z ubraniami z fotela i usadawiając się na nim.

-Ach, wy, shinobi – westchnęła teatralnie i wróciła do przyglądania się obrazowi. Na jej twarzy malował się udawany zawód. – Tak jaskiniowi, ciaśni i barbarzyńscy w kwestiach muzycznych… Nawet mi trochę was żal. Nie macie możliwości podróżowania po wymiarach, a więc nie macie możliwości słuchać prawdziwej, dobrej muzyki. Jakże ubogi musi być wasz świat!

-Ta, a jaki dobry słuch – odciął się, uśmiechając się drwiąco na widok jej zmrużonych z irytacji oczu. – Więc to jest ardeńska muzyka?

-Och, chciałabym – zachwyciła się, nagle składając z rozmachem dłonie w lilijkę. – Ale niestety, jedyną dobrą muzykę jak dotąd produkuje tylko Ziemia. Naprawdę ma geniuszy w tej dziedzinie. Wiesz, Nirvana, Muse, Marylin Manson, Kansas… Ach, no oczywiście, że nie – stwierdziła z dezaprobatą, widząc, że chłopak przybrał sceptyczną minę na dźwięk nieznanych nazw. – Jesteśmy panem Uchihą-Ignorantem i uważamy to za wycie. Pewnie, Sasuke. Po co wykazać się dobrym uchem – westchnęła z pozornym smutkiem i rozczarowaniem. Chyba pozornym.

-Ty mogłabyś się wykazać dobrym uchem – warknął na nią. – Gdybym był jakimś włamywaczem, parę minut temu miałbym świetną okazję, aby cię okraść albo zabić. W ogóle nie usłyszałaś, że się zbliżam.

-Ja nie – przyznała, w ogóle nie przejęta ani zawstydzona jego naganą. – Ale Guinevere tak. Prawdę mówiąc, nie wiem dlaczego teraz mnie nie ostrzegła albo od razu na ciebie nie skoczyła – dodała, patrząc złowrogo na respiro. Ta nic sobie z tego nie robiła, zastrzygła tylko wesoło uszkami.

-Chciałam zobaczyć twoją reakcję – odparła jej psotnie. – I warto było, gdybyś widziała swoją minę w pierwszej sekundzie…

-Ta, to było dobre – potwierdził z rozbawieniem Sasuke. Kotka puściła mu oczko.

Mardi prychnęła pod nosem.

-Zamknijcie się oboje – syknęła na nich. – Serio mówię. Dajcie artystce dokończyć! – krzyknęła  z wyniosłością i patosem.

Uchiha wywrócił oczami, ale zgodnie z jej życzeniem, już się nie odezwał i jej nie przeszkadzał. Mardi wyglądała na całkowicie pochłoniętą swoim rysunkiem, nie zwracała w ogóle uwagi na otoczenie, w tym też na niego. Gdy bardziej się przyjrzał jej okolicy, zauważył, że wokół leży mnóstwo pogniecionych kartek i niedokończonych malunków. Dostrzegł zaledwie kilka pełnych, kompletnych obrazów. Jeden z nich przedstawiał zarys małej czarnej postaci, prawdopodobnie mężczyzny, stojącego na wysokiej skale na tle gór wulkanicznych.

-Chyba powinienem zapoznać cię z Saiem. Dogadalibyście się. Skąd bierzesz pomysły na te chore obrazy? – zapytał, mrużąc oczy. Dostrzegł kolejny malunek, przygnieciony stertą kartek. Nie widział całości, ale mimo to mógł wywnioskować, że tym razem Hatake postanowiła narysować wielką, czarną katedrę stworzoną z budulca przypominającego powykręcane gałęzie. Albo ludzkie ścięgna.

Zorientował się, że dotąd nie usłyszał odpowiedzi. Ba, nawet nie odwróciła się w jego stronę. Jakby w ogóle go nie słyszała.

-Mardi Hatake uwielbia swojego ojca – stwierdził z drwiną, myśląc, że chociaż na to zareaguje. Bez skutku. Albo go ignorowała, albo miała beznadziejną podzielność uwagi. Skłaniał się do tego drugiego.

-Nie słyszy cię teraz – odezwała się nagle za nią respiro. – Jest w swoim świecie.

-Mardi Hatake chce być w przyszłości taka jak Kakashi i jest do niego bardzo podobna – stwierdził, tak, dla potwierdzenia opinii kotki.

-Mówię ci, Sasuke, to będzie epickie – mruknęła pod nosem dziewczyna, jakby Uchiha powiedział coś zupełnie innego. Miała lekko uchylone usta i rozwarte oczy. Guinevere miała rację, Szeptaczka nie miała pojęcia, co się wokół niej dzieje. W pełni pochłonęło ją malowanie. Z niechęcią, ale Sasuke musiał przyznać, że świetnie jej to wychodziło. Lekko i pewnie posługiwała się pędzlem, zupełnie jakby to było przedłużenie jej dłoni, a spod jej ręki wychodziły naprawdę piękne i realistyczne postacie. Mimo że on uważał ten obraz za ukończony, musiał czekać jeszcze piętnaście minut, zanim Hatake doszła do tego samego wniosku. Cofnęła się krok do tyłu (o mało co nie zabijając się o jakąś książkę) i przyjrzała swojemu dziełu.

-Powinnam zostać pieprzoną malarką – stwierdziła mało skromnie. – Co myślisz, Sasuke?

-Że chorym umysłowo nie powinno się dawać pędzla do rąk – mruknął, unosząc lekko brew. Został za to obdarzony jej morderczym spojrzeniem, jednak nic sobie z tego nie robił. – Dlaczego ten dzieciak ma nóż w ręce?

Chwyciła jakąś szmatkę która leżała obok i zaczęła wycierać ubrudzone farbą dłonie. Najwyraźniej nie zauważyła jeszcze, że bezskutecznie.

-Nie wiem, Sasuke, czemu trzyma w dłoniach nóż. Jest szalona, jak każdy z nas. I to ukrywa, również jak każdy z nas. I podobnie jak każdy z nas, nie zdaje sobie sprawy, że to szaleństwo czasem świetnie się eksponuje. Albo może po prostu podpieprzyła nóż z kuchni, wcześniej krojąc… no na przykład truskawki i teraz nie chce się przyznać. Różnie może być.

-A katedra? – zapytał. Jej wzrok skierował się na wspomniany obraz.

-To pozostawię twojej luźnej interpretacji – puściła mu oko. – Ale raczej nie po to przyszedłeś, aby podziwiać sztukę. Więc, jaka jest odpowiedź?

Przez chwilę mierzył ją uważnym, nieco zimnym wzrokiem z góry. Ona odpowiadała na to jedynie niewinnym, lekko rozbawionym spojrzeniem chabrowych oczu spod zasłony długich rzęs i cierpliwie czekała. Jej pytanie przywiodło wspomnienia z rozmowy z bratem, a więc i jego kiepski humor, który zdążył zgubić podczas droczenia się z dziewczyną.

-Idę – burknął wreszcie z ogromnym trudem. Już żałował swoich słów, ale był zbyt zdesperowany, aby dokopać Itachiemu.

Jej reakcja delikatnie go zaskoczyła. Sądził, że, jak to ona, rozpromieni się i zacznie przesadnie się cieszyć, trochę z niego kpiąc, trochę ironizując, doprowadzając go na krawędź równowagi psychicznej. Ale tak się nie stało. Racja, przez chwilę wyglądała jakby miała zamiar skakać z radości, ale za chwilę to wrażenie zniknęło.

-Och – oznajmiła cicho z wrednym uśmiechem. – Czyżby kłopoty w raju?

Jeszcze śmiała sobie z tego kpić! Spojrzenie, jakim ją obdarzył było prawdopodobnie najgroźniejszym i najbardziej morderczym, jakie kiedykolwiek od niego otrzymała. I, o dziwo, poskutkowało. Wyczuła, że przekroczyła granicę. Zamiast rzucić kolejną kpiącą uwagę, spuściła oczy w dół i zagryzła wargi.

-Gomen, Sasuke – mruknęła, patrząc na niego niepewnie spod kurtyny hebanowych włosów. – Czasami nie wiem, kiedy nie należy żartować. Wybaczysz?

Przyjrzał się jej nieufnie. Cóż, nie sądził, że kiedykolwiek przez jej usta przejdą takie słowa. Przez chwilę jeszcze buzował w nim gniew, ale widząc, że dziewczyna naprawdę sobie nie żartuje i wzięła jego gniew na poważnie – chociaż raz – trochę mu przeszło.

-Czy ty mnie właśnie przeprosiłaś? – odpowiedział pytaniem, przyglądając jej się z rozbawieniem. Zmrużyła groźnie kobaltowe oczy. A przynajmniej próbowała zrobić to groźnie, bo Sasuke w ogóle nie przerażały.

-Być może – syknęła. – Nie robię tego zbyt często, więc to doceń. To co, herbatki, kawki?

-Przyszedłem tylko, aby ci powiedzieć, że idę na ten cholerny bal. To wszystko.

-I co, nie opowiesz mi z pikantnymi szczegółami o waszej kłótni? Bo zakładam, że się pokłóciliście, skoro tak szybko się zgodziłeś.

Wcale nie miał ochoty się jej wyspowiadać. Tłumaczyć, że wcale nie pokłócił się z bratem, po prostu gówno się dowiedział. Opowiadać o zakrwawionej chusteczce, świadczącej o nawrocie choroby Itachiego. Śmiertelnej, jak podejrzewał. To nie była jej sprawa.

-Nie – odparł jej oschle. W jednej chwili zdystansował się do niej, jakby dzieliła ich odległość kilkuset kilometrów. Nie z jakichś szczególnych powodów, raczej z czystego przyzwyczajenia utrzymywał dystans w stosunku do innych. – Nie twój interes.

-Wiesz, mógłbyś się czasem otworzyć trochę na ludzi – zaśpiewała, nie maskując już drwiny w głosie. Jednak coś się zmieniło w jej wypowiedziach, ta kpina była inna, bardziej ostrożna. Aż tak zależało jej, aby go znowu nie rozzłościć? Uznał to za swój osobisty triumf. – Rozmowa z bliskim może wiele dać...

-Nie jesteś kimś bliskim.

W ogóle ją nie zmieszało ani nie zasmuciło jego oświadczenie, wręcz przeciwnie. Zaśmiała się cicho pod nosem, po czym spojrzała na niego tajemniczo i zapytała:

-Na pewno, Sasuke? Nie jestem? Bo wydaje mi się, że więcej ze mną rozmawiałeś w ciągu tych paru dni niż przez całe życie bodajże z Sakurą.

-Wydaje mi się jest tu kluczowym wyrażeniem – odparł jej.

-Jaka szkoda – westchnęła. – Już miałam nadzieję, że popłaczemy sobie wspólnie w ramię, pooglądamy łzawe seriale, wpieprzymy pudło lodów… Ale jak nie, to nie. No dobra, to bierzmy się do roboty – klasnęła radośnie dłonie i skierowała się w stronę odtwarzacza, który jeszcze kilka minut temu Uchiha wyłączył. Wspomniany przyjrzał się jej z podejrzliwą miną, nie będąc pewnym, co dziewczyna zamierza.

-Co robisz? – zapytał wreszcie. Zaczęła przeglądać po kolei jakieś płyty, prawie w ogóle nie zwracając na czarnowłosego uwagi, co niespecjalnie mu się podobało. W końcu jednak odwróciła się do niego przodem.

-Zakładam, że dotąd niewiele miałeś wspólnego z muzyką i tańcem, co?

-Jestem ninja – wycedził przez zęby, akcentując to słowo. – Nie tancerzem. Nie bawię się w taką dziecinadę.

-Tak myślałam… Chopin raczej odpada… Vivaldi też nie za bardzo… Może Mozart…? – mruczała do siebie, przerzucając kolejne płyty. Ziemska muzyka jak dotąd najbardziej jej odpowiadała, obojętnie, czy był to heavy metal czy jakiś klasyk. – bez sensu… Och, no proszę, Gardel! Tak, to będzie w porządku…

Podłączyła radio z powrotem do kontaktu, wsunęła płytę i ponownie stanęła z nim twarzą w twarz. Podeszła do niego na bardzo niebezpieczną odległość, po drodze sprawnie wykopując różne przedmioty na boki. Jakaś książka uderzyła w szybę, nieco ją nadłamując, jednak Mardi zdawała się to w ogóle nie obchodzić. W tym samym czasie z głośników popłynęły pierwsze powolne, pełne gracji nuty, dzięki Bogu już nie tak okropnie hałaśliwe jak poprzednio. Chciała mu zarzucić ręce na ramiona, ale ją powstrzymał, chwytając znów za nadgarstki.

-Co ty robisz? – powtórzył spokojnie, przelotnie zastanawiając się, czy przypadkiem się nie upiła przed jego przyjściem.

-Uczę cię tańczyć – odparła, jakby to była najoczywistsza rzecz na świecie. Spojrzał na nią jak na wariatkę, na co westchnęła. – Och, Uchiha, Uchiha… A myślisz, że co się robi na balach? Nawala ludzi kataną?

-Nie na to się pisa…

-Nawet mi się nie wykręcaj – ostrzegła go, patrząc na niego z wyrzutem. – Już się zgodziłeś!

-To było zanim dowiedziałem się, że muszę odprawiać jakieś durne cyrki – warknął na nią. Co ona sobie wyobraża? Już pominął fakt, że mu bezczelnie przerwała w połowie zdania.

-To co? – spytała go z kpiną. – Zrezygnujesz teraz? Dasz tą satysfakcję Itachiemu? Droga wolna, idź, powiedz mu, że jednak zrobisz tak jak on chce. Jak taki potulny piesek.

-Zamknij się – warknął na nią, na co uśmiechnęła się zwycięsko. 

Cwaniara, wiedziała w co uderzyć.

Wiedział, że próbuje go teraz zmanipulować. Pewnie niejeden raz udało się jej to zrobić z innymi. Nie trzeba być geniuszem, aby dostrzec, że jest w tym cholernie dobra. A więc i dosyć niebezpieczna. Problem w tym, że miała rację, nie mógł już się wycofać. Zaczął w myślach kląć na siebie i na swoje idiotyczne, nieprzemyślane zachowanie. A wszystko przez tego kretyna, który teraz siedzi sobie spokojnie w domu, o ile nie jest zajęty tuszowaniem przed nim jakichś zdarzeń. Albo postępującej choroby. Na samo wspomnienie w Sasuke zawrzała krew.

-To co, tygrysie? – zapytała melodyjnie Hatake, wybudzając go z letargu. Wiedziała, że się zgodzi, chociaż wcześniej sądziła, że łatwiej pójdzie jej przekonanie go. Z każdym szło znacznie łatwiej. – Zatańczysz?

Wyciągnęła do niego smukłą, bladą dłoń. Bardzo niechętnie, z wielkimi oporami w końcu ją ujął, psiocząc w duchu jak bardzo się stoczył. Dziwne. Spodziewał się szorstkiej, twardej skóry, przywykłej do dzierżenia różnego rodzaju broni, a zamiast tego napotkał gładkość i miękkość. Jakby wcierała w nie tony kremu nawilżającego.

-Wspaniale – zamruczała. – A więc, Sasuke, nie będziemy pieprzyć się z różnymi rodzajami tańca. Nauczę cię tylko jednego, bo też tylko jeden taniec musimy odtańczyć obowiązkowo. Niestety, pozycja adiutantki Pierwszej Radnej zobowiązuje. Jeśli ci to poprawi humor, to powiem ci, że nienawidzę tańczyć i nie jestem w tym za dobra. Tak więc, zatańczymy raz na początek i na tym się skończy nasza przygoda. Zgoda?

-Zgoda – mruknął. Wciąż trzymała go za dłoń. Nie powiedział tego na głos, ale to, że nie lubiła tańczyć szło mu bardzo na rękę. Można by wręcz powiedzieć, że urosła odrobinę w jego oczach. Tak o parę milimetrów. – To co mam robić?

Jej oczy zaiskrzyły się radośnie. Wesołym ruchem położyła jego drugą dłoń na wcięciu swojej talii i jeszcze bardziej przybliżyła się do niego, niemal stykając się z nim torsem. Ta sytuacja była dla niego co najmniej krępująca. Jeszcze nigdy nie znalazł się tak blisko jakiejkolwiek dziewczyny. Mógł poczuć bijące od niej ciepło na swojej skórze. Nigdy by się do tego nie przyznał, ale było to dosyć… przyjemne? Mieć jej drobne, teraz wydające się tak kruche ciało całkowicie w swoich rękach… Szybko się otrząsnął. Co to za dziwny tok myślenia?

Najwyraźniej nie tylko na niego sytuacja wpływała w nietypowy sposób.

-Na początku ja cię poprowadzę, później zobaczymy, jak ci pójdzie – oznajmiła ze spokojną, nieco rozweseloną miną, jakby takie pozycje były dla niej chlebem powszednim, jednak odrobinę, dosłownie odrobinkę drżący głos mówił sam za siebie. – Okej, to zaczynamy. Lewa w przód, prawa w przód… trzymaj ramę…

Z początku kroki Sasuke były niepewne i nieco sztywne. Pierwszy raz miał do czynienia z tańcem. Myślał, że wystarczy tylko wykonywać ruchy analogiczne do ruchów Mardi, jednak szybko się przekonał, że dochodziło do tego jeszcze tempo, sposób stawiania nóg, zmieniania rąk… cholernie było tego dużo. Mimo to, już po pięciu minutach jego kroki stały się dużo bardziej taneczne i pewne. Ku zdumieniu Hatake, które zgrabnie ukryła, Uchiha naprawdę łapał, o co w tym chodzi. Lepiej niż ona. Nie żeby bardzo się jej to podobało. Z natury nie lubiła być od kogoś gorsza w jakiejkolwiek dziedzinie, zwłaszcza, gdy z ową dziedziną owy ktoś pierwszy raz się stykał.

Tak jak Sasuke, który pierwszy raz to ćwiczył, a już po pięciu minutach przejął prowadzenie i pozwolił sobie nawet odchylić ją niespodziewanie do tyłu z drwiącym, zadowolonym uśmieszkiem. Zatrzymał się tuż przy ziemi, gdy końcówki jej długich włosów dotknęły podłogi.

Na jej twarzy odbiło się lekkie zdziwienie, ale chwilę później zastąpiła je cienka linia utworzona z zaciśniętych ust. W pierwszym momencie myślała, że Uchiha ją upuści, ale jego uścisk był pewny i bezpieczny. Jakby tańczył od lat. Chyba była nieco wkurzona. Zastanowił się, czy rzeczywiście powinien wprowadzać takie udziwnienia. Wprawdzie wydawało mu się, że tak należy zrobić, ale po jej minie…

-Co, źle? – spytał cicho.

-Nie – odwarknęła mu krótko.

Dobiegło go rozbawione prychnięcie kotki. Wciąż wirując po podłodze w rytm muzyki, spojrzał na respiro kątem oka. Przyglądała im się z zafascynowaniem i wesołością.

-Jest po prostu zazdrosna – odezwała się, ignorując mordercze spojrzenie Szeptaczki. – Tańczysz dużo lepiej od niej, jej duma nie może tego przeżyć.

Mardi miała ochotę zabić czarnego zwierzaka. Nigdy nie wiedziała, że powinna trzymać język za zębami, a swoją gadaniną niszczy jej mozolne ukrywanie wszelkich uczuć. Poczuła jeszcze większą złość na kotkę, gdy Sasuke rzucił jej rozbawione, lekko powątpiewające spojrzenie spod kruczoczarnej grzywki. No dobra, zazdrość była jej słabą stroną. Nienawidziła być w czymkolwiek gorsza, niedouczona albo ogólnie wypadać gorzej. Wszystko musiała mieć dopracowane do perfekcji.

-Naprawdę? – zapytał, uśmiechając się szelmowsko.

-Oczywiście, że nie – odparła mu zimno, jednak było widać, że kłamie jak z nut. – Guinevere łże. Tańczysz ledwo przyzwoicie.

-Przecież wiem co czujesz – wtrąciła wesoło kotka. – Możesz sobie wmawiać, że jest od ciebie gorszy, ale dobrze tańczy. Ale wiesz, od razu przypominają mi się pierwsze próby twojego tańca…

-Ktoś po nich przeżył? – zakpił Uchiha. Zawarczała pod nosem.

-Wiecie co, to cios w plecy – pożaliła się. – Moja własna dusza nabija się ze mnie z jakimś wożącym się kretynem.

-Słucham? – zapytał, unosząc jedną brew. Nim się obejrzała, była już przy ziemi, od której izolowała ją jedynie dłoń Uchihy na jej plecach. Przez jej twarz przemknął cień zaskoczenia, żeby nie powiedzieć strachu, jednak zaraz się opanowała. – Z kim?

-Z wożącym się kretynem – powtórzyła, akcentując każde słowo. Nie należała do pokornych ludzi, ani myślała odpuścić. Uśmiechnęła się szeroko i udawała, że jest jej niezwykle komfortowo, przy okazji skupiając się na wyrównaniu oddechu. W życiu by tego przed sobą nie przyznała, ale ta bliskość była… wręcz ekscytująca. W duchu dziękowała Bogu, że nie miała takiego głupiego, durnego odruchu jak rumienienie się. Już przyspieszone tętno i ciarki, które wstąpiły na jej skórę były dosyć żenujące. No i ta bezsilna, dziwna pozycja… Ciekawe, do jakich wniosków mógłby dojść ktoś, kto właśnie przeszedłby przez jej drzwi frontowe i zobaczył ich w ten sposób.

-Mogę tak naprawdę długo – ostrzegł ją Uchiha, nie mijając się z prawdą. Mardi była bardzo lekka, jakby była zaledwie pustym kartonem. Prawie w ogóle się nie męczył, będąc tak przechylonym. W dodatku, cóż… w jakiś dziwny, niezrozumiały sposób podobała mu się ta sytuacja. Sytuacja, w której to on miał pełną kontrolę, a ona była zdana na jego łaskę i nie mogła zrobić praktycznie nic.

Mardi wykrzywiła usta w zadziornym, nieco drapieżnym uśmiechu.

-Och, ja też!

-Przeprosiny i jesteś wolna – stwierdził, uśmiechając się złośliwie, zupełnie jakby nie słyszał jej ostatnich słów.

Przeprosić? Jeszcze czego! Chyba ktoś za bardzo się przyzwyczaił.

-Prędzej napluję ci w twarz – prychnęła, marszcząc gniewnie brwi. – Poza tym… ja nie narzekam.

-Kłamie – parsknęła jak gdyby nigdy nic kotka, przykuwając tym samym uwagę dwójki. Oboje się na nią spojrzeli, Mardi obrzucając ją przy tym groźnym spojrzeniem. – Wkurza się, bo znów masz nad nią przewagę.

-Pieprzony sierściuch! – krzyknęła na respiro przez zaciśnięte zęby. Spojrzała niechętnie w górę na Sasuke. – Tańczyłeś już wcześniej, prawda?

-Nie – odparł zgodnie z prawdą.

-Pewnie – prychnęła z sarkazmem. – Na pewno tańczyłeś. Inaczej nie znałbyś takich ruchów. Możesz mnie już postawić na ziemi?

-Znasz warunek.

-Sasuke, postaw mnie w tej chwili...

-A co będę z tego miał?

-Daruję ci życie, pieprzony materialisto – wysyczała, ale jedyną reakcją, jaką zdołała uzyskać ze strony Uchihy był powątpiewający, drwiący śmiech.

Przez chwilę jeszcze udawał, że się zastanawia, co rozdrażniło jedynie szatynkę. Po chwili powrócił do pozycji wyjściowej, tym samym pozwalając jej postawić stopy na ziemi. Natychmiast się od niego odsunęła, niemal odskakując. Była naprawdę zła. Co dziwne, on był całkowicie zrelaksowany, jak jeszcze nigdy w jej towarzystwie. Ani, jak się zastanowić, niczyim innym. Najwyraźniej jej bezsilna złość działała na niego kojąco.

-Dobra. Umiesz tańczyć tango, gratulacje, bla bla, i w ogóle. Możesz już sobie iść – stwierdziła obrażonym tonem, obracając się dumnie tyłem do niego. Podeszła z gracją do wieży i gwałtownym ruchem ją wyłączyła. Kąciki jego ust nieco się uniosły, widząc, z jaką wściekłością to robi. Z trudem powstrzymał parsknięcie śmiechem. Jej dzisiejsze, słabo ukrywane wzburzenie wynagradzało mu cały jego kiepski humor.

-Na pewno nie chcesz jeszcze trochę poćwiczyć? – zapytał niewinnie, ale drwiący uśmiech go zdradził. Nie mógł odmówić sobie przyjemności rozjuszania jej. Czuł się, jakby droczył się z małym, niespokojnym kotem. Bawił się z nim w zaczepianie go ręką i przyglądanie się, jak z wściekłością i dziecięcą nieporadnością próbuje udrapać ją pazurami.

Przestało być tak zabawnie, gdy w ostatniej chwili dostrzegł szybującego w jego stronę kunaia, który prawie przebił mu krtań. Gwałtownie, ale wciąż z gracją uchylił się w bok, łapiąc broń w locie.

-Nie! – usłyszał jej rozdrażnione warknięcie. Odłożył spokojnie ostre narzędzie na najbliższą półkę i uśmiechnął się pod nosem. Otworzył drzwi z zamiarem wyjścia.

-Jak chcesz – rzucił jej jeszcze. – To do jutra.

-Ta, do jutra, spadaj – warknęła. Zamykał już drzwi, gdy do jego uszu dobiegło jej wołanie. Niechętnie się cofnął i spojrzał na nią wyczekująco. Jej okropny humor jakby minął w jednej chwili. Znów miała rozciągnięte usta w pogardliwym, nieco cynicznym uśmiechu. Kobiety. – Nie wbijaj się w żaden garniak czy coś podobnego, zwykła czarna koszula będzie świetna. Przecież nie możemy pokazać, że przejmujesz się jakimiś śmiesznymi normami. Och, i pod żadnym pozorem nie całuj kobiet w wierzch dłoni. U nas to forma kpiny. Wpadnę do ciebie o siódmej. O wpół do ósmej jest bal. Trzymaj się, Uchiha.

Pocałunek w rękę jako forma kpiny. Najbardziej chory wymiar, o jakim słyszał. Nie żeby słyszał o innych, ale mimo wszystko.

-Mam imię – burknął jeszcze. Nagle o czymś sobie przypomniał. – Co z Rillą?

-A co ma z nią być? Ciągle jest szmatą, wiele się nie zmieniło przez tą godzinę.

-Powiedziałaś jej, że spotkasz się z nią jeszcze przed balem – przeciągnął po jej spokojnej, niby anielsko niewinnej twarzy uważnym spojrzeniem. – Już to zrobiłaś?

-Martwisz się o swoją nową przyjaciółeczkę – zaśpiewała pogardliwie. – To takie urocze. Nie, nie spotkałam się z nią jeszcze. Spokojnie, nie zabiję jej. Ale ze swoją pozycją już może się pożegnać. I układem twarzy zresztą też – dodała po chwili zastanowienia.

-Dlaczego?

-Bo mnie wkurzyła – odparła pogodnie. – Będzie łazić po ludziach i niszczyć mi opinię, jeszcze czego. Głupia zdzira.

-Właściwie, czemu jest na ciebie taka cięta? – zapytał obojętnie. Na chwilę zamilkła i westchnęła cicho. Chyba nie była pewna, czy powinna odpowiadać na to pytanie.

-Te procesy, których tak się uczepiła… - przeniosła zamyślony wzrok gdzieś na ściany. – Jej ojciec był wśród, no wiesz… zamordowanych. Jest święcie przekonana, że to ja go zabiłam, jak pozostałych zresztą. Jak już mówiłam, nie zrobiłam tego, ale chciałabym wiedzieć kto. Ona raczej nie przyjmuje tego do wiadomości. Szuka zemsty, a ponieważ nie może mnie uśmiercić w żaden sposób, mści się jak tylko może. Już od kilku lat – ponownie westchnęła. Jej wyraz twarzy stał się nagle chłodny i zacięty. – Ale dzisiaj wyczerpała mój limit.

-Czym? Tym, że lojalnie chciała mnie ostrzec? – zapytał oschle. Sam był zdziwiony, że stanął w obronie czarnoskórej, ale, do cholery. Jeśli on nie znał praw, jakimi się rządzi zemsta, to kto je znał? W końcu sam większość życia podporządkował właśnie tej emocji. Dobrze wiedział, co czuła kobieta. – Tym, że powiedziała mi parę słów o tobie, w które i tak w końcu nie uwierzyłem? Tym, że chce pomścić ojca?

-Tym, że ze mną zadziera – wysyczała z jadem w głosie. Uniósł brew, tym razem z czystą, lodowatą pogardą.

-Wow – stwierdził, jednak nawet idiota spostrzegłby, że to nie są słowa podziwu. Cóż, sam nie był niewiniątkiem, ale w ciągu tych kilku lat jego sposób postrzegania świata zdążył ulec dosyć radykalnej zmianie, zapewne za sprawą ponownego zamieszkania w Konoha i obecności jego brata. Może na lepszy, a może po prostu na bardziej miękki i żałosny. Nie mu było to oceniać. – Mówił ci ktoś kiedyś, że zamiast serca masz kamień?

Cisza.

-Lód – odparła, mierząc go wściekłym spojrzeniem.

Znów ją wyprowadził z równowagi, widział to po jej oczach. Odbijały się w nich złość, gniew, wyniosłość i odraza. Naprawdę powiedział aż taką krzywdzącą rzecz? Ta ostatnia emocja ukłuła go najbardziej, ale nie dlatego, że była najbardziej wyrazista. Dlatego, że… nie była skierowana przeciwko niemu. Zamrugał kilka razy oczami. Nie, musiało mu się przywidzieć. Mardi była zbyt egocentryczna i narcystyczna, żeby czuć do siebie odrazę czy pogardę. Na pewno mu się wydawało.

-Mówili, że mam lód zamiast serca – powtórzyła, a awersja zniknęła z oczu i została zastąpiona przez jakąś gorycz. Szybko zniknęła mu z pola widzenia, ponieważ Mardi odwróciła się i skierowała w stronę wnętrza mieszkania. – Tylko pytanie: chcę go mieć czy po prostu nie mogę sobie pozwolić na jego brak? Zagadka!… Do zobaczenia jutro, Sasuke.

KONIEC CZĘŚCI PIERWSZEJ

***

Spokojnie, spokojnie, już wszystko tłumaczę ^^ Tak, podzieliłam opowiadanko na dwie części z bardzo prozaicznego powodu - ni z tego ni z owego postanowiłam zmienić narrację :3 Mimo wszystko pisanie w pierwszej osobie daje większe pole do popisu. Ponieważ nie chce mi się zmieniać wszystkiego od początku, a chcę, żeby jakoś to wyglądało od strony estetycznej, po prostu rozpoczynam nową część, ale to czysta formalność xd W całej historii nic się nie zmienia, wszystko pozostaje jak było ;)

Lolita, bardzo, bardzo Ci dziękuję za nominację, to wiele dla mnie znaczy *-* Jednak ja nie bawię się już w te całe nagrody, nominacje itp. ;_; Mimo wszystko dzięki za pamięć ;)

Co jeszcze… ah, tak. Otóż, jeśli nie wyrobię się z następnym rozdziałem do 29 (mały wyjazd za granicę) to prawdopodobnie pojawi się on gdzieś w okolicach końcówki lipca :< Tak więc lojalnie informuję, że możecie mieć ze mną spokój na jakiś miesiąc xd

No, to tyle. Dziękuję, że jesteście ;*