15. Nadal chcesz mi odmówić?

Rilla jak oparzona odskoczyła. O jej krzesło jedną ręką opierała się Mardi, wpatrując się żywymi, roziskrzonymi oczyma w kobietę. Owszem, na jej ustach gościł uśmiech, jednak miał w sobie coś groźnego, przerażającego wręcz. Sasuke wcale się nie zdziwił, gdy przez twarz czarnoskórej przemknął cień strachu. Guinevere, pod postacią czarnego kota, wskoczyła na stół i prychnęła rozjuszona na papugę. Ptak sfrunął z ramienia Szeptaczki, przewracając przy okazji solniczkę i chusteczki. Rozłożył skrzydła i „zakrakał” na respiro, która w ogóle nie wyglądała na przestraszoną. Zasyczała tylko głośniej.

Kobieta przeniosła wzrok z Mardi na chłopaka, mrużąc z wyrzutem oczy. Uchiha nic sobie z tego nie robił, założył jedynie ręce na piersi i przypatrywał się Szeptaczce kpiąco.

-Wiedziałeś, że ona tu jest – wysyczała, jakby oskarżała go o wyjątkowo podły i godny potępienia czyn. Uniósł lekko brew.

-Oczywiście, że wiedział – odpowiedziała za niego Mardi wesoło. – Co, serio myślałaś, że stanie po twojej stronie? Przestań. Mam większe piersi. No, moja kochana! – zamaszystym gestem obróciła krzesło stojące obok krzesła drugiej Szeptaczki i opadła na nie z gracją. – Proszę, dokończ!

-Och, ale ja już skończyłam – odparła i uśmiechnęła się sztucznie do Hatake. W jednej chwili z kokieteryjnej, namiętnej kobiety przemieniła się w przestraszoną Szeptaczkę. To było niecodzienne, aby jakakolwiek kobieta bała się kogoś tak dużo młodszego. Sasuke z niechęcią musiał przyznać, że córka Kakashiego budziła spory respekt, wręcz lęk wśród swoich wrogów.

-Serio? Bo wydawało mi się, że jednak nie – szatynka zdawała się być uprzejma, jednak na dnie jej oczu czaiła się pogarda i gniew. Jakby była zła, że ktokolwiek śmiał o niej powiedzieć coś za jej plecami. Odwróciła się tyłem do rozmówców i zawołała: - Hej, ty, przy barze! Chciałabym złożyć zamówienie.

Mężczyzna spojrzał na nią niechętnie i obrzucił ją spojrzeniem spod byka, najwyraźniej niezbyt zadowolony z jej ironicznego tonu.

-To bar samoobsługowy – burknął pod nosem i wrócił do czyszczenia blatu, jakby była to największa kara na świecie.

-No i co z tego? – zapytała drwiąco dziewczyna. – Płacę podwójnie. Przynieś mi coś do zimnego do picia. Jak dorzucisz słomkę, to zapłacę razy trzy.

Barman wciąż mruczał coś pod nosem, co zapewne nie było miłymi opiniami o klientce, ale posłusznie ruszył ospale w stronę kuchni. Mardi znów się do nich odwróciła, a jej wzrok zatrzymał się na twarzy kobiety, która wyglądała, jakby chciała być jak najdalej stąd.

-To może ja już… - bąknęła pod nosem i zaczęła się podnosić, ale niebieskooka natychmiast wystawiła przed nią rękę i zatrzymała.

-Ależ gdzie się wybierasz? Tak dawno się nie widziałyśmy! Wiesz, ty, zwykła członkini Drugiej Rady i ja, adiutantka samej Oreli, Pierwsza Rada, przywódczyni Gwardii Dam Ostrza, inicjatorka Wielkiego Spotkania Ardeńskiego, tymczasowo Klucznik Wymiarów… nie spotykamy się zbyt często.

Swoim wywodem chciała pokazać Rilli, kto tak naprawdę ustala zasady gry. Udowodnić jej, że Sedile jest nikim, i że w każdej chwili może jednym prychnięciem zmieść ją z powierzchni ziemi. Jak na dłoni było widać, kto dzierży wyższy urząd. Cóż, poniekąd taki był zamiar Mardi. Sasuke postanowił się nie wtrącać. Niech rozwiążą to między sobą. Dopiero teraz zaczynał dostrzegać, jak „łagodnie” córka Kakashiego potraktowała kilka dni temu Ino.

-No, to jak to szło? – zapytała niewinnie i wesoło Mardi, przekręcając głowę i przypatrując się z zaciekawieniem Rilli. – Życzysz mi, jeszcze raz, jakiej śmierci, bo nie dosłyszałam?

-Żadnej – zapewniła ją kobieta. – Rozmawialiśmy o… no wiesz, o Ardenii i tym podobne… akurat tak jakoś…

-Tak jakoś zeszłaś na temat Niewiadomych Procesów, pewnie – dopowiedziała drwiąco Mardi. Oparła głowę na jednej ręce i zaczęła znudzona wodzić palcem wskazującym drugiej dłoni po pęknięciach i słojach na drewnianym stole. – Wygląda na całkowity przypadek. Cóż, Sedile, najwyraźniej źle cię oceniłam. Więc, co słychać? Nadal nauczasz dzieciaków, jak współpracować z respiro?

Prawdę mówiąc, Sasuke nie bardzo wiedział, o czym mówi dziewczyna, no bo skąd? Podejrzewał, że Rilla była kimś w rodzaju nauczyciela w ardeńskich szkołach. Dotąd nie zastanawiał się nad tym wymiarem pod względem edukacji, ale miało to sens.

-Oczywiście – odparła sztywno Sedile, wcale nieuspokojona ogłoszeniem Hatake. I bardzo słusznie, jak Uchiha za chwilę się przekonał.

-Serio? Ja nie byłabym tego taka pewna – jej chabrowe oczy przeszył groźny, dziwny blask. – Słyszałam, że mają cię jutro zwolnić, tak wiesz, na dobre.

-Co? – otworzyła szeroko oczy i wlepiła je w beznamiętną, wręcz usatysfakcjonowaną twarz dziewczyny. Sasuke niemal zrobiło się jej szkoda. Niemal. – Za co niby?

-Za co? – zastanowiła się, stukając palcem w dolną wargę i unosząc oczy w zamyśleniu do góry. – Tego jeszcze nie wiem… Ale nie martw się, wkrótce coś wymyśl… yy, znaczy będę wiedziała.

Nietrudno było zgadnąć, że pomyłka wcale nie była przypadkowa.

-Mardi… - zaczęła niepewnie i błagalnie kobieta. To wyglądało niemal zabawnie; mniej więcej trzydziestoletnia kobieta prosiła i płaszczyła się przed zwykłą smarkulą. Sasuke stłumił parsknięcie śmiechem. – Słuchaj, na pewno możemy się jakoś dogadać…

-Ta? – Hatake uniosła powątpiewająco brew. – Jakoś mi się nie wydaje. Lepiej by było, jakbyś już sobie stąd poszła. Chcę pogadać ze… „słodkim” Sasuke.

Wspomniany uniósł głowę i przeszył ją morderczym spojrzeniem. Odpowiedziała mu wzrokiem mówiącym „no co, rany…”. Natomiast Rilla podniosła się cicho z krzesła i skinęła na swoją respiro. Uchiha uświadomił sobie, że przez całe to spotkanie papuga wypowiedziała zaledwie tylko jedno zdanie, a on wciąż jeszcze nie znał jej imienia. Podejrzewał, że już raczej nie pozna.

-Do zobaczenia na balu…

-Nie. Spotkamy się jeszcze wcześniej, uwierz mi – słowa Mardi nie były już ciepłe, ani nawet z pozoru przyjazne. Były zimne i bezlitosne.

W momencie, w którym zrezygnowana kobieta opuszczała budynek, barman podszedł do ich stolika i postawił niezbyt delikatnie jakiś koktajl przed szatynką. Wbrew jej oczekiwaniom, wyglądał nawet przyzwoicie. Nie umknęło jej uwadze, że mężczyzna przygląda się czarnej pumie na stole z pewną dozą nieufności.

-Och, skarbie, dziękuję! – zachwyciła się, klaskając radośnie w dłonie. Chciała zabrać się za skosztowanie napoju, ale mężczyzna wciąż stał obok niej, rozglądając się ponuro wokół. Przypomniała sobie o obietnicy sowitej zapłaty. Podała mu odliczoną kwotę. – Masz, tylko nie wydaj na głupoty.

Mrucząc coś pod nosem o niewychowanej gównażerii i o tym, jak to świat zszedł na psy, barman wrócił za ladę, zostawiając ich samych.

Żadne z nich się nie odzywało. Mardi wpatrywała się z ciekawością i rozbawieniem w chłopaka, popijając zimny sok, natomiast on skrzyżował ręce na piersi i oparł się plecami o oparcie krzesła. Brew miał lekko uniesioną. Chyba czekał na wyjaśnienia.

-Guinevere, ludzie – odezwała się nagle, nawet nie odwracając wzroku w stronę respiro. Cóż, trudno było nazwać obecnych tutaj tłumem, jednak te kilka nielicznych osób, które stanowiły klientelę patrzyły nieufnie na zwierzę wygodnie panoszące się na stole. Guinevere zeszła zgrabnie ze stolika, przeistoczyła się w małego, czarnego króliczka i skuliła się na kolanach dziewczyny.

-No więc, słodki Sasuke – zaczęła brunetka przedrzeźniając kobietę, na co brew Uchihy podskoczyła niebezpiecznie jeszcze wyżej. Ukryła lekkie zdziwienie. Zazwyczaj kiedy tak sobie żartowała, warczał pod nosem albo ją upominał, a nie milczał jak zaklęty. Nie chciała mu tego przyznać, ale cóż, sprawiał teraz dużo groźniejsze wrażenie. – Widzę, że nawiązujesz kontakty z innymi ludźmi. Nareszcie. Chociaż dobór nowych kolegów dosyć… ssący.

-To prawda? – zapytał, ignorując jej dogryzki. Sam był lekko zdziwiony, że brzmiał tak spokojnie i chłodno.

-Może, może nie – odszepnęła enigmatycznie, uśmiechając się lekko. Pochyliła się do przodu. Ich oczy, jedne czarne jak smoła, drugie błękitne jak morskie fale, znalazły się na tej samej linii. – Jak sądzisz?

-Ty mi powiedz.

Uniosła lekko brwi. Chyba nie spodobało jej się, że to ona musi się tłumaczyć. Ponownie się wyprostowała i zaczęła bawić się słomką, obracając ją kilka razy w smukłych, bladych palcach. Przekręciła lekko głowę, a hebanowe włosy opadły na jej lewą stronę.

-Co teraz o mnie myślisz, Sasuke? – zagadnęła go nagle, ni z tego ni z owego.

-Próbujesz zmienić temat.

-Ależ nie! To ma ścisły związek z moją odpowiedzią. Załóżmy, że zrobiłam to wszystko, co powiedziała Rilla. Co ty na to?

Przez chwilę mierzyli się znów spojrzeniami. Dziewczyna, cóż… pierwszy raz spotkała się chyba z takim twardym i stanowczym charakterem. Ciężko było jej ukryć, że chłopak wywarł na niej spore wrażenie. Niekoniecznie dobre. No bo, do ciężkiej cholery, w Ardenii – pomijając wojsko – nikt nigdy nie mówił do niej w taki sposób. W taki rozkazujący i nieznoszący sprzeciwu, jak robił to teraz Sasuke. To ona wydawała polecenia, to przed nią ludzie czuli respekt i jej słuchali. Nigdy na odwrót.

No i był starszy. Sukinsyn był od niej starszy o całe dwa lata. To było nawet zabawne. Tak często kłóciła się i dyskutowała z ludźmi, którzy urodzili się nawet pięćdziesiąt lat przed nią i potrafiła wygrywać. Chociażby taka Rilla; miała 58 lat, chociaż – jak to u Szeptaczek – nie widać po niej było nawet jednej zmarszczki. I mimo teoretycznie większego doświadczenia życiowego kobiety to Mardi, siedemnastolatka, miała nad nią władzę. Ze stuletnimi Szeptaczkami rozmawiała jak z koleżankami, a nawet jak z jakimiś małolatami. Więc jakim, do diabła, cudem, tak bardzo czuła różnicę wieku między sobą a Uchihą?

-Zresztą nieważne – stwierdziła wreszcie, gdy chłopak najwyraźniej nie miał zamiaru zaszczycić jej pytania odpowiedzią. Jak najbardziej szczerze i bez żadnej kpiny czy cynizmu, odpowiedziała: - Część z tego jest prawdą, a część nie. Te procesy faktycznie miały miejsce, a ci ludzie faktycznie mieli beznadziejnych obrońców. Ale nie tknęłam ich palcem. Nie ja ich zabiłam.

-Skąd wiesz, że zostali zabici? – spytał chytrze Sasuke. Teraz wręcz sama się podłożyła. – Podobno to było samobójstwo.

-Jasne – prychnęła kpiąco. – A Tsunade jest abstynentką. Naprawdę wierzysz w tą bajkę? Zostali zamordowani, na pewno. Dobrze byłoby tylko wiedzieć, przez kogo.

Nie miał pojęcia, skąd wiedział, że mówi prawdę, ale jej słowa go przekonały. Wyczuł to instynktownie, wiedziałby, gdyby kłamała. Przecież znał ją…

No właśnie, ile? Tydzień? Niewiele ponad? Skąd miałby wiedzieć, czy kłamie? A mimo to, coś mu podpowiadało, że mówi prawdę. Może intuicja. Może naiwność. W każdym razie, nie chciał kontynuować tego tematu.

-A co z pozostałymi ludźmi? – widząc jej pytający wzrok, dodał obojętnie: - Podobno tylko część aresztowano. Co z resztą?

Na jej twarzy wykwitł drapieżny, pełen satysfakcji uśmieszek. Jej oczy błysnęły wesoło.

-Wycofali zarzuty, oczywiście – odparła mu drwiąco i westchnęła, rzucając mu następnie psotne spojrzenie. – Chodź ze mną na bal.

Naprawdę, mało było osób, które potrafiłyby czymś zadziwić młodego Uchihę. Właściwie, taką umiejętność posiadał chyba tylko jego brat. Do teraz, bo grono ludzi z tą zdolnością właśnie powiększyło się o Mardi. Zaskoczony, to dosyć delikatne określenie. Do cholery jasnej, kto tak sobie, ni stąd ni zowąd pyta – nie, nawet nie pyta – KAŻE mu iść ze sobą na bal? Dopiero co rozmawiali o jej procesach! 

-Co proszę? – wykrztusił. Wywróciła oczami.

-Och, mój Boże, i ty śmiesz nosić miano geniusza? To bardzo proste zdanie, Uchiha. Jestem pewna, że jak dłużej się zastanowisz, to je zrozumiesz.

-Chcesz, żebym poszedł z tobą na ten bal? – zapytał z niedowierzaniem, ignorując jej kpinę.

-Widzisz? – ucieszyła się i klasnęła w dłonie. – Mówiłam, że to nie jest trudne!

-Przestań – warknął na nią. W odpowiedzi uśmiechnęła się wyzywająco. Chwycił się za podstawę nosa i odetchnął. – Nie.

-Dlaczego nie? – zapytała, marszcząc brwi. Wyglądała, jakby spodziewała się takiej odpowiedzi, ale mimo to drążyła temat.

-Bo ja nie chodzę na żadne beznadziejne, śmieszne bale! – syknął, patrząc na nią jak na wariatkę.

-Mówiłam, Mardi – zanuciła gdzieś z boku Guinevere.

-No wiesz, bal mógłby poczuć się urażony – zakpiła, ignorując respiro. – Och, no nie daj się prosić, Sasuke. Nie możesz zrobić wyjątku? Dla mnie – zatrzepotała zalotnie rzęsami. Cóż, musiał przyznać, że gdy to robiła, niejeden mógłby zgodzić się na każde jej życzenie. Jednak na niego to raczej nie działało. Za często to widział.

-Nie – odparł dobitnie. – Dlaczego chcesz iść ze mną? Zaproś sobie mojego brata.

-Twój brat już ma partnerkę – odpowiedziała melodyjnie. Widząc wyraz twarzy chłopaka, uśmiechnęła się przebiegle. – Co, sądziłeś, że pójdzie sam?

Przyjrzała się jego twarzy. Mimo, że starał się to ukryć pod maską opanowania i niechęci, ona dostrzegła na niej złość, zawód i rozczarowanie. Najwyraźniej były to bardzo silne emocje, bo zazwyczaj z jego twarzy nigdy nic nie wyczytywała.

-Och – szepnęła, nagle wszystko rozumiejąc. Powstrzymała kąciki ust przed triumfalnym uniesieniem się. – W ogóle ci nie powiedział, że idzie. Cóż, skarbie, chyba musicie sobie zrobić zebranie rodzinne.

Uchiha nic nie mógł poradzić na to, że poczuł ukłucie złości na Itachiego. Jeszcze nie wyjaśnił z nim sprawy ukrytego podsłuchu, a teraz do tego dochodzi jeszcze ta sytuacja. Czy on naprawdę uważa chłopaka za niedorozwiniętego umysłowo? Jasne, nie byli przykładem rodzeństwa, które zwierza się sobie ze wszystkich swoich sekrecików albo biegnie z płaczem z każdym najmniejszym problemem, ale mimo to jakieś filary wspólnego życia musieli sobie postawić. Zwłaszcza teraz, gdy byli sobie bliżsi niż kiedykolwiek. W momencie, w którym Mardi zawarła w swoim zdaniu słowo „rodzina”, zawrzała w nim krew. Ona śmie mu mówić coś takiego?

-Powiedziała dziewczyna będąca chodzącym przykładem wzorowej córki – zripostował z podłym uśmieszkiem.

Uchyliła usta ze zdziwienia i zmrużyła z nienawiścią oczy. Widocznie cholernie ją to ubodło, bo jej dłoń leżąca swobodnie na stole, zacisnęła się teraz w pięść. Guinevere uniosła się z jej kolan, przeistoczyła w małą kotkę i prychnęła. Uchiha pogratulował sobie w duchu. Och, tak, niech wie, że ma na nią haka. Nareszcie utarł chociaż na chwilę tej smarkuli nosa. Następnym razem zastanowi się dwa razy, zanim coś palnie.

-Co, nadal chcesz mnie zaprosić? – dodał po chwili drwiąco.

Wcale nie wyglądała na rozbawioną, przyglądała mu się jedynie pogardliwie.

-Oczywiście, tygrysie – odparła sztywno. – A ty nadal chcesz mi odmówić?

-Tak. Chociaż jeden powód, dla którego miałbym z tobą iść.

-Och, mogę ci podać nawet pięć! – nagle się rozchmurzyła i zaczęła tryskać entuzjazmem. – Po pierwsze: będzie darmowe żarcie. Po drugie: poznasz paru Szeptaczy osobiście. Po trzecie: odegrasz się na bracie, który to najwyraźniej uparcie stara się ciebie odciąć od jakichkolwiek informacji. Po czwarte: dowiesz się tego i owego, jako jeden z nielicznych – uśmiechnęła się tajemniczo. – No i ostatnie, ale nie najmniej ważne: kilka dni temu połamałeś mi palce i musisz mi to jakoś wynagrodzić.

-Nigdy mi tego nie zapomnisz, prawda? – jęknął.

-Nie – odpowiedziała z radością. – Nie no wiesz, kiedyś może zapomnę. Na przykład jeśli pójdziesz ze mną na ten bal. Więc co, teraz się skusisz? – zapytała, a jej głos zabarwił się kpiną.

Rzucił jej surowe, gniewne spojrzenie spod byka. Ta jej pewność siebie i wieczne aktorstwo było co najmniej drażniące. Chociaż to i tak było nic przy jej sile przekonywania. Zaczynał domyślać się, w jaki sposób dziewczyna w tak krótkim czasie wspięła się tak wysoko po szczeblach kariery. Miała jakąś taką charyzmę, ekspresję… moc wyrazu. Niby nie powiedziała nic specjalnego, poza kilkoma idiotycznymi wyrażeniami, a jednak coś kazało mu się dwa razy zastanowić. Oczywiście, nie powstrzymało go to przed powiedzeniem stanowczo:

-Nie.

Westchnęła teatralnie.

-Szczerze? – zapytała, a na jej twarzy odmalowało się delikatne zmęczenie. – Naprawdę nie mam ochoty zapraszać cię na bal. Nie zrozum mnie źle, jesteś wspaniałym i czarującym mężczyzną, po prostu miałam zamiar iść tam sama. Niestety, Oreli stwierdziła, że wyglądałoby to beznadziejnie i poprosiła – na ostatnie słowo nieco się skrzywiła. – Abym kogoś ze sobą zabrała. Dlaczego ty? No wiesz, to chyba oczywiste. Jesteś przystojny, inteligentny, masz kupę forsy i znają cię nawet w Bractwie. No i ta twoja arogancja i chamstwo… Chwilowo moim największym marzeniem jest pokazać się w twoim towarzystwie. Więc proszę, nie każ mi zapraszać Kiby, Naruto albo Nejiego, dobrze? Są przeuroczy, ale ja mam ambicję iść z tobą. Noo, nie bądź taki – zamruczała.

-Jakoś nie widzę, by Neji miał ochotę się z tobą wybrać – stwierdził powątpiewająco. Nie wyobrażał sobie zobaczyć bruneta wybierającego się na przyjęcie pełne muzyki, sukni i wykwintnego jedzenia. Tak samo jak siebie zresztą. No i poza tym… nawet Sasuke widział, co się dzieje między nim a Tenten.

-Och, zdziwiłbyś się – stwierdziła pewnie.

Prychnął jedynie w odpowiedzi, przybierając nieugięty wyraz twarzy.

Mardi jeszcze przez chwilę patrzyła na niego wyzywająco, ale widząc, że są to próby daremne, w końcu zrezygnowała i znowu obdarzyła go westchnięciem.

-Pomyśl jeszcze – puściła mu oko. – Bal jest jutro wieczorem, może namyślisz się do tego czasu. No cóż, słodki Sasuke-kuuuuun – powiedziała przesłodzonym głosem, wiedząc, że nieco go to rozjuszy. Nie myliła się, obrzucił ją morderczym spojrzeniem za to beznadziejne określenie i przedłużony na wzór fanek sufiks. – Czas goni. Muszę jeszcze zrobić parę rzeczy. Gdybyś jednak nabrał ochoty na darmowe żarcie, wiesz, gdzie mnie znaleźć. Także, trzymaj się.

-Trafisz do domu? – zadrwił, patrząc jak podnosi się z miejsca. Tym razem ona obdarzyła go zimnym, groźnym wzrokiem.

-Spokojnie. Zdążyłam sobie opracować Konohę do perfekcji – wysyczała i pewnym, pełnym gracji krokiem opuściła lokal. Dosłyszała jeszcze kpiące prychnięcie Uchihy, zanim zamknęła za sobą drzwi.

Nie widząc sensu w dalszym siedzeniu w… nazwijmy to restauracji, również wstał i udał się do własnego mieszkania.

Spotkał go tam niespodziewany widok.

-Itachi? – zmarszczył brwi, zamykając drzwi frontowe.

Jego brat układał właśnie produkty, wyciągając je po kolei z siatki z zakupami. Jednakże to jego obecność była zastanawiająca, ponieważ czarnowłosy powinien być teraz na jakiejś arcyważnej misji, na którą wyruszył trzy dni temu. Miał wrócić dopiero jutro.

-Brawo, Sasuke, jestem Itachi – odparł spokojnie mężczyzna z nutą kpiny w głosie.

-Przestań głupio odpowiadać – warknął młodszy Uchiha.

-Przestań głupio pytać – zripostował pogodnie. Sasuke jedynie syknął w odpowiedzi. Nienawidził, kiedy brat wygrywał takie słowne potyczki, a robił to nader często. Mimo to, Sasuke ani myślał przyjąć swojej porażki.

-Widzę, że zrobiłeś małe zakupy – zauważył, przyglądając się siatkom i opierając swobodnie o framugę. Małe było tu oczywistą ironią. Torba leżąca na stole była naprawdę wielka i wypełniona mnóstwem produktów. Itachi przeszedł do wypakowywania rzeczy do górnych szafek i półek.

-Musiałem. Ktoś, o ile pamiętam, miał je zrobić dwa dni temu, ale najwyraźniej mu się nie chciało – tu rzucił karcące, wymowne spojrzenie z ukosa chłopakowi.

-Cholera, zapomniałem – mruknął nieco speszony. Rzeczywiście, to do niego należał w tym tygodniu obowiązek zrobienia zakupów.

-Trzy dni – stwierdził z rozbawieniem Itachi. Niewiele osób miało okazję zobaczyć starszego członka klanu w tej odsłonie, Sasuke posunąłby się nawet do stwierdzenia, że tylko on dostąpił tego zaszczytu. – Trzy dni mnie nie ma, i co? I cała struktura żywieniowa tego domu leży. Nie wiem, Sasuke, jak ty się trzymałeś przez ostatnie kilkanaście lat. Chyba tylko wolą przetrwania.

-Na mieście podają całkiem niezłe żarcie – odpowiedział drwiąco czarnowłosy, na co starszy Uchiha parsknął śmiechem. – Czemu nie jesteś już na misji? Miałeś wrócić dopiero jutro.

-Nie mogłem zostać dłużej – odparł obojętnie mężczyzna po trwającym minutę milczeniu. – Muszę się… - zamilkł po raz kolejny szukając odpowiedniego słowa.

-… przygotować na bal? – podsunął niewinnie Sasuke, patrząc gdzieś obojętnie w bok. Kątem oka dostrzegł, jak dłonie brata zamierają z jakimś pakunkiem w dłoni w połowie drogi na półkę. Na chwilę zapadła cisza. Chłopak nie mógł powstrzymać triumfalnego uśmieszku.

-Mardi, prawda? – zapytał cicho Itachi. Nawet nie próbował grać.

-No bo przecież nie ty – mruknął w odpowiedzi. Jego dobry nastrój prysł jak bańka mydlana.

-Czyżbym po raz kolejny uraził twoje delikatne uczucia? – najwyraźniej starszemu bratu powrócił dobry humor, bo nic nie robił sobie ze złości młodszego Uchihy. Co, jak łatwo się domyślić, wkurzyło go jeszcze bardziej.

-ugryź mnie, baka – warknął pod nosem i odwrócił się. Ochota na rozmowę przeszła mu momentalnie. Nie, chwila, nie może tak tego zostawić. Był już koło schodów, gdy jednak rozeźlony wrócił z powrotem do kuchni. Zatrzymał się. Nie, nie będzie z nim gadał. Znowu wyszedł z pomieszczenia, żeby za chwilę ponownie się w nim pojawić. Jeszcze dwa razy zmienił zdanie, aby wreszcie stanąć w progu kuchni ze zdecydowaną miną. Wygarnie mu wszystko i koniec! Po rozweselonym wzroku brata zrozumiał, że te spacerki musiały wyglądać dosyć komicznie. Zacisnął zęby i nie dał się zbić z pantałyku.

-Wiesz co? Wkurzają mnie te twoje sekreciki i tajemnice – oznajmił gniewnie, zaplatając ręce na piersi. Itachi nie obdarzył go nawet spojrzeniem. Tylko kąciki lekko mu się uniosły. – Podsłuchy, jakieś bale… czemu ty właściwie tak robisz, do cholery?

-Najwyraźniej mam jakieś powody – odparł mu obojętnym głosem mężczyzna. Przerwał wyładowywanie zakupów i westchnął, kierując wzrok na chłopaka. – Sasuke, gdyby to było coś ważnego i godnego uwagi, powiedziałbym ci, jasne?

-Ta, jasne – powtórzył za nim z sarkazmem. Nagle, w przypływie złości postanowił powiedzieć coś, co w ogóle nie miało prawa wyjść z jego ust: - Też tam będę.

 Brwi starszego zmarszczyły się delikatnie. Sasuke wiedział, że będzie potem gorzko żałował swojego oświadczenia, ale teraz był w stanie zrobić wszystko, aby wywołać jakieś głębsze emocje u brata. Można powiedzieć, że udało mu się w połowie osiągnąć sukces. Wprawdzie Itachi nie zaczął wybałuszać na niego oczu i wymachiwać rękoma z szoku, ale uniósł pytająco brwi, a to już było niezłe osiągnięcie. Szybko jednak wrócił do bycia opanowanym, obojętnym Itachim. Szlag, tak blisko!

-Zgaduję, że Mardi cię zaprosiła. Ale jakoś trudno mi uwierzyć, że od razu się na to zgodziłeś.

-Bo się jeszcze nie zgodziłem – przyznał Sasuke z niechęcią. – Ale już podjąłem decyzję.

-Szczerze powiedziawszy, niezbyt mi się to podoba.

-Szczerze powiedziawszy, gówno mnie to obchodzi.

Itachi nie odpowiedział na to w żaden sposób, znów skupiając większą uwagę na zakupach. Z jego twarzy nie dało się wyczytać żadnych, absolutnie żadnych emocji. Jak zwykle zresztą. Młody Uchiha nie raz zastanawiał się, co właściwie dzieje się w takich chwilach w głowie brata. Idiotyczna teoria Mardi o przesuwających się liczbach i automatycznych obliczeniach jak u robota zaczynała nabierać sensu. Westchnął i ruszył do łazienki. Najwyższy czas zmyć z siebie pozostałości po treningu. Nawet nie patrząc na brata udał się na górę.

W zimnych strumieniach miał chwilkę, aby ochłonąć. I dojść do wniosku, że zrobił najgłupszą rzecz pod słońcem. Jak mógł tak dać się ponieść emocjom i zgodzić się na ten cholerny bal? Może nie było tego widać aż tak bardzo, gdy rozmawiał z Itachim, ale w środku po prostu go nosiło na widok spokoju brata. Wziął głęboki oddech próbując się uspokoić.

Z niezadowoleniem uświadomił sobie, że w gruncie rzeczy nic nie zostało ustalone, poza tym, że idzie na ten pieprzony bal. I to były właśnie rozmowy z Itachim – nie wnosiły nic i nie rozwiązywały żadnych konfliktów. Jeśli chodziło o misje i tym podobne, to z tym nie było problemu. Świetnie się dogadywali, wspaniale ze sobą współpracowali, nie mieli sobie równych. Dostrzegli to nie tylko oni. Powszechnie wiadomo było, że gdy bracia Uchiha za coś się biorą, to wykonają najlepszą robotę, jaka jest możliwa do wykonania, więc, o ile Tsunade tylko mogła, wysyłała ich na wspólne misje, zazwyczaj rangi A. Tak, na misjach było w porządku. Ale jeżeli chodziło o relacje rodzinne…

Cóż, tu nie było tak kolorowo.

Mimo że minęły już dwa lata, Sasuke wciąż miał problemy z dogadaniem się z nim. Dwie główne cechy Itachiego, które doprowadzały młodego Uchihę do białej gorączki to durny pedantyzm i zdecydowana nadopiekuńczość. Chociaż, czy można nazwać to nadopiekuńczością?

Właściwie ten perfekcjonizm Itachiego tak bardzo mu nie przeszkadzał. Sam nie lubił brudu czy bałaganu. Po prostu czasem go denerwowało, gdy ten zwracał mu uwagę na różne drobiazgi i pierdoły. Nierównie ułożona serwetka, niedomknięta szafka, jakiś okruszek na stole, ręcznik leżący na podłodze. Straszne rzeczy. Ale poza tym dało się to znieść. Gorzej było z tą jego ostrożnością na punkcie młodszego brata. To też nie tak, że starszy biegał za nim cały czas, krzycząc: Och, Sasuke, proszę, uważaj na siebie, gdy będziesz przechodził przez ulicę, a na tą misję to w ogóle nie idź, jeszcze zrobisz sobie zadrapanie albo gorzej… Nie, tak źle nie było. Oboje byli shinobi i doskonale wiedzieli, że wiąże się z tym duże ryzyko i niebezpieczeństwo. Do tego byli przyzwyczajeni i dawno zaakceptowali, że mogą umrzeć w każdej chwili. Na treningach starszy też nie dawał mu taryf ulgowych, nie miał problemu ze złamaniem Sasuke parę żeber czy wybiciem mu kilka razy szczęki, zresztą z wzajemnością. Problemem było to, że Itachi… cóż, niechętnie dzielił się z młodym Uchihą różnymi informacjami. Chociażby z tym podsłuchem. Pewnie, po co powiedzieć mu o tym, niech nie wie. Albo ten bal. Ta sama bajka, nie było takiej potrzeby. Po co go w to wciągać? Najlepiej, żeby trzymał się od tego z daleka. Albo z Danzo… o tak, to wciąż przyprawiało go o szczękanie zębami ze złości, ilekroć sobie o tym przypominał.

Przymknął oczy i podparł się dłonią o zimną ścianę. Lodowate strumienie wcale go nie uspokajały tym razem. Wciąż słyszał w głowie rozmowę z Itachim. Mimo że odbyła się około dwa lata temu, jeden jej fragment pamiętał niezwykle wyraźnie. Czas w ogóle nie zdołał jej zatrzeć ani odebrać ostrości.

-Zabijmy go.

-Nie.

-Do cholery, Itachi! Za to co nam zrobił należy mu się śmierć. Powinniśmy się zemścić. Nie możemy pozwolić mu chodzić po tej ziemi, nie po tym, co zrobił naszemu klanowi. Wyrównajmy wreszcie rachunki. Zabijmy skurwysyna!

-Nie.

-Itachi! Chcesz, żeby uszło mu to płazem? Mam gdzieś, że robił to dla „dobra” Wioski Czemu jesteś takim tchórzem i nic z tym nie zrobisz?

-Nie powiedziałem, że nic z tym nie zrobię.

-Ale przecież mówiłeś…

-Że nie zrobimy nic wspólnie. Ja się tym zajmę. Ty nawet nie próbuj przykładać do tego ręki.

-Chyba sobie kpisz…

-Nie. Trzymaj się od tego z daleka.

Zabiję go kiedyś, przemknęło Sasuke przez myśl, wracając jednocześnie do chwili obecnej. Sam nie był pewny, czy miał na myśli brata czy Danzo.

Wyszło na to, że teoretycznie relaksujący prysznic opuścił w jeszcze bardziej ponurym nastroju niż pod niego się udał. Szybko przebrał się w czyste ciuchy i zszedł na dół. Był już przy drzwiach frontowych, gdy coś przykuło jego wzrok. W koszu, wśród podartych kawałków papieru i innych śmieci dostrzegł dużo bardziej niepokojącą rzecz: chusteczkę poplamioną szkarłatną krwią.

Nie chciał wyciągać pochopnych wniosków. To mogła być zwykła krew z odniesionej rany. Może Itachi najzwyklej w świecie dostał i opatrzył się w domu. Albo zaciął się czymś, nożem na przykład. Jednak jakoś trudno było mu uwierzyć w taki scenariusz zdarzeń. Itachi był zbyt wielkim perfekcjonistą, aby pozwolić sobie na wrzucenie opatrunku do zwykłego kosza. Sasuke podejrzewał, skąd się ta krew wzięła. Zacisnął wargi w wąską linię. Nawet nie informując o tym brata, otworzył drzwi, trzasnął nimi – a co, niech wie, że młody Uchiha jest wściekły – i opuścił mieszkanie. Był tak wzburzony, że nawet zapomniał zapytać go o imię jego towarzyszki. W podłym nastroju skierował się w odpowiednią stronę, aby zrobić coś, czego, jak podejrzewał, będzie gorzko żałował. Czas dać Mardi odpowiedź.