9. Nawaliłaś

Witam, moi drodzy, po dość długiej przerwie ;3 

Na usprawiedliwienie mojej długiej nieobecności mam to, że przez jakiś czas mój ukochany, najwspanialszy, NIEZAWODNY  spierdolił się i znów musiałam gnoja naprawiać ;C Potem natomiast miałam taką nawałnicę nauki, że ledwo co wyrabiałam, nienawidzę życia, mój najgorszy tydzień ever itp itd. :D

Jak pewnie zauważyliście, mam nowy szablon, który (tak, wiem, jak egoistycznie i narcystycznie to zabrzmi) jest przecudny^^ Zawdzięczam go dwóm cudownym niewiastom, Akemii i Sheeiren, których blogi gorąco polecam <3 Dziękuję ;*

Bez przedłużania - oto rozdzialik ;)

 

UWAGA! PONIŻSZY ROZDZIAŁ ZAWIERA ŚLADOWE ILOŚCI WULGARYZMÓW, PRZEKLEŃSTW I ORZECHÓW ARACHIDOWYCH. JEŚLI JESTEŚ UCZULONY/A NA JAKIKOLWIEK Z NICH - NIE CZYTAJ TEGO! 

Niejedno słyszała o Itachim. Że to morderca bez uczuć. Wyzuty ze wszelkiej emocji czy zdolności empatycznych. Że jego dusza po prostu nie istnieje, został sam genialny, niesłychany umysł. No i oczywiście niezwykła uroda. Cóż, jego wygląd specjalnie nie odbiegał od tego, jaki powinien przedstawiać kryminalista i wielokrotny morderca, ale nigdy nie przypuszczała, że spotka się z nim oko w oko. Tak zwyczajnie, tak normalnie. Pozostali ninja – owszem. Ale Itachi? On w ogóle nie był dla niej w tej lidze. Nie był w lidze ludzi i ludzkich zachowań.

W pierwszym momencie myślała, że ma przed sobą Sasuke. Oboje mieli w sobie coś takiego przerażającego i bezlitosnego, w ten sam sposób. Nie to, że mieli surową czy groźną minę, albo wymachiwali kunaiami na prawo i lewo. Powierzchownie mogliby być mili i uprzejmi, a mimo to i tak każdy wiedział, że nie powinno się z nimi zadzierać. Właśnie to sprawiało, że biło od nich podobieństwo. Chociaż właściwie to Sasuke miał tylko cząstkę, niewielki procent tej nieludzkości. Itachi po prostu nią promieniował. Do tego te same rysy twarzy, takie same kości policzkowe, tak samo cholernie przystojni…

Jednak widziała też różnice. Postać naprzeciwko niej była nieco mniej żywa i znacznie bledsza. Sasuke, mimo że cały czas spokojny i tajemniczy, miał w sobie coś dynamicznego i energicznego. Miał w sobie życie. Osoba przed nią z kolei emanowała opanowaniem, niemal całkowitym bezruchem i nieludzkim spokojem. To było wręcz przerażające. Nie wiedziała czemu odniosła takie wrażenie. Znaczy, nie była przerażona czy przestraszona. Po prostu w ciężkim szoku. Może to przez te bezdenne, czarne oczy, przypominające głęboką na miliony metrów przepaść. To nie były oczy zwykłego człowieka. Nie znalazła w nich nic, jedynie pustą rozległą otchłań. A mimo to wiedziała dobrze, że stojący przed nią mężczyzna wie ogrom rzeczy i niejedno przeżył.

Żadnej mimiki, zero emocji czy uczuć wypisanych na twarzy. I już czuła się zagubiona. Znała się świetnie na ludzkich odruchach i zachowaniach, więc bez problemu mogła odgadnąć, co osoba w danej chwili czuła, czy kłamała, a nawet co o Hatake sądziła. Wystarczył jej do tego każdy drobny ruch na ciele, drgnięcie powieki, lekkie uniesienie brwi, napięcie mięśni. Teraz, stojąc przed tym mężczyzną o kamiennej twarzy nie mogła polegać na swoich umiejętnościach. Nie była pewna, czy bardziej ją to kołowało czy irytowało.

Kąciki ust Itachiego uniosły się o milimetr do góry, ale jego oczy zostały niewzruszone. Nie wiedziała, czy rozbawiła go jej reakcja czy uśmiechnął się po prostu z czystej uprzejmości. Czy to w ogóle było można nazwać uśmiechem? Bo szczęścia ani trochę w nim nie dojrzała.

-Ohayo – przywitał ją, a jego wzrok powędrował za jej ramię. Przez ułamek sekundy dostrzegła w jego oczach przebłysk Sharingana. Jednak znikł równie szybko jak się pojawił. – Zgaduję, że przyszłaś do Sasuke.

-Można tak powiedzieć – odpowiedziała, przywołując na twarz sprytny uśmiech. Musiała wziąć się w garść. – Jest w domu?

-Jest. Wejdź – odsunął się i zaprosił ją gestem do środka. Wciąż z wahaniem przekroczyła próg i znalazła się w rezydencji klanu Uchiha. Guinevere wśliznęła się domu zaraz za nią. Usłyszała za sobą zamykane drzwi. Itachi wyminął ją i poprowadził do naprawdę wielkiego, urządzonego ze smakiem salonu.

Zapadła na chwilę krępująca cisza.

-Uchiha Itachi – powiedział wreszcie mężczyzna, wyciągając dłoń w jej stronę. Nie uchwyciła jej. Nie wiedziała, czemu, ale z jakiegoś powodu seryjny morderca budził w niej niepokój. Dziwne.

-Wiem, kim jesteś – wyrwało jej się. Uniósł pytająco jedną brew i cofnął dłoń, widząc, że dziewczyna nie zamierza jej ująć. – Znaczy, widziałam cię w książce.

-Piszą o mnie książki? – spytał bezbarwnym głosem. Czyżby dosłyszała w tym głosie nutę rozbawienia?

-Można tak powiedzieć – odparła. – Ee… zajmujesz trzecie miejsce na liście najbardziej niebezpiecznych i poszukiwanych ludzi w moim kraju. Znaczy, zajmowałeś.

-To i tak całkiem dalekie miejsce w porównaniu do innych – jeden z kącików jego ust uniósł się nieznacznie do góry, ale na twarzy nie było ani śladu wesołości czy rozbawienia. Od, taki tik.

-Ja nie jestem stąd – dodała z wahaniem. – Wiesz, inny wymiar i te sprawy…

Po chwili dotarło do niej, jaką głupotę palnęła. Cześć, jestem Mardi i jestem z innego wymiaru. Świetny początek nowej znajomości! Zwłaszcza ze światowej – i wymiarowej – sławy przestępcą. Wprawdzie uniewinnili go i tym podobne, ale mimo wszystko, coś z kryminalisty w nim na pewno zostało.

-Cóż… to już coś – wzruszył ramionami Itachi, nie okazując po sobie jakichkolwiek emocji. – Zakładam więc, że mam do czynienia z Kiarą Hatake, mylę się?

Osłupiała. Otworzyła jedynie usta ze zdziwienia, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Weź się w garść, dziewczyno, warknęła na siebie w myślach.

Nie wiedziała jak długo wpatrywała się ze zdziwieniem w Uchihę, ale najwyraźniej przekroczyła jakiś limit, bo ten pochylił się nieco i zapytał:

-Wszystko w porządku?

Szybko się otrząsnęła i przywołała uśmiech na twarz.

-Tak, jasne – odpowiedziała szybko, starając nadać się głosowi jak najbardziej naturalny i opanowany głos. – Nie mylisz się, Mardi… znaczy, Kiara. Znaczy teraz Mardi, zmieniłam imię – syknęła na siebie i spojrzała na niego przepraszająco. Najwyższy czas wziąć się w garść. Kurwa mać, trzeci raz to sobie powtarzała i nic z tego nie wychodziło! Postanowiła zrobić to, co zawsze robiła w sytuacjach, gdy nie miała pojęcia jak się zachować: walić prosto z mostu. – Gomen, Itachi, ale jestem kurewsko zaskoczona. Właśnie poznałam numer trzeci na liście ludzi, których, jak mnie uczono, bezwarunkowo należy zgładzić. Och, i walczę dodatkowo z silną pokusą, by nie zacząć ciskać w ciebie kunaiami i shurikenami ile wlezie. A instynkt w ogóle mówi mi, że mam spieprzać, czego oczywiście w życiu nie zrobię – odetchnęła, a na sercu od razu zrobiło się jej lżej. Uśmiechnęła się zadziornie do niego, ukazując rząd białych zębów. – To chyba nie najlepszy sposób na rozpoczęcie znajomości, jak myślisz?

-Widziałem gorsze – uśmiechnął się. Napięta atmosfera prysła natychmiast. – Nie przejmuj się tym. Większość ludzi tak się zachowuje, gdy widzi mnie po raz pierwszy. Znaczy, właściwie jesteś jedyną osobą, która wyraziła to tak, hm… - zastanowił się nad doborem słów. – Oryginalnie. W każdym razie takie zachowania to całkiem naturalne. Nie mam tego za złe. Nie ukrywajmy, byłem w końcu przez ponad dziesięć lat międzynarodowym przestępcą. Pewnie spodziewałaś się mnie w szacie Akatsuki, z nożem w ręku czy coś podobnego…

-Z zakrwawioną kataną – mruknęła pod nosem, na co ponownie się uśmiechnął, ale jego oczy nadal pozostawały zimne. – Wkurzające, co?

-Idzie się przyzwyczaić – stwierdził niewzruszonym głosem. – Właściwie, to twoja reakcja jest całkiem przyzwoita, żeby nie powiedzieć… miła i przyjemna. Zazwyczaj ludzie uciekają albo proszą o litość i tym podobne.

-Wow, ekstra – jej oczy zaiskrzyły. – Ja bym wtedy odpowiadała: nie ma litości dla ludzi takich jak ty – zaintonowała ostatnie zdanie głosem przepełnionym zgrozą.

Zaśmiał się. Oczywiście, jeżeli można to było nazwać śmiechem, bo zabrakło w nim czegoś, jakiejś iskry. Ach, no tak. Emocji. Mardi zauważyła, że wszystkie jego zachowania, gesty są… po prostu wyuczone. Jak szkolne formułki, obojętne i puste.

-Rozgość się, pójdę zrobić coś do picia – powiedział.

-Dzięki – mruknęła.

Całkiem miły jak na międzynarodowego przestępcę, przemknęło jej przez myśl.

Zniknął w następnym pomieszczeniu, oddzielonym od salonu jedynie blatem. Mardi przypuszczała, że jest to kuchnia. Zastanawiała się, gdzie podział się Sasuke.

-Herbatę czy kawę? – usłyszała jego głos.

-Herbatę – odkrzyknęła szybko.

Och, mój Boże, jak dziwnie, pomyślała. Rozmawiam ze światowym kryminalistą o tym, co chcę do picia. W życiu nie przypuszczałaby, że ktoś taki może być tak… przyziemny. I do tego dosyć sympatyczny. Ciężko było jej się do niego przyzwyczaić.

Zajęła miejsce na jednym w luksusowych foteli. Próbowała złowić wzrok swojej respiro, ale ta nadal była na nią obrażona, więc jedynie odwróciła się dumnie tyłem do Szeptaczki i odeszła jak najdalej od niej. Łaski bez, Mardi na pewno nie będzie za nią latać. Podniosła się z zamiarem spojrzenia przez jedno z dużych okien. Chciała zobaczyć, czy goryle Kahori sobie poszli.

-Nadal tam stoją – usłyszała z kuchni Itachiego. Zdezorientowana obróciła się w stronę, z którego dobiegał głos.

-Co? – spytała głupio. Czy to była odpowiedź na jej nieme pytanie? Niemożliwe, żeby brat Sasuke się domyślił…

-Ci, co szli za tobą – wyjaśnił. – Ciągle czekają.

-Och – wyrwało jej się i usiadła z powrotem na fotel. Domyślił się. – Skąd wiesz?

W tym samym momencie Itachi wszedł do pomieszczenia do dwoma parującymi kubkami herbaty. Postawił je na stole przed dziewczyną i uniósł głowę do góry. Kąciki jego ust drgnęły, a Mardi dostrzegła Sharingan w jego oczach.

-Ach, no tak – stwierdziła cicho. Wzięła w dłonie kubek. – Dzięki.

-Smacznego – odparł i zajął miejsce naprzeciwko niej.

-Skąd wiedziałeś, że nazywam się Kiara? – zapytała, patrząc na niego uważnie. Wzruszył ramionami. Cholera, był tak podobny do młodszego brata, gdy to robił.

- Słyszałem, że córka Kakashiego jest Szeptaczką, ale szczerze mówiąc nie dawałem wiary tym plotkom. Ale wtedy zjawiasz się ty w drzwiach, razem z respiro – skinął uprzejmie w stronę zwierzęcia, mówiąc te słowa. – Wiekowo pasujesz na córkę Kakashiego, a poza tym Sasuke wczoraj napomknął o tobie.

Mardi ukryła podziw. Sam fakt, że w ogóle wiedział, że Kakashi ma córkę był imponujący, nie mówiąc już o jego znawstwie na temat świata Szeptaczy. Nie bez powodu znalazł się nawet na ich liście.

-Uroczo z jego strony. Gdzie on właściwie teraz jest? – spytała, niby od niechcenia. W rzeczywistości zastanawiała się, jak długo będzie musiała przebywać w obecności jego brata.

-Bierze prysznic – odparł równie spokojnie. – Godzinę temu wrócił z treningu, więc za chwilę powinien wyjść.

-Aha – mruknęła i zajęła się swoją herbatą. Itachi musiał wyczuć jej niepewność w jego towarzystwie, bo sam zaczął rozmowę.

-Więc Tsunade odkryła prawdę – westchnął. Najwyraźniej w ogóle nie obchodziły go sufiksy. – Zakładam, że nie ułatwiła ci tym życia.

-Niezbyt – potwierdziła Mardi. – Idziesz ulicą i wszyscy się w ciebie wpatrują. Okropność.

-Skądś to znam – powiedział. – Przynajmniej nie uciekają.

-Och, uciekają – krzyknęła entuzjastycznie. – Pomiędzy mną a nimi tworzy się przestrzeń o promieniu co najmniej pięciu metrów. Zupełnie jakbym roznosiła jakąś chorobę czy coś takie… Och, mój Boże! – krzyknęła nagle z zachwytem, a jej oczy rozszerzyły się. Wpatrywała się w jakiś punkt na przeciwległej ścianie za plecami mężczyzny. – Przecież to tanto!

Itachi obrócił lekko głowę i obdarzył przelotnym spojrzeniem stary miecz przewieszony na ścianie. Tanto, tuż obok katan, były bardzo popularnym i normalnym widokiem w Konoha. Jednak szatynka rzadko miała okazję widzieć taką broń.

-W rzeczy samej – odezwał się uprzejmie i podszedł do broni. Mardi, jak urzeczona, popłynęła za nim. – Funkcjonuje bardziej jako pamiątka niż jako broń. Nie nadaje się do walki.

-Piękny – powiedziała cicho z zafascynowaniem.

-Zwykły miecz. Taki sam jak katana.

-Może dla was – mruknęła pod nosem. – W Ardenii prędzej umrzesz niż taki gdziekolwiek znajdziesz. To rarytas.

-Po prostu używacie innej broni – oznajmił obojętnie. – Lepiej dostosowanej do waszych zdolności. Trzymaj – dodał miękko, zdejmując niedbałym ruchem miecz z zawieszek i wyciągając broń w jej stronę.

Mardi wyglądała na lekko niepewną.

-Mogę? – zapytała z wahaniem.

-No tak – odpowiedział z rozbawieniem i podsunął jej miecz bliżej.  

Hatake, wciąż niezdecydowanie, wyciągnęła ręce i zabrała tanto z rąk Uchihy. Kątem oka zauważyła, że jego wzrok na ułamek sekundy zatrzymał się na tatuażach oplatających jej blade dłonie, ale nie skomentował.

Przyjrzała się broni z niemal nabożną czcią, delikatnie przejeżdżając opuszkami palców po rękojeści, jelcu i klindze. Jej oczy przebiegały z zafascynowaniem po broni, chłonąc każdy najmniejszy szczegół. Zatrzymała wzrok dłużej na kaligrafowanym znaku u dołu klingi.

-Pięć - odczytała cicho. – Całkiem nieźle, pięciu naraz.

-Pierwszy raz widzę Szeptacza wiedzącego, że to w ogóle jest miecz, nie mówiąc już o liczbach na nich zapisanych. Interesujesz się bronią – było to bardziej stwierdzenie niż pytanie.

Mardi nie była pewna, czy dobrze interpretuje ton głosu Uchihy, ale mogła się założyć, że dosłyszała w jego głosie uznanie. Oddała mu ostrożnie miecz, a on szybkim ruchem umieścił go z powrotem na haczykach.

-Troszeczkę – wyznała. – Dobrze jest wiedzieć, czym i z czym się walczy. Majsterkowanie przy niej też bywa pomocne – uśmiechnęła sprytnie.

-Tamte ukryte ostrza to twoja robota? – zdziwił się. Ona również. No dobrze, właściwie to on uniósł jedynie odrobinę brew, a jego głos nie zdradzał zaskoczenia, ale przecież przy jego braku emocji to i tak wiele, prawda?

-Skąd wiedziałeś o ukrytych ostrzach? – spojrzała na niego ze zdumieniem i małą dozą nieufności. Jednak zaraz potrząsnęła głową, a jej wzrok stał się zrezygnowany. – No tak… Sasuke.

Zaśmiał się, a ona dostrzegła w jego oczach coś poza bezdenną otchłanią. Pierwszy raz widziała błysk w jego oczach. Wprawdzie , nie były to jakieś głębokie emocje, ale sam fakt, że przez chwilę coś wypełniło czarną pustkę w oczach Itachiego było nieco szokujące. Co też spowodowało tą chwilową zmianę? Nie miała pojęcia. Przecież nie powiedziała nic specjalnie zabawnego ani błyskotliwego. Postawiła dłużej się nad tym nie rozczulać.

-Jak udało ci się nosić ostrza i zachować cały komplet palców?

-Och – uśmiechnęła się. – To było całkiem proste…

Pogrążyli się w swobodnej rozmowie na temat broni. Okazało się, że Itachi ma równie ogromną, jeśli nie większą – no dobrze, nie oszukujmy się, dużo, dużo większą – wiedzę na temat rodzajów broni i wszystkich informacji z nią związanych. Wydawał się też nieco pod wrażeniem ulepszeń, które Mardi wprowadziła do podstawowego ostrza. O ile starszy Uchiha mógł być pod wrażeniem czegokolwiek. Mimo to, zachęcona jego reakcją opowiedziała mu jeszcze dodatkowo o prowizorycznym pistolecie, jaki wymyśliła i o wynalazku kulek dymnych. Nawet nie wiedziała, w którym momencie, ale przestała być onieśmielona w jego towarzystwie i odkryła, że Itachi w rzeczywistości jest sympatycznym człowiekiem. Przynajmniej takie odniosła wrażenie, ponieważ to ona głównie nawijała, a on słuchał. Mimo to miała pewność, że jest on zdecydowanie uprzejmiejszy od młodszego brata. Tylko trochę nieludzki. Jednak Mardi szybko przyzwyczajała się do jego sposobu bycia.

Gdy tak siedzieli i rozmawiali, po jakichś piętnastu minutach do salonu wszedł Sasuke w akompaniamencie gwizdania. Mardi spojrzała na niego kątem oka. Chłopak jeszcze nie zauważył jej przybycia. Zarzucił sobie na głowę ręcznik i teraz najwyraźniej starał się wysuszyć mokre włosy. Dziewczyna szybko skonstatowała, że młody Uchiha ma na sobie jedynie czarne spodnie, a powyżej pasa prezentowała się już jedynie jego naga, umięśniona sylwetka.

-Itachi, widziałeś mój… - zaczął, ale w tym samym momencie zdjął z głowy ręcznik i dostrzegł Hatake.

Jego brew powędrowała do góry, ale poza tym jego wyraz twarzy nie zmienił się w ogóle. Nawet nie wydawał się być skrępowany swoim skąpym ubiorem. Dziewczyna podniosła jedną dłoń i pomachała mu szczupłymi palcami. Jego brew powędrowała jeszcze wyżej.

-Itachi, na pewno wspomniałem ci, że kiedy jakiś mój znajomy pragnie mnie odwiedzić, masz mówić, że mnie nie ma – oznajmił bratu, na co ten wywrócił oczami. Ale przez ułamek sekundy Mardi dostrzegła coś jeszcze, jakby jakieś ciepło rozjaśniło na chwilę chłód w spojrzeniu starszego Uchihy.

-Mi też miło cię widzieć, Sasuke – rozciągnęła usta w drwiącym uśmiechu, ani na chwilę nie tracąc rezonu. – Ach, ten twój urok osobisty.

Prychnął pod nosem i rozsiadł się wygodnie na fotelu naprzeciwko dziewczyny, zupełnie zapominając, że jest niemalże nagi. Rzucił ręcznik na bok. Miał zapewnie ładnie wylądować na kanapie, jednak ześliznął się po niej i pozostał na podłodze. Nie uszło uwadze Mardi, że brew Itachiego zadrgała na ten widok.

-Uchiha Sasuke… - zaczął, przymykając oczy. – Podnieś mi ten cholerny ręcznik z podłogi.

Dziewczyna otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. Pierwszy raz na jej oczach coś wyprowadziło starszego Uchihę z równowagi. Nie mogła uwierzyć, że ten mężczyzna, znany ze swojej beznamiętności i opanowania, zirytował się na widok bezładnie rzuconego ręcznika. Jej kąciki ust zadrżały, ale siłą powstrzymała uśmiech.

-Daj mi spokój – mruknął leniwie Sasuke, obdarzając materiał chłodnym spojrzeniem spod półprzymkniętych powiek. – To tylko ręcznik leżący na podłodze.

-Ręczniki nie leżą na podłogach.

-Zaraz go podniosę – machnął ręką dla świętego spokoju i wywrócił oczami. – Pedant.

-Niechluj – odparował Itachi i westchnął pod nosem. – Zaniosę te szklanki. Jeszcze herbaty?

-Nie, dzięki – odpowiedziała Mardi z uśmiechem. Mężczyzna wyszedł do pomieszczenia. – A ty mógłbyś się odziać, Uchiha; nieco mnie rozpraszasz tym widokiem.

-Jakim? – spytał nieco zbity z tropu, na co Mardi zaśmiała się perliście.

-Wiesz, może to ja zdejmę bluzkę i zacznę paradować przed tobą w staniku? – odpowiedziała psotnie pytaniem na pytanie. Chłopaka znów lekko zbiła z tropu jej bezpośredniość.

-Skromna jak zwykle – mruknął zjadliwie i po chwili rozciągnął usta w rozbawieniu. – Nie krępuj się.

Zaniemówiła, a on poczuł dumę. Tak jak sądził, zawsze miała nadzieję, że jej cięty język sprawi, iż rozmówca nie zdoła zripostować jej odpowiedzi. Nie umiała już odnaleźć się w sytuacji, w której to ona jest zapędzana w kozi róg.

-Kto by się tego spodziewał po tobie, Uchiha – zamruczała. – Chyba powinnam czuć się zaszczycona. Z tego co wiem, połowa dziewczyn w Konoha chciałaby usłyszeć coś takiego.

Wzruszył ramionami. Temat jego fanek zazwyczaj go irytował. Od niechcenia wyciągnął katanę i końcówką broni chwycił puchaty materiał ręcznika. Rzucił nim niedbale o kanapę.

-Możesz przestać mówić do mnie po nazwisku?

-Zawsze nosisz przy sobie katanę podczas kąpieli? – znów zadrwiła, pozostawiając jego pytanie bez odpowiedzi.

-Nie twój interes – burknął. Postanowił nie dzielić się informacją, że zdążył wejść wcześniej do swojego pokoju i na wszelki wypadek zabrać ją ze sobą. Tak, dla pewności. –Zakładam, że już po spotkaniu – dodał obojętnie.

-Czy to subtelny sposób na zadanie pytania: co ty tu, do cholery, robisz? – zapytała niewinnie.

-Mniej więcej.

Jej usta rozciągnęły się w uśmiechu.

-No cóż, jeśli chodzi o spotkanie, to właściwie nie poszło za dobrze – wyznała. – I raczej się jeszcze nie skończyło.

Sasuke uniósł brew, a po chwili w jego oczach błysnął Sharingan. Obrócił lekko głowę w stronę okna.

-Ci dwaj z tatuażami? – zapytał cicho. Mardi ucieszyła się w duchu, że nie musi mu tego tłumaczyć. Skinęła głową. W tym samym czasie Itachi wszedł do pomieszczenia i spojrzał podejrzliwie na podłogę. Gdy zobaczył, że ręcznik leży tam gdzie powinien, jeden z jego kącików ust uniósł się lekko.

-więc co poszło nie tak?

-Mardi spieprzyła sprawę – nagle oznajmiła dotąd milcząca respiro.

Szatynka wytrzeszczyła na nią oczy, nie mogąc wyjść ze zdumienia. Z podobnym zdziwieniem spojrzeli na kotkę dwaj bracia. No właściwie jeden. Starszy po prostu przeniósł na nią wzrok. Wyglądała na nieźle zagniewaną.

-Słucham? – warknęła groźnie Mardi. – Ja spieprzyłam? JA spieprzyłam?

-Tak, ty – odwarknęło jej zwierzątko, wstając i otrzepując futerko. Zmierzyła Szeptaczkę gromiącym spojrzeniem. Mardi nie wiedziała przez chwilę jak zareagować, więc tylko patrzyła na nią z niedowierzaniem.

-O co ci chodzi? – zapytała w końcu, marszcząc ze złością brwi. – Od kiedy wyszłyśmy zachowujesz się jakbym skrzywdziła twoją matkę (och, no przyznam się, cytat z filmu „Chłopaki nie płaczą”, ale to pewnie każdy wie :D), zamiast wyjaśnić co ci się nie podoba.

-Och, jeszcze się nie domyśliłaś? – odwarknęła puma. – Nawaliłaś. O to mi chodzi.

-Jak ja niby nawaliłam? – wzniosła dłonie do góry, jakby wołając o pomstę do nieba. – Zrobiłam wszystko perfekcyjnie! Nie powiedziałam jej za dużo, nie za mało, parę razy troszkę po niej się przejechałam… Na co ty na narzekasz?

-Mogłaś się zgodzić – fuknęła Guinevere.

Mardi zabrakło słów.

-Och, mój Boże! Zaraz wyjdę z siebie i stanę obok! – zapowiedziała gorzko dziewczyna, wywiercając spojrzeniem w respiro krwawą i bolesną dziurę.

Kotka spojrzała na nią niechętnie, ale na dnie jej oczu zaczaił się psotny błysk.

-Formalnie rzecz biorąc, to już się stało – mruknęła pod nosem, jednak Mardi nie zwróciła na to uwagi.

-Jesteśmy tu chyba trochę zbędni, Itachi – odezwał się w końcu Sasuke, zerkając kpiąco na dziewczynę.

-Ależ skąd, dobra widownia nie jest zła – odparła Szeptaczka z pozoru wesoło, jednak jej wzrok skupiony na zwierzęciu wciąż ciskał błyskawice (pozdrowienia dla Sheeiren ;*). – Poza tym przyda nam się jakiś sędzia, czyż nie, Guinevere?

-Najwyraźniej – odmruknęła kotka, a jej ogon gwałtownie zakreślił koło w powietrzu.

-Potrzebujesz sędzi, ponieważ dusza kłóci się z tobą – powiedział powoli Sasuke, jakby dyskutował z idiotą. Takim też spojrzeniem obdarzył Hatake. – To brzmi co najmniej żałośnie.

-Wbrew pozorom, wcale nie – odezwał się Itachi wypranym z emocji głosem. – Respiro nie jest taką samą duszą za jaką my uważamy nasze. Są nieco bardziej… oddzielone od Szeptaczy, niemalże autonomiczne. A ta kłótnia między Mardi a Guinevere to nic innego jak zwykły konflikt wewnętrzny.

-Można tak przyjąć – powiedziała cicho dziewczyna, wciąż lustrując kotkę wzrokiem. – Nie masz tak, że słyszysz w głowie, wiesz, zły głosik i dobry głosik? Jeden podpowiada ci: zrób to, zrób to, a drugi: nie, to złe, głupie, zostań w miejscu, głupia kozo?

-Ee… nie, nie mam tak – warknął Sasuke, patrząc nieufnie na jej dłonie, które zaczęły pokazywać w powietrzu domniemaną konwersację. Jego uwadze nie uszły czarne tatuaże, przypominające latorośl owiniętą wokół nadgarstków aż po dwa palce. Zastanowił się przelotnie jak mógł wczoraj tego nie dostrzec. Jej ręce zamarły w powietrzu.

-O – powiedziała z zamyśleniem. – Jaka szkoda. Itachi, skąd wiesz tyle o Szeptaczach?

Sasuke nie mógł powstrzymać się przed uniesieniem lekko brwi. W myślach przypomniał sobie wszystkich swoich znajomych, którzy tak swobodnie odezwali się do jego brata. A przynajmniej próbował, bo nikogo takiego nie było.

-ANBU – rzucił krótko Uchiha.

-Ach, no tak… sporo o nas wiecie – zauważyła, a jej usta rozciągnęły się w mimowolnym, cwaniackim uśmiechu.

-Podejrzewam, że z wzajemnością – odpowiedział, a dziewczyna mrugnęła do niego wesoło.

-Opowiesz o tym spotkaniu, czy nie? – zniecierpliwił się w końcu Sasuke.

Kilka słów na koniec: wiem, przerwane w beznadziejnym momencie i przez to w ogóle to nie wygląda, ale z racji, że wyszło mi to bardzo obszerne, musiałam rozbić rozdział na mniejsze części  :(

Jeśli chodzi o rozdział, to mówcie co chcecie, ale ja osobiście nie jestem zadowolona, uważam, że spierdoliłam :/ Serio, jeden z gorszych, jeśli nie najgorszy.  Mam nadzieję, że mi wybaczycie ;_; Może nadrobię następnym *-*