6.Czemu mnie śledziłeś?

Honey, I'm hooooome!!! :D

Przepraszam za tak długą przerwę, moi drodzy, ale mój stary kompciu musiał się udać do naprawy, a tylko w ten sposób mogę się dostać do neta :) 

Tak więc to było ciężkie kilka dni, pełnych trwogi, strachu, niepewności i lęku, ale nadszedł im kres, albowiem kompciu wrócił cały i szczęśliwy i znów możemy być razem *-*

Zgodnie z sugestiami: Itachi chwilowo na ławkę rezerwowych xd Cholera, wysoko poprzeczkę ustawiłyście jeśli chodzi o tego pana, nie wiem czy podołam i czy mi się uda go tak stworzyć xd

Co jeszcze? Ach tak, tak. Sheeiren Imai naprowadziła mnie na głębsze rozmyślania, a konkretnie tym obrazkiem córki Kakashi'ego i doszłam do wniosku, że nie będę się brać raczej za szablony, bo wychodzą mi tak jakby... hmm....  no nie wiem jak to powiedzieć... może CHUJOWE :D tak więc, jeśli ktoś by się chciał za to wziąć, padnę mu do stóp <3

Dobra, nie przedłużając już - oto rozdzialik. Enjoy ;>

-Od dwudziestu – poprawiła go radośnie. Ona również teraz grała. I Sasuke musiał przyznać, że wychodziło jej to genialnie. Na szczęście nie musieli posługiwać się jakimkolwiek kodem czy czym innym, bo szpieg był za daleko, aby móc ich usłyszeć.

-Powiedziałem: mniej więcej – odwarknął. – Pytanie tylko, czy mnie czy ciebie?

-Przekonamy się za chwilę – oznajmiła. Wytężyła wzrok i dostrzegła skrzyżowanie dróg przed nimi. – Za sto metrów. Ja idę w prawo.

Zajęli się prostą wymianą zdań, markując swobodną rozmowę między dwójką przyjaciół. Sasuke zastanowił się ponownie nad dziewczyną. Nie mógł ukrywać, pasował mu jej profesjonalizm. Nie powstrzymał się przed porównaniem jej do Sakury czy Ino. Różowa albo blondyna, nie dość, że w ogóle nie zauważyłaby, że jest śledzona, to gdyby Uchiha ją o tym poinformował, ta na pewno zadawałaby głupie pytania i odwróciłaby się, niszcząc tym samym możliwość schwytania przeciwnika. Z kolei Mardi dobrze oceniła sytuację, wiedziała, że gdyby teraz okazało się, że wie, że jest śledzona, prawdopodobny szpieg zdążyłby uciec. Za duży dystans. Szybko obmyśliła plan, wyręczając w tym Sasuke, który zawsze był głową takich zasadzek. Ciekawe, czy byłaby dobrą partnerką na misjach, pomyślał.

Doszli do rozwidlenia i „pożegnali się”. Sasuke skręcił w lewo, tylko raz oglądając się za dziewczyną. Ona zrobiła to samo. No bo, proszę, gdyby ktoś nie obrócił się za odchodzącym kompanem, byłoby to co najmniej podejrzane. W międzyczasie dostrzegł skrawek czarnego materiału znikającego szybko za budynkami. Przeszedł kilkadziesiąt metrów z rękoma w kieszeniach, klucząc wśród dobrze znanych uliczek. Nic nie usłyszał, ale nie chciał zaryzykować obejrzenia się. Dlatego też, starając się jak najbardziej to zatuszować, aktywował Sharingana.

Niepotrzebnie próbował się to ukryć, ponieważ w zasięgu jakichś dwustu metrów nie było owego szpiega. A to oznaczało, że nadal podążał za Mardi. Wytężył wzrok i daleko, jakieś pół kilometra przed sobą, dostrzegł brązowowłosą dziewczynę, idącą pewnym, swobodnym krokiem przed siebie. Szpieg wpadł w ich pułapkę. Szedł bardzo wolnym, ostrożnym krokiem za córką Kakashiego. Sasuke przyjrzał się jego sylwetce. Nie miał w dłoni żadnej broni ani niczego, co mogłoby ją zranić. Nie rozczulając się nad tym długo, Sasuke pobiegł w stronę nic nie spodziewającego się człowieka i Mardi.

Dotarcie do nich zajęło mu dosłownie jakieś pięć minut. Przykucnął na dachu jakiegoś budynku i spojrzał w dół. Na szczęście, uliczka okazała się być pusta. Żadnych cywili, pomyślał z zadowoleniem. Nie mogło być lepszych okoliczności. Mężczyzna podążał za dziewczyną, raz po raz chowając się za okolicznymi domami, zachowując najwyższą ostrożność. Może Uchiha się mylił, ale wyglądał na lekko przestraszonego. Mardi nadal szła przed siebie, nie zważając na nic, jakby nie miała pojęcia, że ktoś za nią idzie. Była znakomitą aktorką. Sasuke poszukał wzrokiem Guinevere i jego oczom ukazała się czarna, mała puma, drepcząca koło Hatake. Kotka najwyraźniej wyczuła Sasuke, bo obróciła pyszczek w jego stronę. Nawet z tej odległości dostrzegł psotne ogniki w oczach, identyczne, jak u Mardi. Zwierzątko otarło się o nogi swojej pani, prawdopodobnie dając jej znać o pojawieniu się Sasuke, ale ta wydawała się to ignorować. Jedynym porozumieniem z Sasuke była dłoń, która po kolei odliczała na palcach czas. Chłopak natychmiast zrozumiał, co Mardi chce przekazać. Za pięć, cztery, trzy, dwa, jeden…

Bezszelestnie wylądował za plecami potencjalnego wroga i błyskawicznym ruchem przyłożył mu kunaia do szyi. Jednak zanim to zrobił, aktywował Mangekyo Sharingan i spojrzał mężczyźnie prosto w oczy. Mimo że czerwone tęczówki przewiercały szpiega zaledwie przez pół sekundy, to wystarczyło, aby ogarnął go nieopanowany lęk.

-Jeden ruch i poderżnę ci gardło – syknął Uchiha, a jego głos przypominał groźny warkot. Sam zdziwił się, jak strasznie zabrzmiał. Całkiem nieźle, pomyślał z zadowoleniem.

Mężczyzna tak się przeląkł, że krzyknął piskliwie, a ręce wpadły w niekontrolowane drgawki. Z jego dłoni wypadł jakiś mały przedmiot i potoczył się z cichym brzdękiem po piaszczystej drodze. Sasuke zmrużył oczy i dostrzegł srebrnego, misternie wykonanego smoka na drobnym platynowym łańcuszku.

Nagle złapany wyrwał mu się. Chłopak był tak zaskoczony, że nie zdołał go powstrzymać i na szyi szpiega powstała cienka czerwona rana, która zaczynała lekko krwawić. Po takim strachu, jaki go obleciał, ten chce jeszcze uciec? To było śmieszne.

Ale ku jego zdziwieniu, nie po to mężczyzna się wyrwał. Chciał jedynie jak najszybciej podnieść ów przedmiot, który mu upadł. Zanim Sasuke zdążył znów go pochwycić i ukarać, uprzedziła go czyjaś blada, szczupła ręka z czarnym ochraniaczem, spod którego wychynęło srebrne smukłe ukryte ostrze.

Dlatego te ochraniacze były takie dziwne, przebiegło mu przez myśl.

Sasuke nie raz o nich słyszał, ale nigdy nie widział tego na oczy. Podobno, aby je użytkować, trzeba było odciąć sobie środkowy palec, dlatego też nigdy go nie kusiły. Jak widział, Mardi miała wszystkie palce całe. Przyłożyła ostrze do gardła pojmanego, wymuszając na nim jednoczesne wstanie. W międzyczasie przydepnęła łańcuszek i kopnęła go podeszwą do tyłu. Ten patrzył na nią ze zgrozą i przerażeniem. Sasuke wykorzystał moment i wykręcił mężczyźnie ręce do tyłu.

-Proszę, proszę – rozległ się jej melodyjny głos, a na jej twarz wstąpił triumfalny uśmiech. – Kogo my tu mamy?

-Pani… proszę… - zaczął, ale Mardi mu przerwała.

-Czemu mnie śledziłeś? – zapytała z ciekawością, w ogóle nie okazując po sobie gniewu.

-Gdzież bym śmiał… - znów próbował się tłumaczyć, ale tym razem wszedł mu w słowo Sasuke.

-Żałosne – prychnął, podnosząc dłonie nieco wyżej. Więzień zajęczał z bólu. – Myślałeś, że cię nie zauważymy? Przestań łgać i mów.

-Sasuke, spokojnie – położyła mu dłoń na ramieniu ze śmiechem. Wzdrygnął się i spojrzał na nią ze złością spod przymrużonych powiek. Nie lubił, gdy ktoś go dotykał. – jeszcze przestraszysz naszego nowego przyjaciela. Nie musisz się nas obawiać – dodała uroczym głosem, który jednak zawierał w sobie coś przerażającego. – Dopóki jestem szczęśliwa, nikogo nie krzywdzę. A wiesz, co by mnie najbardziej uszczęśliwiło? Dowiedzenie się, kto mnie śledzi i jakie ma wobec mnie zamiary.

Wszystko wypowiedziała cichym, spokojnym tonem, przez cały czas przeszywając mężczyznę tym swoim przenikliwym spojrzeniem. Jego histeria była nieopisana. Aż tak go wystraszyłem? zdziwił się w myślach Sasuke.

-J-ja powiem wszystko… tylko n-niech o-on mnie zostawi – wychlipał.

-Rany, Sasuke – spojrzała na niego ze zdziwieniem i uznaniem. – Puść go, bo zaraz wyzionie ducha. Jak to zrobiłeś?

Wzruszył ramionami i puścił mężczyznę. Ten upadł na kolana, śmiertelnie przerażony, a dziewczyna przyłożyła mu końcówkę ostrza do karku.

-Urok osobisty – odpowiedział na jej poprzednie pytanie, na co ona parsknęła śmiechem, jednak zaraz wróciła do przerażonego mężczyzny.

-Więc gadaj: czego ode mnie chcesz?

-Ja niczego, pani…

-Miałeś nie kłamać – warknął Sasuke, a złapanego przeszedł dreszcz.

-Nie kłamię, przysięgam! Ja nawet pani nie znam, słowo! Pewien mężczyzna, na ulicy… zaczepił mnie! Powiedział, że da mi dwa tysiące jenów, jeśli pójdę za panią i będę udawać śledzenie. Ja jestem prostym człowiekiem, pani, ciężkie czasy! Dzieci dużo, pieniędzy mało…

-Dobra, dobra – machnęła ręką z niecierpliwością, a jej czoło zmarszczyło się. Teraz zachowywała się bardzo poważnie. – Znasz tego kogoś?

-N-nie, pani – odpowiedział, patrząc zlęknionym wzrokiem. – Zaczepił mnie p-przed chwilą, jak mówiłem.

-W którym miejscu? – spytała, nieco bardziej przyciskając ostrze do jego chudej twarzy. Przeląkł się jeszcze bardziej.

-P-przy straganie z owocami, jakiś kilometr stąd! Przechodziliście tamtędy, p-pani!

-W porządku, nie trzęś się tak – mruknęła Mardi, zniżając ostrze. – Kazał mi coś wręczyć, dać?

-T-tak – zdziwił się, że dziewczyna się domyśliła. – Tamtą rzecz, którą pani kopnęła.

-Sasuke, możesz? – poprosiła go, a on podniósł biżuterię do góry. Przyjrzał się jej uważnie, na powrót aktywując Sharingana. Zwykły łańcuszek. Żadnych ładunków wybuchowych czy czegokolwiek. Podał jej znalezisko.

-Więc to jest ten cały Sharingan – powiedziała cicho, rozciągając usta w miękkim uśmiechu. – Do twarzy ci z czerwonymi tęczówkami.

Prychnął i wywrócił oczami, patrząc na nią spod byka. Naprawdę, nie lubił komplementów, dość się ich już nasłuchał od natrętnych fanek.

-Wiesz, co to?

-Och, mój Boże – odezwała się, ale bez jakichkolwiek oznak zszokowania. Wydawała się być raczej ubawiona i uprzejmie zdziwiona. Jej wzrok powoli taksował mały, misternie wykonany przedmiocik. Na srebrnych smoczych łuskach zatańczyły promienie słońca. Mardi wpatrywała się w niego jak zahipnotyzowana. Uchiha postanowił przerwać ten letarg.

-Znacz to? – spytał beznamiętnie.

-Oczywiście – stwierdziła, otrząsając się i chowając rzecz do kieszeni. – Moja stara… „koleżanka” chyba bardzo chce się ze mną spotkać. Później ci wyjaśnię – wskazała dyskretnie głową na trzęsącego się ze strachu mężczyznę. Sasuke skinął na znak zgody. – A ty możesz już sobie iść. I pamiętaj, byłam sama, inaczej znajdę ciebie i twoją rodzinę – dodała, nie mogąc zamaskować drwiny w ostatnich słowach, i patrzyła z zaintrygowaniem, jak mężczyzna ucieka w tumanach kurzu. – Wciąż nie mogę dojść do tego, jak udało ci się go tak przestraszyć w ciągu kilku sekund. Ja próbuję zrobić to od dawna z ludźmi, z mizernym skutkiem.

-Uznam to za komplement – mruknął pod nosem. – Wracając do szpiega: skoro miał ci i tak wręczyć owy… prezent, po co tamten kazał mu być niewidocznym?

-Hmm… - znów zmarszczyła brwi. – to chyba tylko taka, wiesz… zagrywka. Chcieli sprawdzić, czy nie wyszłam z formy – zakpiła. – Chyba powinniśmy iść. Guinevere, coś taka milcząca dzisiaj? – zagadnęła po chwili respiro. – W ogóle nie uczestniczyłaś w tym spektaklu. Liczyłam na jakiś pokaz pazurów albo zębów…

Sasuke rozejrzał się i pokręcił głową. Kotka zniknęła. Jak się głębiej nad tym zastanowić, nie widział jej podczas całego tego zajścia. Domyślił się, że zmieniła postać, jednak wciąż nie mógł jej namierzyć. Odpowiedź na pytanie gdzie jest pojawiła się sama, gdy poczuł, jak coś delikatnie siada mu na ramieniu. Kątem oka dostrzegł niebiesko czarną małą ważkę.

-Twój nowy znajomy wszystkim się zajął – rozległ się dziecięcy, wesoły głos tuż przy jego uchu. – Poza tym… nie wiedzieliśmy jeszcze, kto to jest. Nie chciałam ujawniać naszej prawdziwej natury.

-Rozważnie – zauważył Sasuke. Rozmowę bez sarkazmu i ironii łatwiej było mu prowadzić z Guinevere, niż z Mardi. Potrząsnął głową. Co za głupota, skarcił się. Przecież nie może mi się lepiej rozmawiać z jej duszą. Świrujesz, Uchiha.

-Rozważnie czy nie, miałam nadzieję na małe przedstawienie – wzruszyła zawiedziona ramionami. Ważka zleciała z ramienia Sasuke i wylądowała już pod postacią czarnego kociaka na ziemi. Chłopak spostrzegł, że to zwierzę respiro upodobała sobie najbardziej.

-Więc do kogo należy ten naszyjnik? – zapytał od niechcenia. Wyciągnęła błyskotkę z kieszeni.

-Do niejakiej Kahori Dorago – oznajmiła powoli, przecedzając słowa przez zęby. Sasuke spojrzał na nią. Nie wyglądała na złą czy wściekłą, dlatego nie miał pewności, kim była wymieniona postać: wrogiem czy przyjacielem. Do kolejnej wypowiedzi Mardi: – Nie lubię zdziry.

-Kreatywnie – stwierdził ironicznie, wskazując na wisiorek. Nazwisko Dorago brzmiało identycznie jak japoński „smok”. Tę postać przedstawiał łańcuszek.

-Nie jest zbyt oryginalna – przyznała mu rację. – I najwyraźniej chce się spotkać.

-Nie dała ci przecież żadnych wytycznych – spostrzegł bystrze Sasuke. – Poza tym, coś mi tu nie pasuje. Tamten facet mówił, że to mężczyzna go wysłał, nie dziewczyna.

Zmrużyła oczy i zagryzła wargę. Znów zmieniła się w opanowaną, poważną Mardi.

-Według tamtego gościa przechodziliśmy obok mężczyzny, który kazał nas śledzić. Kahori wiedziała, że rozpoznałabym ją od razu. Pewnie kogoś wysłała. A co do wytycznych… - zastanowiła się i przyjrzała dokładnie biżuterii. – Nie mogła nie pozostawić mi żadnej wiadomości. Musi coś być…

Zaczęła przesuwać palcami po nierównej powierzchni smoka, obracając go na wszystkie strony.

-Tu coś jest – oświadczyła w pewnym momencie, przymykając oczy.

-Ja nic nie zauważyłem – oświadczył Sasuke, odwracając obrażony wzrok.

Pogładziła palcami ogon smoka.

-bo nie jesteś Szeptaczem, ciołku.

-ciołku? – powtórzył z niedowierzaniem, ale ona go zignorowała.

-Egzamin… na… chunnina… arena… – syknęła. – Nie mam pojęcia o czym mówi.

-O egzaminie na chunnina, standardowym egzaminie, który musi zaliczyć każdy jounin – odpowiedział jej Sasuke, patrząc na nią jak na półgłówka. – Ciągle nic? – dodał, rzucając jej potępiające spojrzenie.

-Puk, puk, nie mieszkam tu – zamachała mu dłonią przed oczami. – Trochę więcej informacji poproszę.

Westchnął.

-Egzamin na chunnina odbywa się dwa razy do roku, zazwyczaj w Konoha. Ma trzy etapy: egzamin pisemny, polegający na napisaniu jakiegoś tam testu, egzamin praktyczny, w którym trzeba przejść przez Las Śmierci w jednym kawałku, niosąc dwa nieotwarte zwoje, oraz walki wręcz; finał tych walk rozgrywa się właśnie na arenie.

-Hmm… - zastanowiła się i spojrzała na niego z ciekawością. – Ty brałeś w tym udział?

-Skąd to pytanie? – warknął niechętnie. Nie lubił zdradzać informacji o sobie.

-Czysta ciekawość – odpowiedziała. – Podejrzewam, że nie. W końcu nie było cię kawał czasu w Wiosce…

-Zdałem go – przerwał jej rozważania z rozdrażnioną miną. – Zadowolona?

-Częściowo – wyznała, wzruszając ramionami. – Wracając do tematu… wiesz, kiedy był ostatni taki egzamin?

-Trzy miesiące temu – oznajmił jej rzeczowo. – A walki na arenie… dwudziestego kwietnia, bodajże w środę. Dzisiaj trzeci lipca – zauważył. – Każe ci czekać do dwudziestego?

-Och, nie chodzi tu o taką datę – machnęła dłonią. – Tutaj liczy się raczej dzień tygodnia. Dzisiaj jest wtorek, a więc już jutro będę wiedziała, co jej chodzi po głowie.

-A miejsce?

-O to się nie martw – w jej oczach błysnęły psotne iskierki. – Dobrze wiem, jaką knajpę wybierze. A tymczasem… niezbyt dobrze orientuję się na terenie Konohy. Te wszystkie cholerne uliczki i dzielnice… każda wygląda tak samo – pożaliła się. – Byłabym ci niezmiernie wdzięczna, gdybyś doprowadził mnie do… - wyjęła z kieszeni zwitek papieru, rozprostowała go i podała chłopakowi. – O, tu jest mój adres.

Sasuke przyjrzał się karteczce. Jego brwi podskoczyły do góry.

-Hmm – wyrwało mu się.

-„hmm” co?

-Mieszkasz… - zawahał się, niepewny, czy na pewno powinien zdradzać dziewczynie tą informację. – Mieszkasz niedaleko Kakashiego.

Jej twarz stała się surowa i bez wyrazu. W jednym momencie wyprostowała się i zesztywniała. Z oczu zniknęły wesołe, drwiące ogniki. Sasuke zaczął iść w stronę jej domu, a ona podreptała za nim.

-Jak niedaleko? – zapytała ze śmiertelną powagą.

-Jakieś trzy domy dalej – mruknął i uśmiechnął się kpiąco. – Wiedziałem, że będziesz szaleć z radości.

-Powiedz, że mścisz się za sytuację w restauracji – jęknęła.

Nie minęło pięć minut, a dotarli we właściwe miejsce. Podczas ich „wycieczki” Sasuke doszedł do wniosku, że dziewczyna nie jest taka zła. A przynajmniej da się z nią wytrzymać, nie to, co z Sakurą czy Naruto. Fakt, gadała dużo i nie mogła się powstrzymać od dogryzania mu – oczywiście z wzajemnością – jednak nie paplała od rzeczy, w przeciwieństwie do większości dziewczyn, jakie znał. Nawet nie zauważył, gdy dotarli na miejsce.

-A więc to moje tymczasowe mieszkanie, tak? – przekręciła psotnie głowę, przyglądając się budynkowi z uprzejmym zainteresowaniem. – Możesz mi powiedzieć, który to dom Kakashiego? Muszę wiedzieć, którędy nie przechodzić.

-Trzeci od lewej – mruknął. – Z zielonym dachem.

-Widzę, że się przeniósł – zauważyła swobodnie. – Kiedyś mieszkaliśmy, ee… gdzie indziej. Cóż – westchnęła i spojrzała na niego cwanym wzrokiem. Zatrzymali się przed małym, ale sprawiającym wrażenie dosyć wyszukanego budynkiem. – Wprawdzie nie byłam jeszcze w środku i nie wiem, jaki jest stan tego domu, ale myślę, że zaproszenie cię na herbatę nie będzie wielkim nietaktem.

-Nie, dzięki – odmówił szybko Sasuke, rozglądając się rozleniwionym wzrokiem po okolicy. Nie często miał okazję w niej być. – Czuję, że Itachi wrócił już ze swojej misji. Umówiliśmy się na trening.

-Jaka szkoda – odparła spokojnie. – W takim razie masz ostatnią szansę na jakiekolwiek pytanie. Muszę się jakoś odwdzięczyć za tą piękną, acz wzruszającą historię.

-Przezabawne – syknął, chociaż wiedział, że dziewczyna żartuje. Tym bardziej był zirytowany. Z niego nikt nie żartuje. – Hm… - zastanowił się. Miał mnóstwo pytań. Kto wie o Szeptaczach, dlaczego wiedzieli o nich Hyuuga, gdzie znajduje się ich kraj… Jednak ze wszystkich wybrał najbardziej aktualne. – Podobno ma odbyć się tu cały zlot Szeptaczy. Jak dotąd, widzę tu tylko ciebie z łażącym za tobą zwierzakiem.

-Grzeczniej proszę – wymruczała Guinevere z rozbawionym spojrzeniem, ale Mardi nie skomentowała, tylko odpowiedziała jasno na pytanie:

-Och, ja jestem trochę przedwcześnie. Wiesz, robota - wzruszyła ramionami. - Oreli i ja musiałyśmy coś załatwić. Teoretycznie, balu jeszcze nie ma, zarówno u was jak i u nas. Jutro zostanie wydane oficjalne obwieszczenie i od jutra możesz wypatrywać Szeptaczy na ulicach. Uwierz mi, zaroi się nieco od nich, to jedna z większa imprez. W końcu nie codziennie zawierany jest sojusz między dwoma światami. Cóż, miło było cię poznać – uśmiechnęła się wesoło i wyciągnęła drobną dłoń w jego stronę. Sasuke zawahał się na moment i chwycił jej rękę w geście pożegnania. – mam nadzieję, że wkrótce się spotkamy. Do zobaczenia, Sasuke-kun – dodała, przeciągając złośliwie sufiks, zupełnie jak zwykły to robić jego fanki. Wywrócił oczami.

-Cześć, tygrysie – odezwała się też Guinevere, patrząc na niego rozbawionym wzrokiem.

-Na razie – mruknął pod nosem i odszedł w stronę centrum wioski.