4.Co ty możesz wiedzieć o miłości?

Mardi parsknęła śmiechem.

-Gadatliwy to ty nie jesteś – mruknęła, ale tak, żeby każdy mógł usłyszeć.

Kiba jako pierwszy odzyskał rezon. Uśmiechnął się szeroko, ukazując rząd białych zębów.

-Proszę, proszę! – krzyknął wesoło. – Sasuke-kun przyprowadził do nas przyjaciółkę. Dziewczyny, chyba macie konkurencję. Kiba, miło mi – wyciągnął do niej przyjaźnie dłoń, którą ona delikatnie uścisnęła

-Mardi,  przyjemność po mojej stronie – stwierdziła i uśmiechnęła się zalotnie. – Och, i nie, moje drogie panie, nie macie czym się martwić – dodała, a w jej głosie dało się słyszeć pewną kpinę. Cóż, nie zrobiła dobrego wrażenia na tych dwóch dziewczynach. W przeciwieństwie do mężczyzn. – Chciałabym powiedzieć, że jestem przyjaciółką tego oto aroganckiego Uchihy, ale znamy się zaledwie… Ile to czasu mogło minąć, odkąd się poznaliśmy, Sasuke?

-Nie wystarczająco wiele, aby można było nazywać mnie aroganckim – warknął pod nosem i usiadł na miejsce. – Pół godziny – dodał po chwili.

-Właśnie – podchwyciła piskliwie Ino, patrząc na dziewczynę wyniośle i ze złością. –Znasz go tak krótko, a już wydajesz o nim osądy. Bez urazy, Mardi-chan, ale skąd możesz wiedzieć, czy jest arogancki czy nie?

Mardi zmierzyła blondynkę spojrzeniem swoich niebieskich oczu. Nie było niemiłe czy pogardliwe, raczej ciekawe i… lekko rozbawione. Wyglądało to trochę tak, jakby przyglądała się efektowi jakiegoś eksperymentu, który miał śmieszne skutki. To rzucało się od razu, dziewczyna była ponad siedzące przy stoliku kunoichi, a przynajmniej ponad Ino.

-Cóż, powiedzmy, że znam się na ludziach. Umiem dostrzec, czy ktoś jest arogancki czy chorobliwie zazdrosny o śmieszne rzeczy – oznajmiła pogodnie i zajęła miejsce obok niego. Ino wybałuszyła oczy i nie mogła wydobyć z siebie słowa. Uchiha nie mógł powstrzymać uśmiechu. – A Sasuke-kun jest przeuroczy, jeśli to cię pocieszy – dodała, przeciągając słodko sufiks, wiedząc, że go to rozdrażni. Kiba zaśmiał się pod nosem, a Shikamaru parsknął śmiechem. – Ale nie miałam jeszcze niestety okazji poznać was wszystkich. Ty zapewne jesteś Hinata, a ty Neji – po kolei spojrzała przyjaźnie na dziewczynę i chłopaka, który zmarszczył brwi. – I oboje pochodzicie z klanu Hyuuga.

-Skąd wiesz? – zapytał podejrzliwie, mierząc ją uważnym wzrokiem Neji. Hinata jedynie zarumieniła się i posłała dziewczynie niezręczny uśmiech.

-Cóż… z tego, co wiem, jedynie klan Hyuuga posługuje się Byakuganem – stwierdziła niewinnie, opierając łokcie o stół, a dłońmi podpierając głowę. Spojrzała z rozbawieniem brunetowi prosto w oczy, który nie odwrócił spojrzenia. – A to kim jesteście… - wzięła oddech i spojrzała w górę, udając zamyślenie. – To już czysta dedukcja.

-Niezła jest! – stwierdził z uznaniem Kiba i poruszył zadziornie brwiami w jej stronę. – Ciekawe, jak poradzisz sobie ze mną. Z moim klanem, w sensie.

-Klan Inuzuka? – zgadła, jakby to nie było dla niej żadną tajemnicą. Kiba oniemiał.

-T-tak – wyjąkał. – Ale skąd…

-Piękny pies – przerwała mu, uśmiechając się olśniewająco. – Gdybyś jeszcze tylko poprosił go, aby przestał obśliniać mi kolana…

Kiba patrzył przez chwilę na nią z zachwytem przemieszanym z zaskoczeniem, po czym wybuchł gromkim śmiechem.

-Akamaru! – gwizdnął na zwierzę, które usłużnie odeszło od Mardi i położyło się u stóp chłopaka. – Moje wyrazy uznania, naprawdę znasz się na rzeczy. Akamaru również to potwierdza – nagle pies jęknął cichutko i zapiszczał. – Mówi też, że cię lubi.

-Jaki uroczy! – zachwyciła się, ale prawdopodobnie tylko Sasuke dostrzegł, że jej reakcja była przesadzona.

-Masz sporą wiedzę na temat tutejszych klanów – zauważył Neji. Nie wyglądał już tak nieufnie, raczej znowu chciał przetestować jej inteligencję. – Żaden obcokrajowiec nie może tyle o nich wiedzieć, jednak… nie widziałem cię tu nigdy wcześniej.

-Tak, cóż – zawahała się, zupełnie jak czasem to robił Kakashi. Sasuke coraz wyraźniej zauważał podobieństwa między tą dwójką. – Staram się tego miejsca unikać jak mogę. Ale jestem stąd.

-Istnieje szansa, że znam twoje nazwisko? – spytał, unosząc jedną brew. Mardi, wbrew oczekiwaniom Uchihy, ożywiła się.

-Oczywiście! – krzyknęła, uśmiechając się wesoło. – Nawet całkiem dobrze. Mogłabym się jednak założyć, że go nie zgadniecie. Sasuke, nie psuj mi zabawy i nie zdradź mnie, uprzejmie proszę.

-Oho, to chyba coś dla Shikamaru – Kiba szturchnął zadziornie kompana i mrugnął do niego. – Ciekawe, czy nasz najbłyskotliwszy człowiek rozgryzie tą oto… - stracił nieco pewności siebie. – Jesteś kunoichi?

Uśmiechnęła się psotnie, jak to miała w zwyczaju.

-Szeptaczką – odpowiedziała cicho.

-N-naprawdę? – odezwała się nagle Hinata i natychmiast spłonęła rumieńcem. Wszystkie spojrzenia automatycznie zwróciły się w jej stronę, a przyjaciele nie mogli wyjść z szoku. Hinata coś powiedziała? Sama z siebie? To było co najmniej szokujące. Mardi posłała jej zaciekawione spojrzenie i przechyliła głowę.

-Słyszałaś o Szeptaczach? – spytała łagodnie. Jakby podświadomie wyczuła, jak płochliwa jest czarnowłosa.

-No c-cóż, n-niewiele – speszyła się i zaczęła błądzić wzrokiem po ścianach. – T-tylko ty-tyle, że s-są i że ich d-dusze… no w-wiesz – spojrzała niepewnie na dziewczynę, jakby bała się ją urazić.

-Są poza ich ciałem, to prawda – dopowiedziała bez krępacji Mardi, rozluźniając się nieco. – Wow, jesteś niezła, Hinata. Szczerze mówiąc, nawet nie sądziłam, że ktoś skojarzy tą nazwę.

-Dziękuję, Neji wie więcej… - mruknęła wdzięcznie Hinata, ale jej wypowiedź zginęła pod słowami Naruto, który wybałuszył oczy na nową i zapytał:

-Naprawdę twoja dusza jest poza ciałem?

Mardi natychmiast przeniosła na niego wzrok i zmrużyła oczy. Sasuke zauważył, że kojarzyła blondyna, ale nie mogła sobie przypomnieć skąd. Wtedy na jej twarzy zagościło zrozumienie, ale też pewnego rodzaju melancholia. Jakby coś sobie o nim przypomniała.

-Naruto Uzumaki – powiedziała cicho bez cienia wątpliwości. Straciła swoją żywiołowość. Pozostał tylko melancholijny, nieco przygaszony uśmiech.

-Skąd mnie znasz? – spytał Naruto, jak zwykle energicznie i głośno.

Przez krótką chwilę wpatrywała się w niego, jakby zastanawiając się nad odpowiedzią.

-Ze słyszenia – odpowiedziała wreszcie wymijająco, tym razem uśmiechając się szerzej i weselej. Jednak radosny uśmiech nie objął jej zimnych, smutnych oczu. – Zaciekawiła cię moja, hm, duchowość.

-Tak, właśnie – przypomniał sobie, całkowicie zapominając o ostatnim pytaniu. – To prawda? Nie masz duszy w środku? Więc gdzie jest, obok czy jak?

-Właśnie – dodała Ino, znów zabierając głos. Najwyraźniej ochłonęła po przytyku zadanym przez Mardi. – Dusza musi być w środku. Nie może być na zewnątrz. To nonsens. A nawet jeśli, to niby jak wygląda?

-Właśnie siedzi na twoim ramieniu – odparła obojętnie szatynka i wskazała na lewe ramię dziewczyny. Faktycznie. Miejsce to zajmował niebiesko-czarny motyl, który usiadł tak lekko, że Ino nawet go nie poczuła. – Guinevere, pokaż się – poleciła swojej respiro. Motyl posłusznie sfrunął na ziemię i przybrał postać małej, czarnej wiewiórki z niebieskimi pasemkami na futerku. Zwinnie wśliznęła się na stół, patrząc na każdego przyjaźnie. Dziewczyny mimowolnie westchnęły z zachwytem, a chłopcy patrzyli z zaintrygowaniem na zwierzę.

-No nieźle -  gwizdnął z zadowoleniem Kiba i puknął palcem futerko zwierzątka na piersi.

-Ej, ej, uważaj sobie – zaśmiała się Mardi, a wiewiórka obdarzyła go groźnym, wściekłym warknięciem. – Wiesz, że to tak, jakbyś dźgał mnie? Mogłabym cię pozwać o molestowanie seksualne.

Wszyscy przy stoliku wybuchli śmiechem. No, prawie wszyscy. Sasuke, Neji i Shikamaru prychnęli jedynie, Uchiha wywracając do tego oczy. Kiba zarumienił się aż po szyję i zaczął się szybko tłumaczyć:

-T-to nie tak, M-mardi-chan, j-ja nie wiedz-działem…

Wyglądał na naprawdę zmartwionego, co jeszcze bardziej rozbawiło wesołą hałastrę. Mardi także zaśmiała się serdecznie i jak zwykle uroczo.

-Daj spooookój – machnęła lekceważąco ręką. – Żartowałam tylko. Ale nie głaskajcie jej ani nie łaskoczcie, dobra? Czuję się wtedy dziwnie. Zwłaszcza, jak robią to dziewczyny.

Znów udało jej się rozśmieszyć towarzystwo. Sasuke uniósł jedną brew. Nie chciał narzekać ani wyjść na egocentryka, ale cóż, to zawsze on był w centrum zainteresowania, nie jakaś dziewczyna z innego wymiaru ze swoją wiewiórką. Najwyraźniej nie podobało się to również dwóm kunoichi, Ino i Sakurze.

-Jemy czy nie? – rzucił leniwie Sasuke. – Skoro Mardi wszystkich już zna…

-Właściwie nie wszystkich – uśmiechnęła się sztucznie Ino do Mardi. – Nas jeszcze nie zna – wskazała siebie i Sakurę.

-Właściwie – zaczęła niedbale Mardi, przypatrując się swoim paznokciom. – To już wiem, kim jesteście. Ty – spojrzała na Sakurę, która otworzyła ze zdziwieniem oczy. – Pomogłaś mi dzisiaj znaleźć biuro hokage, ne? Miałaś wtedy na ubraniu pusty, biały okrąg, znak klanu Haruno. Co do imienia, Sasuke wcześniej je wymienił, a na szyi masz łańcuszek z kwiatem wiśni. Sakura Haruno, mam rację?

-T-tak – zgodziła się niechętnie dziewczyna. – Sasuke-kun, mówiłeś o mnie? – jej twarz rozpromieniła się. Myśl, żeby zamordować Mardi na miejscu, automatycznie pojawiła się w jego głowie. Jak jakiś układ obronny czy coś takiego.

-Mimochodem – odparła za niego. – Dziękuję za wskazanie drogi. Jeśli chodzi o ciebie… - zmrużyła oczy i przeciągnęła spojrzeniem po Ino. Ta poczuła się nieco niepewnie, ale nie odwróciła wzroku. Przez chwilę milczały, mierząc się spojrzeniami: Ino wyzywającym i spiętym, Mardi zaintrygowanym i intensywnym. – Ino Yamanaka.

Dziewczyna wybałuszyła na nią oczy.

-S-skąd możesz to wiedzieć? – wyjąkała. – Przecież moja rodzina nie należy do żadnego z wielkich klanów.

-Pachniesz kwiatami – wyjaśniła Mardi. – Identycznie pachnie kwiaciarnia obok której przechodziłam. No i tylko przed kwiaciarnią znajduje się ten drobny piach, który masz na butach. Nigdzie indziej go dzisiaj nie widziałam.

-Mogłam być klientem – obroniła się szybko Ino. Oczy całej grupy skakały od jednej dziewczyny do drugiej.

-Mogłaś – zgodziła się szatynka. – Tak też na początku pomyślałam. Ale wtedy nie mogłabyś mieć we włosach odrobiny Czarnej Ziemi, potrzebnej do pielęgnacji tak zwanej Rośliny Śmierci. A to, w Konoha, potrafią tylko pracownicy kwiaciarni, inni nie mają do niej dostępu. Mam nadzieję, że owa roślina nie jest tajemnicą? – uśmiechnęła się uroczo, na co Ino zadrgała żyłka na czole.

-Na twoje szczęście nie – warknęła. – Ale to wciąż nie wyjaśnia tego, że znasz moje imię.

-Cóż, miałam przyjemność poznać twoją mamę – znów obdarzyła Ino niewinnym i pewnym siebie uśmiechem. – Opowiedziała mi o swojej dziewiętnastoletniej córce, która przyjaźni się z Sasuke oraz Sakurą i że chętnie mnie z nią zapozna.

Dziewczyna zaczerwieniła się tak mocno jak poprzednio Kiba. Kątem oka dostrzegła wredny uśmieszek Sasuke i Sakury. W tej chwili nienawidziła nowej z całego serca. Nie dość, że na pewno jest młodsza od niej i pozwala sobie tak się do niej odzywać, to jeszcze wygadała blondynkę przed tą dwójką. Nie obchodziło jej, czy zrobiła to specjalnie czy przez przypadek, już ona się zemści. Może trochę skłamała, w końcu wcale nie przyjaźni się tak bardzo z tą dwójką, ale oni nie muszą o tym do cholery wiedzieć.

-Moja mama cię zna?!

-Całkiem dobrze – stwierdziła Mardi i przeniosła wzrok na dziewczynę w koczkach. – Ktoś posiadający tak wiele broni, a więc zapewne umiejący się nią niezwykle umiejętnie posługiwać, musi być Tenten.

-Zgadza się – zaśmiała się przyjaźnie Tenten. – Miło mi.

-Wzajemnie – uśmiechnęła się bez krzty ironii Mardi. – Jedyną osobą, sprawiającą problem do odszyfrowania jesteś ty – wskazała na Rock Lee i przybrała zmartwiony wyraz twarzy. Jakby była zawiedziona faktem, że nie udało jej się kogoś rozpoznać. – Jesteś uderzająco podobny do Gai’a, jednak on przecież jest bezdzietny… w przeciwieństwie do niektórych – dodała cicho pod nosem, tak, że tylko Sasuke zdołał to usłyszeć. Siłą powstrzymał drwiący uśmieszek, doskonale wiedząc, do kogo nawiązuje dziewczyna. – Możesz być kimś mu bliskim… może kimś z rodziny? Nie, nie sądzę.  Jego… uczeń?

-Tak, zgadza się – oznajmił radosnym, spokojnym głosem Rock Lee. – Jestem Rock Lee! Co za niesamowita dedukcja, Mardi-chan, nie sądziłem, że jest ktoś tak oczytany, inteligentny i światły, wspaniale korzystający ze swej młodzieńczej…

-Och, mój Boże, przeeestań – znowu machnęła obojętnie ręką i uśmiechnęła się olśniewająco. – Rumienię się. A to zgadywanie wcale nie jest takie trudne.

-Jak ty to robisz? – zapytał z zaintrygowaniem Naruto. – Chciałbym umieć tak rozgryzać ludzi, jak ty.

-Jaki uroczy! – zaśmiała się Guinevere.

-To naprawdę całkiem łatwe – stwierdziła pogodnie Mardi. – Trzeba zwracać uwagę na szczegóły, w końcu to one tworzą ogół. Ale wcześniej zdaje się, że Sasuke wspomniał coś o jedzeniu…

Wszyscy zabrali się do przygotowywania jedzenia. Rozmawiali przy tym głośno i śmiali się. Najwięcej w rozmowę wnosił Naruto wraz z Kibą. Czasem dopowiedział coś Rock Lee. Reszta odzywała się mniej, a najmniej Ino, upokorzona przez Mardi i swoją własną wrogość do dziewczyny. Reszta grupy szybko zaakceptowała i polubiła nową. Poza arogancją i skłonnością do ironii oraz sarkazmu była całkiem niezłym towarzyszem rozmowy. Wiedziała, jak rozśmieszyć ludzi, nikogo nie urazić, ale też nie wypaść na lizusa. Shinobi i kunoichi odkryli, że można z nią porozmawiać na niemal każdy temat ze względu na jej dużą wiedzę. W dodatku wydawała się być niesamowicie opanowana, a wszystkie docinki jakiego serwowała jej Ino i Sakura spływały po niej jak po kaczce i kończyły się zazwyczaj jej ciętą, ale niezbyt wredną ripostą. No dobrze, dosyć wredną. Ale naprawdę starała się być miła.

Jednak w końcu Sakura trafiła na jej czuły punkt. Po jakiejś godzinie miłych rozmów i zabawnych dyskusji rozpoczął się temat ucieczki i powrotu Sasuke.

-Ech, zaraz wrócę – westchnął Sasuke, wstając od stołu.

-Dokąd idziesz? – zapytała z ciekawością Mardi, odrywając się od rozmowy i przestając śmiać.

-Najdalej stąd – mruknął. Nie chciało mu się tego słuchać po raz setny.

-Siadaj, tygrysie – zaśmiała się i pociągnęła silnie za rękę. Zaskoczony jej siłą, usiadł z powrotem na miejsce. – Ja chętnie tego posłucham.

-Możesz to robić beze mnie – odpowiedział jej chłodno. Wszyscy zamilkli w oczekiwaniu na jej odpowiedź. Nieco dziwiła ich swoboda, z jaką Mardi odzywała się do czarnowłosego. W końcu, to był Sasuke Uchiha, chłopak nie dla śmiertelników. Nie powinna teraz rumienić się ciągle, jąkać, próbować się przed nim wdzięczyć i robić to samo, co pozostałe dziewczyny? Sprawiała wrażenie, jakby Uchiha był dla niej jedynie kolejnym znajomym, może nieco bardziej mrukliwym i wrednym.

-Co to za przyjemność słuchać o twoich przewinieniach bez twojego błyskotliwego komentarza? – zaśpiewała, z ironią wypowiadając słowo "błyskotliwy". – Poza tym, to idiotyzm, że ja zostaję z twoimi przyjaciółmi, a ty sobie idziesz – Sasuke wywrócił z rozdrażnieniem oczami, co było ostateczną zgodą na pozostanie w tym miejscu. – Jak cudownie! No, niech ktoś mi teraz streści całą tę ucieczkę. Nie mogę się doczekać.

Zadania podjęła się, ku załamaniu Uchihy, Sakura. Zaczęła snuć ckliwą, pełną łez i smutku opowieść o tym, jak próbowała go zatrzymać, jak bardzo cierpiała po tym, jak on odszedł, ile miała za sobą nieprzespanych nocy z jego powodu, jak tęsknota zabijała ją od środka…

Po kilku minutach Sasuke całkowicie oderwał się od rzeczywistości. Było mu dziwnie za każdym razem jak słyszał opowieść różowej. Z jednej strony zawsze dotykały go malutkie wyrzuty sumienia, że tyle bólu wszystkim sprawił, z drugiej… do cholery, przecież nie był z nią w związku! Właściwie, nie był nawet jej bardzo bliskim przyjacielem. Po prostu przyjacielem. Kolegą. Towarzyszem z drużyny. Bardzo dalekim i bardzo byłym towarzyszem z drużyny.

-Chwila – przerwała jej w końcu Mardi, uprzednio zerkając na Sasuke. – wy jesteście razem? Sasuke, draniu, nie pochwaliłeś się!

-Nie jesteśmy – warknął Uchiha.

-To prawda – potwierdziła Sakura. – Ale kiedyś, cóż… miałam do Sasuke ogromną słabość. Naprawdę strasznie go kochałam.

-Nie rozumiem tu czegoś – oznajmiła Mardi, marszcząc brwi. Wszystkie rozmowy zamilkły, a każdy przeniósł wzrok na dziewczyny. Nawet Ino wiedziała, że kłótnia z Sakurą o Sasuke to porywanie się z motyką na słońce. Bardzo rozżarzone słońce.

-Niby czego? – parsknęła na nią różowa.

-Mówisz, że go… kochałaś – zaczęła powoli, a przy ostatnim słowie na jej twarzy zaigrał kpiący uśmieszek. Wiedziała, że właściwie jest tu tak jakby gościem i powinna być uprzejmiejsza, ale do jasnej cholery, zmarnować taką okazję? – Skoro tak było, to dlaczego nie zrobiłaś wszystkiego, aby go przywrócić z powrotem? Dlaczego zostawiłaś wszystko w rękach Naruto-kun?

-Musimy o tym gadać? – wtrącił z rozdrażnieniem Sasuke. Widział, że Mardi ma świetny ubaw, z czego on nie zupełnie był zadowolony. Jednak dziewczyny całkowicie go zlały.

-Co?! – oburzyła się Sakura, oblewając się czerwienią. Była naprawdę wzburzona. – Jak to nie?! Przecież… pobiegłam za nim wtedy! Płakałam okropnie! Wiesz, jak przeżywałam jego odejście?! Nie spał…

-Tak, wiemy, nie spałaś po nocach. No ja się wzruszyłam – dokończyła kpiąco Mardi, na co Sakura niemal wyszła z siebie. Parę osób nie wytrzymało i zachichotało. – Ale mogłaś przecież pobiec dalej za nim. Mogłaś razem z Naruto go szukać. Mogłaś też go przekonywać. Mogłaś walczyć. Jak wielka i potężna była twoja „miłość” – zrobiła w powietrzu cudzysłowie. – Skoro nawet nie potrafiłaś o nią walczyć?

-Nie wiesz, o czym mówisz! – pisnęła Sakura, wściekając się coraz bardziej. – Poza tym,  co ty możesz wiedzieć o miłości? – dodała pogardliwie. Guinevere automatycznie zawarczała i zmieniła się w małą czarną pumę, szykującą się do ataku. Oczy wszystkich oczu skakały od kotki do Sakury i Mardi.

-Tak się składa, że bardzo dużo – syknęła Mardi, a jej źrenice zwęziły się groźnie.

 -Naprawdę? – zaśmiała się szyderczo różowa, widząc, że w końcu w ciągu całego tego spotkania udało się jej wyprowadzić dziewczynę z równowagi. – Może kogoś kochałaś? I może jeszcze ten ktoś kochał ciebie? – zaśmiała się, jak gdyby powiedziała cudowny żart. 

Sasuke niemal nie poznawał tej Haruno. Zawsze była miła i uprzejma, nawet przy swoich rywalkach umiała się hamować. Wszyscy spojrzeli na niego, jakby to od niego oczekiwali jakiejś reakcji. Jakby to on był odpowiedzialny za obie dziewczyny. To głupie, ale sam tak się poczuł. Mimo to rzucił im mordercze spojrzenie.

-Sakura… - zaczął z ostrzeżeniem, ale został całkowicie zignorowany. Chyba powinien się przyzwyczajać, że przy Mardi nie przykuje zbyt dużej uwagi.

-Być może – warknęła naprawdę groźnie szatynka, pochylając się do przodu i spinając się. Sasuke przygotował się, by w razie czego powstrzymać Mardi. Nie znał jej, jednak znał jej ojca i wiedział, że ten człowiek potrafi być czasami nieobliczalny. Właściwie powinien już coś robić, ale zbyt ciekawiło go, jak potoczą się sprawy. Nagle Mardi westchnęła, jakby próbując się opanować. – Nie drążmy tego tematu, proszę. Nie chcę psuć tego spotkania.

-Trochę za późno. A niby dlaczego mamy o ty nie gadać? – wrzasnęła Sakura. – Ty mogłaś mówić takie rzeczy, ja mogę mówić, co ja myślę. I wiesz co? Myślę, że skoro wiesz tyle o miłości, i jesteś tak pewna swojej walki o nią, to dlaczego ten cały kochaś nie siedzi obok ciebie? Powiem ci, dlaczego. Bo jesteś nikim. Dałaś mu odejść, chociaż to mnie o to oskarżasz. Albo po prostu on nawet nie istniał, a ty chciał…

Nie dane jej było dokończyć. Mardi w końcu nie wytrzymała. Kiedy Sakura wymawiała ostatnie zdanie szatynka chwyciła bardzo szybkim, zwinnym ruchem za szklankę zimnej wody, i, nim Sasuke zdążył ją powstrzymać, czy choćby pomyśleć o tym, co dziewczyna robi, chlusnęła płynem prosto w twarz Sakury. Wszyscy wybałuszyli oczy, a Ino aż krzyknęła ze zdziwienia. Zszokowana Haruno zamknęła się i patrzyła z niedowierzaniem i wściekłością na Mardi. Już miała się na nią rzucić z pięściami, ale coś w oczach dziewczyny ją powstrzymało. Sasuke spojrzał na córkę Kakashiego.

Dłoń zaciśnięta w pięść drżała. W oczach czaiła się ledwie skrywana wściekłość, nienawiść i… rozpacz.

-Miał dwadzieścia lat – odezwała się z pozoru obojętnym głosem. Wszyscy zamilkli i wpatrywali się oczekująco i z przestrachem w dziewczynę. – Byliśmy na misji. Śmieliśmy się, sądząc, że wygraliśmy z rywalami. Dostał Strumieniem Śmierci niemal w tej samej chwili od ledwo żywego przeciwnika. Strumień Śmierci, on jest… no jest niekwestionowany. Wystarczy, że oberwiesz w palec, a giniesz natychmiast. Widziałam, jak umiera, byłam tam. Nie mogłam nic zrobić. Nie zrezygnowałam z walki. Mi jej nawet nie dano. Trzymaj – zerwała jednym, płynnym ruchem jakiś naszyjnik i przesunęła go w stronę dziewczyny. Na końcu łańcuszka wisiał drobny, srebrny medalion. Idealny, aby umieścić w środku zdjęcie. – Chcę, żeby trafił do mnie z powrotem.

-C-co to jest? – zapytała trzęsącym się głosem Sakura.

-Ostateczny dowód na to, że istniał.

 Odetchnęła głęboko, jakby starając się uspokoić. Zapewne powstrzymywała łzy, ale tego mogli się jedynie domyślać. Sakura wciąż wytrzeszczała na nią oczy
-Muszę załatwić jeszcze parę rzeczy - stwierdziła cicho młoda Hatake, przymykając oczy i przykładając palce do skroni. Spojrzała niepewnie na Sasuke, jakby na coś czekając. Uprzytomnił sobie wtedy, że istniała stara tradycja* mówiąca, że aby ktoś mógł wyjść, zgody musi udzielić osoba która danego gościa przyprowadziła. Oczywiście, jeśli taka jest. Zwyczaj ten nie był już tak rygorystycznie przestrzegany jak kiedyś, jednak w niektórych kręgach nadal go praktykowano. A Mardi, z tego co zdążył wywnioskować, od dawna nie miała styczności z Konohą. Skinął przyzwalająco głową. Odesłała mu wdzięczne i przepraszające spojrzenie i szybko podniosła się z miejsca, kierując się w milczeniu w stronę wyjścia. Za nią podreptała Guinevere, rzucając ostatni smutny wzrok na Sakurę, która powoli zaczynała zdawać sobie sprawę, jaką głupotę palnęła.

Po lokalu rozległ się trzask zamykanych drzwi. Uchiha miał dylemat. Iść za nią? Nic go z nią nie łączyło, jej obecność była czystym przypadkiem. Jednak świadomość, że jest to córka Kakashiego, choćby przez niego znienawidzona, nie pozwalała mu tak po prostu tego zostawić. W końcu, to jego nauczyciel, którego bądź co bądź szanował. Przez chwilę wszyscy milczeli, aż w końcu odezwał się do Sakury ponurym głosem Sasuke:

-Gratulacje, Haruno.

Sakura spojrzała na niego skrzywdzonym spojrzeniem, ale on to całkowicie zignorował. Podniósł się z westchnięciem i odłożył pałeczki na pusty już talerz.

-Do zobaczenia – rzucił reszcie grupy i wyszedł z restauracji.

***

Shikamaru cały czas spoglądał przez okno. Widział, jak szatynka wychodzi skulona z lokalu, obracając się na czarne zwierzątko, które zaczyna ocierać się o jej nogi. Uniosła głowę do góry i przetarła oczy. Nara zmrużył oczy, ale nie dostrzegł łez. Po chwili pokręciła głową, jak kot, który chce otrzepać się z kropel wody i ruszyła zdecydowanym, ale nieco ponurym krokiem przed siebie. Po chwili w zasięgu jego wzroku pojawił się czarnowłosy, przystojny chłopak, ze znakiem klanu Uchiha na plecach. Jego usta otworzyły się, a dziewczyna obróciła się w jego stronę z wściekłym wyrazem twarzy, zaraz jednak jej mina zmieniła się w skruchę i przeprosiny. Wzruszył ramionami i znów coś powiedział. Jego znajoma prawdopodobnie o coś zapytała, bo jego usta znów poruszyły się w odpowiedzi. Przez chwilę milczeli, każde patrząc w inną stronę. W końcu chłopak się odezwał. Jej oczy zaświeciły się, na co on nie odpowiedział, ale uśmiechnął się lekko pod nosem. Jego usta poruszyły się bardzo delikatnie. Z rękoma w kieszeniach podszedł do niej i razem poszli w stronę starych budynków.

  
*Prawdę mówiąc, nie mam pojęcia, czy taka tradycja rzeczywiście istnieje. Wprawdzie wspominała mi o niej kuzynka, która dosyć się interesuje tamtymi terenami, ale nie wiem, na ile można jej ufać ;) mimo to, postanowiłam ją wykorzystać

A więc oto pierwsza konfrontacja Mardi ze znajomymi Sasuke. Cóż... chyba nie wyszło mi najlepiej, ale gdzieś musiałam wcisnąć ten wątek ;)W sumie, wiele błyskotliwych ripost też się tam nie znalazło, ale prawdziwy pokaz pazurów jeszcze będzie xD